The Park

 Dear insansapinas,


Where have you been Part 21.

(A story of friendship-this is my tuesday with morrie experience)


Maganda doon sa park. May man-made lagoon kung saan may lalangoy-langoy na mga  swan at mga duckling. 

Ang mga tao ay naglalakad kasama ang aso nila na  may leash. Bawal ang walang leash doon. Baka manghabol ng mga hayup o bata.

Kasama namin si Lola. Hindi niya grandma yon. Yong ang standard poodle nila na itim. (Hindi ito. wala siyang picture. Namatay sa days after namatay si the Doc).

 photosource
Nakatira ang poodle sa dati nilang driver at dinadala lang sa The Doc para bumisita. Matanda na ito. Sa edad ng aso ay mahigit isandaan na. Noong tanga pa ako (ngayon kalahati na lang) akala ko talagang isandaang taon na siya. Isip ko baka beterano na siya ng maraming giyera. Yon pala 13 years old siya multiplied by 7, ayun mahigit ngang isandaang taon. 

Dinala ng nurse si The Doc sa malapit sa lagoon. Naiwan kami ni JB na nakaupo sa isa mga benches doon sa may playground.

"So this fiance of yours, do you love him?" diretsahan niyang tanong.

Tingin muna ako sa kaliwa, sa kanan. Walang camerang gumigiling. Walang director. Gusto ko sanang itanong, define love, nakokornihan ako. Tumataas balahibo ko sa batok. Hindi ko feel ang pinag-uusapan ang mga relasyon. Walang nakakaalam masyado ng aking love life. Pati ang aking mga partners, akala masungit ako dahil wala akong love life. 

Tamang-tama may batang dumating. Kinuha yong bolang gumulong sa harapan namin. Saved by the ball. 


Pero makulit siya. Tinanong niya ako if it is about the  money. Kung hindi ko napigilan ng aking kanang kamay ang aking kaliwa, mag-asawang sampal ang abot niya. Hindi naman ako kagaya ng iba na kailangan may "fafa" fara mafag-aral ang aking nga tsikiting. Ako fa. Isa pa na sa fark kami. Maraming feofle.

" I am a very private person. In fact, if I were in the military, I would not like to be promoted as sergeant." banat ko. Walang response. Hindi nakuha ang humor. Serious pa rin ang mukha. Nakatingin sa malayo. Gusto kong kumanta. Malayo ang tingin...

Sumeryoso rin ako." Sometimes, you gravitate to a person (1) out of loneliness , (2) you want to have someone when you get old and deaf and blind and senile,  (3) you really care."

"Which one, is it?" tanong niya.

"Do I have to answer the question?" balik ko naman. 


"Is that a difficult question?" tanong niya ulit.

Maisulat ngang script. 


Hindi ako sumagot. Anong klaseng mga tanong yan. Nababaduyan ako. Para ba akong nanonood ng teleserye. Sus.


"My parents are fond of you. It would hurt them if you leave them when you marry."


Ano ito. pati ba pagpapakasal ko pakikialaman.


"Does than mean, I can not marry? " 


"I do not mean that." Tumaas ang boses niya. OOps. pag tumaas pa ng ilang decibel yan, iiwanan ko siya.

"Is that the reason why you  do not marry your girl friend?"

"I do not love her." Diretsahan na naman niyang sagot.


"Then why let her wait. Why don't you tell her to move on" Baligtad na. Ako na ang nagtatanong. Nasaan ba yong aking notebook at maisulat ko ang aming conversation.


"I told her already. I could not marry her just because she saved my life by taking care of me when I had an accident."

Feeling ko si Ate Charo ako, Birhinya. Nakikinig ng kuwento. 


"I would marry because I love the person." ending niya ng istorya.


Walang biyulin?


"And you have not found her yet?" 



"I think I have found her already."

 Naisip ko si Pinay-pay. Ahahay

"Did you not love your ex-wife? " bira ko.


"That's youth folly".

Tumayo na ako. Dry ang eksena. Walang luhaan. Wala kasing director.

"What about you, have you found your true love?" habol niya.

Gusto ko siyang sabuyan ng holy water. Hanubayan? Hindi ako sanay sa mga eksenang yan. Hindi ako sumagot.

Nakangiti si The Doc pagbalik. Ear to ear.  Para bang may inexpect siya. 

Hindi tumatayo si JB.  Walang magdarive sa amin, oy.


Kinabukasan, nabalitaan ko umuwi ng East Coast. Kakausapin yata ang girl friend. 


Abangan, malapit ng matapos ang teleserye.

Pinaysaamerika