Si Pinay nagdadrive sa Streets of San Francisco

Dear insansapinas,

Intsik ang aking tutor sa driving. Nirekomenda
noong isang kakilala ng kakilala ng kakilala ko
na hindi pa ako masyadong kilala.

Sinundo niya ako sa bahay. Pinaupo niya ako
sa driver's seat. Ekkkkk,dalawa lang ang
tapakan, brake at gas. Walang clutch. Automatic.
Stick shift o manual ang dinadrive ko sa Pinas.
Santa Barbarang hindi naman kamag-anak ni Streisand,
malaking
problema ng aking mga paa. Nagkaclutch ako kahit
walang clutch.

Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng Post
Office. Akala ko kailangan kong stamp para mag-drive.
Yon pala,may ihuhulog siyang mail.

Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng isang
bangko. Akala ko pipilitin niya akong magwithdraw
at magbayad kaagad. Sa kabilang kalye pala ay MC
Donald. Bumili siya ng almusal niya.

Pagpinadrive ako nito sa laundry shop o kaya sa
store, iiwan ko nito. Kaya lang paano ako uuwi?

Habang kumakain siya ng almusal ay tinuturuan niya
ako ng mga rules of the road. Kagaya nang kung kailan
ang full stop, right of way, blah blah blah.
Left turn, right turn..change lane..blah blah.
Kasabay nito ay sumasagot pa siya sa kaniyang
cell phone mula sa mga student drivers niya.


Nagkataong malapit na ako sa street corner at wala
pa siyang command kung ako ay straight o turn kaya
straight lang ako. Bigla siyang sigaw ng turn right.
Bigla akong turn right. O loko, di naligo siya ng
kape.Galit siya. Nag-iinsik na hindi ko maintin-
dihan. Sumasaboy ang kaniyang laway habang nagsasalita.
Dapat nadala ko yong payong ko para protection.

Ikalawang araw ng turuan,dinala niya ako sa
San Francisco downtown.Wow nagdadrive ako sa
Streets of San Francisco. Gusto kong kumanta,
If they could only see me now.lalalala.
Biglang brake.Hindi ako nagbrake. Yong tutor ko pala
ang nagbrake. Dalawa pala ang set ng gas
at brake. Ang daya. Akala ko pa naman ay
ako na ang piloto, yon pala nakaautomatic pilot
ako.

Naalala ko tuloy noong nag-aaral din ako ng driving
sa Makati. Crossroad, hindi ako palusutin noong mga
jeepney drivers. Ang laki ng nakasulat sa harap
at likod ng sasakyan, STUDENT DRIVER. Ang mga
ngiti ng mga drivers na iniipit ako ay ngiti ng
mga hyena. Ayaw kong ipagdasal na mabangga sana sila.
Madadamay ang mga pasahero.
Ipinagdasal ko na lang na magtae sana sila at walang
makitang kubeta.hekhekhek

Tapos na ang pagtuturo sa akin. Susunod ay ang
actual driving test.Abangan.

Gabi. Ginising ako ni Manang. Nakaupo ako sa kama
ko. Tulog. Nagdadrive.Panay pa ng raw ang brake
ko.

Pinaysaamerika

Si Pinay sa Dept. of Motor Vehicles

Dear insansapinas,

Dalawang araw lang ang nakuha ko na ang aking SSS ID.

Tuloy ako sa Department of Motor Vehicles para mag-aply ng State ID.

Oo Birhinya,imbes na lisensiya ng mga hindi nagdadarive ang ini-issue ng
DMV na katulad nang iminumingkahi diyan sa Pinas, State ID ang ibinibigay.

Habang nandoon kami ay pinilit din ako ng aking kasama upang kumuha
ng written test para sa driver’s license.

Ano siya, sobrang bilib sa akin na kahit hindi alam ang mga rules and regulations
ng driving ay papasa ako sa written exam?

Bilib din siguro ako sa sarili ko dahil napilit din niya ako. Tsee.

Ang mga tanong eh, gaano kalayo dapat pinarada ang kotse sa bangketa ? Multiple choice naman. Pinikit ko ang aking mata at inisip ko kung dapat nga ganoon kalayo.

Sa madaling salita,nabawasan ng isang kutsarita ang bilib ko sa sarili ko. Malaking F ang inilagay sa aking papel.Sobra sa limang mali kaya bagsak.

Pinakukuha ulit ako ng kasama ko bago kami bumalik sa opisina.
Binigyan niya ako ng tatlong kopya ang mga exam papers na nacorrect na.
Maari kung reviewhin para raw malaman ang tamang mga sagot.

OKEDOKE. Matindi talaga ang bilib ng “batang “ ito sa akin. Siguro kung ako
Ay miyembro ng Viva Hotbabes, magtatayo ng fans club sa akin at siya ang Presidente.

Tatlong attempt ang ibinibigay sa mga kumukuha ng test.

