Hindi sila kapitbahay, insan. Mga tao lamang na nakakausap ko sa aking paglalakad.
Galing ako sa ospital noon at tahimik na naghihintay ng bus. Tinitingnan ko ang magandang puno ng cherries na may bulaklak pa rin.
May tumabing mama sa aking upuan. Disente siya, mukhang kagalang-galang. Pinaunahan niya na ako na may hearing impairment siya. Kaya nagbabasa lang siya ng labi. Kuwentuhan lang kami ng tumunog ang cell phone niya. Tayo siya para sagutin.
Isang babaeng Puti naman ang tumabi sa akin. Panay ang buntong hininga niya. Tapos nagsalita.
I am pregnant. Huh? Hindi ako tatay niyan, sa isip ko. hehehe. Kasi bakit naman sasabihin niya sa akin. Iba pa ang tuno. Para bang hindi siya masaya.
So ang number one pagkatsismosa ko ay umandar na naman.
Ako: Wow, isn't that good news.
Babae: Yeah, if you're married and the father is responsible to help you bring up the child.
Ako: (Thought balloon lang). Nake, isa na namang malungkot na istorya, Ate Charo.
Babae: And I am also looking for a job. I have been unemployed for three months now.
Ako: (Thought balloon ulit)Sabi ko na nga ba. Ilang tsapter na naman kaya ito.
Babae: I've worked in restaurants, sales stores and I just can't go back there anymore. Work is hard. You get only minimum and some tips. My boyfriend doesn't bring home any money. This is our second baby.
Ako: (thought balloon ulit). Eh bakit ka pa nagpabuntis ulit? Husko naman.
Babae: Sorry for the rant. I am just depressed.
Ako: It's okay.Magaling naman akong makinig. Dinudusta ko lang sila sa utak ko. Cruelme. Story of my life. *heh*
Pinoy,Pinay, balikbayan,
love,Robert de Niro,Jane Fonda, romance
1 comment:
cathy
luma na ang mga kwento mo pero natatawa talaga ako sayo sana magkaibigan tayo ang saya saya ko siguro makasama ka.
maris
Post a Comment