Kumuha ako ng ikalawang beses. Sa isip ko ay hindi ko kailangan si St. Jude para ako
pumasa.

Pasado nga. Tuwang tuwa ako. Susunod ay ang actual driving test. Pero kailangan kong
kumuha ng driving tutor para turuan ako ng wastong pagdadrive ditto sa Estet. Saka na.

Pabalik sa opit ay dumaan kami sa store kung saan pinadevelop ko ang mga retrato sa LA.

Wala pa raw sabi ng sales clerk. Tapos ay tinalikuran ako. Inamoy ko ang sarili ko.
Amoy bagong salta ba ako at ako ay hindi iniintindi nitong sales clerk o ano ba
ang problema niya sa bahay?

Marami akong oras para pakilaaman ang buhay niya. Sabi ko pangako nila na makukuha ko ang mga retrato. Bakit wala? Pwede bang pakiespleka kung ano ang pangyayari?

Wala pa raw yong mga retrato na galing sa developer. Bakit nga? Kulit ko.
Tatlong araw na iyon samantalang ang binayaran ko ay one-day developing. Marunong ba silang magbilang? Taray.

Tiningnan ako ng aking kasama ng may paghanga. Kung may hawak lang siyang sampagita,siguro naisabit na niya sa akin.

Hiningi ko ang supervisor. Siya raw ang supervisor. Ahaaaa. Hiningi ko ang Manager.

Lumapit siya.Puting babae na tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningnan ko siya mula paa,huminto ako sa may baywang, hinanap ko wala, saka itinaas ko ang aking
paningin. Nakatingala ako sa kaniya.

Pinaliwanag ko ang problema. Bakit sabi ko maglalagay sila ng one-day developing
kung tatlong araw pala ay hindi rin makukuha. Alam ba niyang nagbiyahe pa ako
mula Walnut creek para lang kunin ang retratong yon? Tindi talagang magpaguilty.

Sabi ng manager ay wala siyang magagawa. Kasalanan ng developer. Pinatingnan ko
kung kailan pinick-up ng developer. Kahapon lang daw. Ahaaa, bakit kahapon lang.
Sa pangungulit ko ay nalamang kung hindi naisama ang aking mga negatives sa unang
batch na pinadala sa developer. Kasalanan ng store.

Walang apology ang manager.Bumalik na lang daw ako.Sabi ko hindi ako babalik pero susulat ako sa Better Business Bureau para sila ay ireklamo.

Biglang nagbago ang hihip ng hangin. Sabi ng manager ay sorry for the inconvenience.
Kung gusto ko raw ay ibigay ko ang address at i-memail niya ang photos.
Sasamahan pa niya ng libreng rolls ng film.

Hindi naman ako mahirap kausapin.

Sabi ng kasama ko, galing mo talaga.

Inilbre ko siya sa Burger king.

Pinaysaamerika

Balik SF-Sosyal na clerk ng SSS

Dear insansapinas,

Pagkatapos kong maglagalag sa Los Angeles,balik San Francisco ako.

Walang pinagbago, adobo pa rin ang ulam na inihanda
ni Manang na hindi naman Ilokana.

Wala pa rin yon aking Social Security card na inaapply
ko bago ako umalis. Minabuti kong pumunta sa
SSS kasama yong aming Accountant. Bata pa siya. Dati siyang BIR examiner pero
minabuti niyang magmigrate dito sa Estet o kaya sa Canada kaysa raw maglublob sa
putikan.Wala akong panahong mag-Charo Santos kaya di ko siya masyadong nahaharap.

Nagtanong ako doon sa clerk na Latina tungkol sa card na hindi ko pa natatanggap.
Tiningnan niya sa computer sa pamamagitan ng pagtuldok sa keyboard ng kaniyang
daliring may mahahabang pekeng kuko. (Iniisip ko tuloy kung paano siya nagsasagawa
nang mga personal hygiene niya na hindi siya natutusok. Bura bura bura.Masama
ang naiimagine.Utang na loob, huwag na kayong makipag-imagine.)

Balik tayo sa clerk.

Hindi raw niya makita yong aking application. Gumawa raw ako ulit.

Protesta ako.Sabi ko nakita ko yong aking application nang prinocess sa computer
at ipinakita pa sa akin noong isang clerk bago sinubmit sa data processing.

Tamad ang bruha. Protesta ako ulit na i-double check.Ayaw niya. Kailangan daw
bagong form.Sabi noong anghel sa aking kaliwa, sungangain ko na. Sabi noong
anghel ko sa kanan. Hinahon. Kaya malumanay na sinabi ko na gusto kong makita kung paano niya hinanap sa data base.Inirapan ako ng anghel ko sa kaliwa.

Tinawag niya yong security guard, nanggugulo raw ako. Nilapitan ako ng sekyong
Puti. Sabi ko sa sikyo, hindi ako naglakad nang napakalayo para
maghanap ng away.Hindi ako naka business suit para makipagsabunutan sa isang
clerk na hindi marunong ang client service.Pero kung patuloy sasakit ang aking
mga daliri sa aking paa dahil sa aking boots,baka hindi ako makapagpigil at
hubarin ko ang aking boots. Nakakatunganga siya sa akin. Hinihintay niya siguro
kung anong gagawin ko pagkahubad ko sa boots.Binitin ko. Hindi ako baliw para maging violent. Nakalimutan ko lang namang gumamit ng foot spray. yekyek.

Pinatawag ko ang supervisor. Dalawa ang dumating. Sabi noong anghel ko sa kaliwa,
akin yong isa. Sabi noong anghel ko sa kanan,yong malaki ang saiyo.

Inesplain ko ang pangyayari. Sabi ko hindi ako magssusweldo pag wala akong
SSS ID. Magugutom ako. Matitiis ba nila akong magutom.Tiningnan niya ako at nasulyapan niya ang aking daliri. Medyo nasilaw siya. Sabi ko Cubic zirconia.
Sabi ng anghel ko sa kanan. Sinungaling.Suya, hindi na makalusot.

Hinanap ng dalawang supervisor ang aking data. Kita nila. Sa isip ko sa clerk,
beeelat, tamad kasi.

Humingi ang mga supervisors ng paumanhin. I-memail daw nila ASAP ang aking card.

Bago ako umalis,yong anghel ko sa kaliwa ay ibig balikan ang clerk at unatin
ang eyelashes nito.Buti na lang at may anghel ako sa kanan.

Pagbalik ko sa opisina,sabi sa akin ni R,ganiyan daw kaclueless ang mga
tao doon. Para bang pagpasok nila sa trabaho ay nakalimutan nilang
pulutin ang utak nila na naiwanang natutulog pa sa unan.

Pinaysaamerika

Si Pinay ang Soap Opera

Dear insansapinas,

Inabot sa akin ni T ang telepono. Isa kong kakilala sa Pilipinas na naunang pumunta
rito sa Estet.

Tinawagan ko siyang minsan pag-aakalang ganon lang kalapit ang lugar niya sa LA.
Gusto ko kasing magkita kami at magkumustahan. Pero pinagkaila siya ng kaniyang anak
na wala doon.

OO Birhinya, siya ay may-asawa at may anak. Sa totoo lang, nasaktan ako sa pagkakailang yaon dahil katatawag lang niya.

Balik-gunita.
Kaibigan siya ng aking kaibigan. May ginawa siyang business plan na gusto niyang ipakita sa akin. Isang proyektong pagtayo ng kindergarten school.

Marami pang tatapyasin at idadagdag. Depressed siya ng mga panahong yon. Hindi na
siya sinusulatan ng kaniyang asawang nars na nasa Saudi. Naiwan sa kaniyang pangangalaga ang kanilang mga anak.Balak niyang magresign sa trabaho dahil sa kasong
Dinala ng kaniyang tauhan.

Maawain ang aking puso. Tinulungan ko siya. Pag resign niya ay inerokemenda ko siya
Sa aking kaibigan. Naitayo niya ang kindergarten school.Nakilala ako ng kaniyang mga anak. Bumalik ang kaniyang asawa sa Pilipinas nang ang kanilang aplikasyon sa immigrant visa ay naprubahan.Muling nabuo ang pamilya niya. Natuwa ako.

Hanggang dito sa Estet ay sumusulat pa siya. Ang hirap daw maghanap ng trabaho pag bago pa lang, samantalang ang asawa niyang nars ay malaki na ang suweldo.

Balik LA
Nagkita kami sa isang restawran. Malungkot siya, habang napakadaldal ko. Hinihintay
Kong imbitahin niya ako sa bahay nila para naman makita ko ulit ang mga bata.

Lalong lumungkot ang kaniyang mukha. Nagkaroon daw ng gulo sa bahay nang tumawag ako. Sinumbatan daw siya ng kaniyang asawa na baka raw siya ang dahilan nang pagpunta ko sa Estet. Baka raw pera pa niya ang ginamit ko pagpunta rito.

Mahilig siguro sa pelikula ang kaniyang asawa. Kaya may mga kuwento siyang nahahabi.
Gusto kong maluha pero walang malapit na kamera. Ayaw ko naming bumunghalit ng iyak kahit mabigat ang loob ko dahil baka matalo ko si Sharon sa Crying Ladies.

Ipinagtanggol daw niya ako dahil alam niyang hindi totoo ang ibinibintang ng kaniyang asawa. Kung mayroon babaeng dapat siyang igalang ay ako dahil sa tulong na ginawa ko
Sa kanilang pamilya.

Sabi ko selos lang yon. Ang mga nagseselos na babae ay nawawala sa tamang pag-iisip.
(Ang gusto kong sabihin. Insecure lang siya kaya siya nagseselos).

Nagpasalamat ako sa kaniyang pakikipagkita sa akin. Habang nasa bathroom siya ay
Kinuha ko ang aking directory. Nilagyan ko ng note.DNC. (Do not call).

Bumalik ako sa opit.Ang pakiramdam ko ay galit ako sa mundo. Tapos kang tumulong, masama pa pala ang inisip saiyo.Pag may nagkamaling sumagi ng kahit isang hibla ng buhok ko ay makakatikim sa akin. Sabi noong nakasakay ko sa elevator, gusto raw niya ang suot kong
Damit. (Sa isip ko lang: Anong gusto mo,hubarin ko).

Sa opit ay tinanong ako ni T kung how was my date ? Okay lang, pinakain ako.
(Sa isip ko lang…bwhuhuhu).

Pinaysaamerika

Si Pinay, Batang Likot at si Gabby Concepcion

Dear insansapinas,

Busy ako sa opit maghapon.Babalik na kami ng San Fransisco ng Biyernes kaya
inupuan ko yong dapat kung tapusin. Type,print,collate ang ginawa ko.
Maayos kong inilagay sa ibabaw ng aking desk ang mga salansang papel.

Tahimik ako sa aking opit nang may pumasok na tsikiting. Anak ng isang empleyado.
Inihahatid ito ng ama para isabay na sa pag-uwi ng kaniyang asawang empleyado namin pagdating ng alas singko.

Kaya,parang playground niya yong aming opit.

BatangLikot:"What’s this for?" Sabay abot ng pointer ko. Tapon yong soda na nasa paper cup.
Basa ang matagal kong pinaghirapang isulat ng dalawang oras.
Umakyat ang dugo sa aking ulo. Kung papel lang siya ay napagugutay-gutay ko na siya; kung pizza lang siya ay nakain ko na siya pati yong thick crust. Tiningnan ko yong nabasang papel. Ang dami. Isama na yong karton ng pizza.

Dating yong nanay. Inilabas ang pakialamerong bata.

Wala pang limang minuto bumalik na naman. Pandidilatan ko sana pero pumasok ang nanay at hinila ang bata. Nagpabeautiful eyes ako.

Sampung minuto, wala.Haay salamat.Pumasok si T.
T: Sino ba ang nag-imbento ng bata?
Pinay: SShhh . Baka sabihin kaya lang galit ka sa bata dahil wala kang boyfriend.

T:Hoy kung ako ay mag-aasawa at ganiyan ang anak ko, itatali ko nang patiwarik.

Pinay :Bakit ano bang kalikutang ginawa ?

T:May kausap ako sa telepono,bigla siyang nasalabid doon sa kable kasi inaabot niya
yong aking relos na Garfield sa ibabaw ng monitor.

Ang pakiramdam ko ba ay nagkabasag-basag ang kausap ko.Nawala ang linya at basag ang relos ko.Gusto kong banatan.

Pinay :Hoy bawal ang manakit ng bata. Isumbong mo sa nanay.

T:Hmmp huwag na. Maging sanhi pa yan ng away naming.

Pumasok si N.

N:Pweh pweh pweh. Pinay: Bakit?.

N:Sino ba ang idiot na naglagay ng maraming kape sa
Coffee pot.Gusto ko nga black pero hindi naman
yong matapang masyado na bubuntalin ang dibdib
mo.
Nagkatinginan kami ni T. Yong batang malikot lang naman
Ang napunta sa kitchen.

N: Siyanga pala T, may tumawag .Tinatanong kung alam mo raw ang
pinaksalan ni Gabby Concepcion.

Pinay: Di ba si Sharon ?

N:Hindi,may pinakasalan dito sa Estet yan. Kilala
ni bossing.

Pinay: Baka tsismis yan.
N:Ang tsismis yong nababalita sa Pinas. Dito totoo. Ang mga nalalaos na artistang lalaking nag-aasawa kung hindi sa papel ay dahil kulay berde ang mukha ng pinakasalan nila.

Masarap pa sana ang tsismisan pero sumilip ang
batang-likot.Parang gusto kong guluhin ang mukha
niya at sabihing ang cute niya (biglang pasok ulit yong nanay).
li

Diclaimer:Sa pagsulat po ngkuwentong ito ay
walang nasaktan na bata, hayup o tao.

Pinaysaamerika

Si Pinay at ang Maalala Mo Kaya

Shopping ang therapy ng bossing ko. Pag bukas pa lang ng Macy’s ay nandoon na kami.
Dala-dala niya ang maraming damit at outercoat na may tag pa. Sandali, nakita ko yong damit na suot niya sa Lake Tahoe. Hmmmm, isosoli niya ? Saka bakit may tag pa yon ?

Gawi pa la nang iba yon. Ang bumili at magsoli ng mga items basta nandoon pa rin
ang resibo o kaya maari pa nilang makita sa computer ang item.

Kung nahihimbing siguro ang bossing ko ay dalawang tunog lamang ang puwedeng
magpagising sa kaniya, ang tunog ng slot machines at ang tunog ng cash register sa check out counter ng department store.

Isa pa gusto niya akong makausap nang walang nakakarinig. Alam niyang hindi ko gusto ang ginawa niya kay S. Kahit magiging empleyado niya lang ako, ilag siya sa akin.
Siguro may personalidad ako na kinatatakutan nag ibang tao. Tahimik ako pero pag may
ayaw ako ay hindi ko pinalalagpas ang pagkakataon para sabihin o kaya iparamdam
ang hindi ko pagsang-ayon. Kung minsan siguro nasa body language ko ang aking pagkondena sa isang maling bagay.Ang aking personalidad nga raw ay Tea.(tingnan sa
blog ni Dr. Emer ang personality test na ito.)

Kagabi ay nagkakandatuwad sila ng salitan ng pagkuwento ng katatawanan.Maliban
sa pagtaas ng kilay, pagngiwi ng aking labi, wala silang narinig na halakhak sa akin.

Niyaya ako ni bossing kumain sa isang Filipino restaurant na tahimik. Naramdaman ko na gusto rin niyang buksan ang kaniyang dibdib. Susmaryakapra,feeling ko si Charo Santos ako. Sa Maalala mo kaya. Lahat ba sila magkukumpisal sa akin.

Masakit daw ang ginawa niya kay S. pero sukdol daw ang tampo niya rito. Isa siyang pinagkatiwalaan niya nang pagpapatakbosa negosyo at balita niya ay nililigawan ito ng kakumpetensiya niya para maging partner sa parehong negosyo.

Ahhh, sabay subo ko ng piraso ng kare-kare.

Anak daw si S ng isang matanda na kumupkop sa kaniya nang mabuntis siya at iwanan
Ng lalaking ng kaniyang dalagang anak niya ngayon.

Ahhh,yon pala eh…subo ako ng pirasong hipon.

Ginantihan naman daw niya iyon sa pagkupkop kay S nang dumating siya rito sa Estet.
Samantalang siya raw nang dumating dito ay walang kamag-anak.Hindi ko na kailangang ikuwento sainyo ang iba’t ibang pamamaraan upang makapunta rito.
Iba’t ibang pamamaraan upang manatili dito sa tulong ng mga ahas.

Oo Birhinya, ang ahas ay hindi lang sa gubat. Marami rin sa maga airconditioned na opisina.May itim, may puti, may kayumanggi ay may dilaw.

Nag-asawa siya ng Puti at nagtrabaho sa isang opisina na ang negosyo ay katulad nang
sa kaniya. Ang non-competition clause ay dapat may taning kagaya nang pagkatapos ng isa o dalawang taon, maari nang magtayo ang empleyadong umalis para magtayo ng kaparehong pinagkakakitaan.

Ikapito na ito na umalis sa kaniya. Nagtayo na ng sariling negosyo ang mga dating
empleyado.Kasama doon ay ang mga kliyente niya.

Ayaw na raw niyang idemanda. Masyadong magastos at sayang ang oras. Ito si S ang ginugulan niya ng oras para turuan dahil inako niyang parang kapatid.

Tanong niya sa akin kung masisisi ba siyang magtampo.

Ahhh ? Sandali,nalunok ko yong buong bokchoy. Parang ahas itong dumulas sa aking lalamunan.Ulkkk.

Medyo nabawasan ang inis ko sa kanya.Napag-isip-isip ko na kailangang marinig muna
talaga ang panig ng dalawang nag-aaway bago maghusga.

Naintinidihan ko siya sabi ko. (At masarap ang kinakain ko ). Ang buhay sabi ko parang kare-kare. Iba-iba ang sahog. May asin,may peanut, may bagoong at mainit na apoy ang iniluluto. Pero para kumain, kailangang palamigin. Kaya dapat palamigin niya ang kaniyang ulo.

Sabi ko, pirmahan niya ang papel. Whatever goes around, comes around. Yong nga lang iba natatagalan sa kanto. Siya nga nanggaya rin ng negosyo.Ganiyan lang ang buhay,minsan sandwich ang kinakain mo, minsan kare-kare. Sus ano ba ang pinagsasabi ko.

Napatunayan po ito sa aking kuwento sa aking kambal na blog.

Tinawagan ko si S. Pumunta siya sa opit. Hindi siya nilabas ni Bossing pero
Pinirmahan ang papel niya. Ang tingin ko sa kaniya berde na.

Si Pinay at ang Soap Opera

Dear insansapinas,

Gusto ko mang matulog nang maaga ay di ko nagawa. Naglinis pa sila ng bahay
pagkaalis ng mga bisita. Di nila ako maasahan. Kulang na lang tukuran ko
ng palito ang mga talukap ng aking mata para hindi sumara.

Kinabukasan,lahatlulugo-lugo sa opit. Tahimik pa ang anim na Maria kasama ang aking bossing.Para bang meron silang kumperensiya. Ang tagasagotlang sa telepono na si R ang naririnig ko.

Naikuwento ko na ito sa aking kakambal na blogsite pero yon ay
ikalawang kabanatang nakaraan. Parang flashback lang ang nangyari.

Nagpaalam yong receptionist na pupunta sa bathroom.Kung puwede raw sagutin ko
ang telepono. Kasi lahat ng goirls ay nasa opit ni Bossing. Sarado rin
ang pinto.Baka puyat lahat.

Hoke.

Ring...ring...ring

Me:XYZ,how may I help you. (Galing ko. pati accent.Palakpak tenga ako).
Phone: Can I talk to (Bossing namin).
Me:For a while. (Husme,noon ko lang narealize na bagong salta nga ako.
For a while...gusto kong pukpukin ang ulo ko...gusto kong halibasin ang mga
papel sa harapan ko).Bigla akong buwelta. May I know who's calling please?
Phone: This is S.
Me: Can you hold on a sec., I'll direct your call to her line.
Phone: Thanks

@#$%^&*()!@#$%^&*()

'No nangyari? Nagkaroon yata ng giyera mundial.May nag-aaway sa kabilang kuwarto.
Si bossing yata at yong tumawag. Tumayo ako at lumapit sa may dingding. Kunwari
ay inappreciate ko yong painting na nabili sa estate sale. Pero huwag ka
ang aking tenga ay lumalaking tila trombone para makasagap ng ingay sa kabila.

“ Kung hindi sa akin ay magiging palaboy ka dito sa Estet. Saan ka pupulutin?” Ang mga sagot naman ay: “Tinumbasan ko naman iyon ng serbisyong parang asong susunod sunod saiyo. Para akong lady-in-waiting na nakatalima sa iyong mga kapritso” Pati naman, puso ko pakikialaman mo?” Sa mga nagtataka, bakit ko naririnig yong nasa kabilang linya. Nakaspeaker phone po sila.

Bigla akong napabalik sa aking upuan nang biglang lumantad yong bossing ko.
Pinagalitan ako dahill bakit daw binigay ko yong tawag. Malay ko ba.
Kasalanan ko ba yong hindi nila ako isama sa kanilang kumperensiya.
Uuwi na raw siya sa apartment. Masakit ang ulo niya. Isasama niya ang mga goirls.
Hmmm

Pagkaalis nila ay tumunog ulit ang telepono. Si S ulit. Sabi ko umuwi na si
Bossing. Narinig ko siyang humikbi. Kung puwede raw magkita kami.Dahil ako ang bagong mukha, ako ang kaniyang hiningan ng tulong. Santa Barbara na malapit sa Santa Clara, ano kaya ang magagawa ko, eh accent lang problema ko pa.
Dalawang linggo Linggo pa lang ako sa Estet at pag ako lumabas sa building ay kailangan ko pa ang mapa para di maligaw. Kung baga Oriental ako … nasa orientation stage.
Dinala niya ako sa Denny’s. Wow. Sa isip ko.Buti na lang hindi breakfast,
hindi na nila ako tatanungin kong how do I like the egg ? Gusto lang nyang may mapaghingan ng sama ng loob.

Nakatingin siya sa aking mukha pero tila ako si Casper na tumatagos ang kaniyang mata sa aking bandang likuran. Korni mang isipan pero ala Humphrey Bogart ko sanang tatanungin siyang “ a penny for your thought”.

Malala ang problema ng bataing ire, ang sa isip ko lang. Ang batang ire ay mas matanda sa akin, may tatlong anak at nakapag-asawa na ng dalawang beses. Dati siyang empleyado sa aking pinagtrabahuhan.(past tense). Hindi ko nga siya inabutan dahil papasok pa lang ako ay nakaalis na siya ng mahigit isang buwan. Nilalakad niya ang mga papel na kinakailangan niya para sa kaniyang “birde” (green card). Medyo nagtatampo si bossing dahil siya ay umalis kaya hindi man sinasabi pa ay katumbas na rin ng mga salitang, “Magdusa ka”. Disappearing act pala ang drama ni Bossing para hindi siya mapilit na pumirma ng mga papel.

Nangingilid ang kaniyang luhang kinuwento sa akin ang kaniyang buhay.
Kumuha ako ng maraming table napkins. Mababaw rin ang aking luha.
Ayokong mabasa ang aking pagkain. Lalabsa. Nakipagsapalaran siya
sa Estet nang sila ay magkahiwalay ng kaniyang asawang nakatali
sa epron ng kaniyang mama. Iniwan niya ang kaniyang dalawang anak.
Turista siya. Lakas ang loob niya para mag-aaply sa opisinang pag-aari
ng isang Pilipinang may kapartner na Puti. Inisponsor siya. Hinawakan
niya ang “marketing”. Namalengke siya ng mga katulad niya na nangangailangan ng trabaho at kailangan din ang permiso para magkatrabaho. Namalengke rin siya ng mga negosyo na nanggailangan ng mga empleyado. Pinagtutugma niya ito at pinaasikaso sa abugado ang mga papeles na dapat asikasuhin. Magaling siya kaya umasenso siya pataas. Naging kamay na kanan siya ni Bossing na mahilig umuwi ng Pilipinas para kumuha ng narses. Yon ang panahon daw na madaling kumuha ng mga narses sa Pilipinas dahil may sarili silang kategoriyang working visang nakalaan sa kanila. Nagkamal sila ng salapi pero parang tubig itong umagos. Pag tanggap ng pera ay nangangati na silang umuwi. Down payment pa lang ay ginagastos na nila. Ang gara ng opisina. Ang copier ay napakalaki at de kulay pa. Puwede akong dumapa para I-Xerox ang aking mukha. Lahat ng empleyado ay may magagandang opisina. Taas ang kilay ko nga nang dumating ako dahil parang nakikinita ko na ang problema, hindi ko pa man nasisilip ang libro at nasusundan ang mga pinagkagastusan. Pero balik tayo ulit sa batang ire. May nakilala siyang isa ring Pilipino at rumingding ulit ang kaniyang puso. Sabi ni bossing, hindi dapat dahil maapektuhan ang kaniyang buhay dahil wala ring kapapelan ang lalaking ire. Sabi naman niya, pakialamera lang talaga. Wala siyang trabaho. Wala siyang naipon sa mahigit na pitong taon niyang pagtatrabaho. Isa lamang ang klaseng trabahong alam niya. Ang dayalog ko naman ay ,” Ang buhay daw parang gulong. Minsan nasa ibabaw, minsan nasa ilalalim. Pag ikaw ay matagal sa ilalim, ibig sabihin noon ay flat tire. Kumuha ka ng tutulong saiyo para gumalaw ang gulong. Tinitigan niya ako. Hindi ko siya tinitigan. Binigyan ko siya ng compact. Kasi nagsmudge ang kaniyang eyeliner sa luha.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Si Pinay sa Bridal Shower

Dear insansapinas,

Umuwi na kami sa apartment, wala pa si bossing.
May mga misteryosong ngiti ang mga empleyados.
Ayaw kong tanungin. Ayaw kong ngumiti ng may
misteryo. Mapagkamalan pa akong may naligaw
na lamok sa ulo.

Inayos nila ang bahay na tila ba may party.
Mayroon palang suprise bridal shower.
Oy katuwa. Nilagyan nila ng mga baloon
at makulay na ribbong papel ang bahay. Nilag-
yan din nila ng kulay cellophane ang bombilya.

Datingan ang mga bisita. Ang huli ay
ang bride-to-be. Suprise,suprise.

May parlor games. Talong na itinali at
ginamit na pampalo sa hard-boiled eggs.
Cucumber-sculpting na ang shape ay kagaya
noong kamatis ni Sassy.Nanalo yong
bossing ko doon. Yong ang masasabing
art imitates life ek ek. Pati raw yong
haba. (Gusto kong magwisik ng holy
water. Mga nasabing kolehiyala pa naman
ang karamihang visitors).

Ang pinakaspecial number ay member daw ng
Chippendale ang darating. Akala ko yong
Chipmunks yon.

Naku guwapo palang nakabrief na sasayaw
at lilibot sa mga kababaihan. Husme, kung
alam lang ng mader ko yong pinanood ko
baka ingunudngod ako sa bibliya at pinagdasal
ng isandaang AMA namin.

Nag-iipit sila ng 10 to 20 dollars sa waist
band niya. Dumaan sa may harap ko. Gusto kong
hugutin yong isang 20 hindi sa pitaka ko kung hindi
mula sa waist band niya. Ano ako nabubuwang,
magtip. Kalahati lang naman ang tingin ko.
May hawak akong napkin at nakatakip sa isa
kong mata.

Lumabas ako habang nagkakasarapan sila
ng sayawan sa loob. Wala ako sa mood
makipagsayaw. Sumasayaw lang ako sa dilim
at may umiikot na ilaw. Ano ko cheap?

May matandang lalaking naghihintay sa labas.
Sigaw ko ng Tata Pete.Siya pala ang ama ng
bride-to-be. Dati ko siyang kasamahan
sa isang opisina. Nag-migrate nga raw sa
Estet. Naalok pa ako noon para bumili sa
kanilang garage sale.May garage naman ako.

Matagal ang kuwentuhan namin. Yong
ang huli kong kita sa kaniya. Umuwi
sila sa Pinas dahil sa napangasawa
ng kaniyang anak. Buhay nga naman.

Pinaysaamerika

Si Pinay sa LA downtown

Dear insansapinas,

Tumuloy kami sa apartment ni N. Dalawang kuwarto
ito at tatlo silang nakatira. Galing sa eklusib
schools yong kasama niya. Pero nawala na ang
pagkasosyal at pagka konyo. Tulo din ang
pawis nila paghabol ng bus sa umaga para
pumasok. Paltos, paltos din ang kanilang
malalambot na kamay sa paghugas ng pinggan
sa mainit na tubig.

Tinaasan ako ng kilay noong isa na tila ba
nagtatanong kung ako ay nabinyagan nang
maghugas ng pinggan.Naghugas naman ako noh.
Gusto nilang pitikin ang aking daliring
nakatikwas.


Tinapa ang ulam at pinakbet. Oy sarap,at
least hindi adobo. Bili lang nila doon
sa isang Filipino restaurant. Wala silang
oras para magluto.

Kuwento, kuwento. Nandoon pa yong manedyer
ng opisina. Siyempre, nandiyan si bossing
na babae. Basta ako tulog. Sa may ilalim
ako ng kurtina natulog. Baka kasi ako
tumayo at maglakad,o di kumaripas sila
ng takbo. Mabuti wala na sa akin yong
masamang bisyo na sumisigaw ng numero.
Baka bantayan nila ako at hintaying
magsabi ng numerong tatama. Eh kung di
tumama? Di bugbog ang abot ko.

Kinabukasan, wala si bossing. May meeting
sa labas kaya sabi niya sa akin gumala muna
ako. Pumayag naman si T na samahan ako sa
labas at kung gusto ko raw ay sa downtown
LA.

Sumakay kami ng bus. Nakabusiness suit ako
habang ang karamihan na Latinong sakay ay mga
karaniwang damit lang ang suot. Sabi noong isang grupo
ng mga batang Latino, saan daw planeta ako
galing dahil sa damit ko. Nakamaong at
kamiseta lang kasi sila.San Francisco downtown
ako galing,noh.

Gusto kong lapitan at bigwasan ng left at right
hook ang mga hinayupak. Akala nila sa akin, di
nakakaintindi ng Katsila?

Sabi ni T, ganoon daw talaga sa bus lalo na kung
hindi oras ng pasukan ng mga nag-oopit. Ibang
klase ang mga nakasakay.

Bumaba kami sa downtown.Sa bangketa ay may sumalubong
sa aking Itim na nag-iingay. Sumunod siya sa amin
na salita ng salita. Tila ba wari ko ay sinusumbatan
niya lahat nang makita niya sa kaniyang kalagayan.

Bigla ang about-face ko sa kaniya. Bigla siyang
karipas ng takbo. Inilabas ko ang aking compact,
at disimulado kong sinulyapan ang aking mukha.
Bakit kaya siya tumakbo. Nakaguhit pa naman ang aking
kilay at ang aking eyeliner ay di pa naman,
natutunaw. Hmppp

Sabi ni T,huwag kong pansinin. Maraming taong
may tililing(excuse ting-aling ah)sa lugar na iyon.

Wala akong makitang mabili. May nagtitinda ng relos
na lalapitan ka at aalukin. Parang Wanna buy watch,
Joe.

Nagyaya na akong umuwi. sabi ko magtataxi na
lang kami at ayaw kong magbus.

Tinanong niya ako kung sigurado ako. OO ah,
baka may marinig ako sa bus at mapaaway pa
ako.

Nakasakay na kami sa taxi. Nasa number 100 pa lang kami,
mahigit ten dollars na ang patak ng taxi.Alam ko
naman walang daya ang taxi. Tanong ko kay T kung ano
yong address namin, sabi niya banda sa may 3000.
Kasya hindi ko ilapat ang puwet ko sa upuan para
di pumatak ang metro, minarapat naming bumaba
at naghintay ng bus.

Kahiya naman ako. Tahimik lang si T. Naunawaan
naman niya ang bagong salta.Naging matalik kaming
magkaibigan.

Pinaysaamerika

BLT Sandwich-Burger/Longanisa/Tosino ?

Dear insansapinas,

Lumipad kami sa LA, nang Lunes. Napakaliit
na erpleyn ang sinakyan namin. Parang
yong mga domestic flight na sinasakyan ko
papuntang Bicol, Bisayas at Mindanao.

Hindi ko pa dala yong aking bagahe. Overnight
bag lang ang dala ko.

Sa Burbank kami lumanding at sinalubong ng
mga LA office staff. Ang nagdrive ay si N
na kakukuha pa lang ng driver’s license kaya
sa mga side streets lang ang daan namin.
Dapat nga siguro dahil kahit hindi kami
nagfreeeway, panay ang sumalosep ng bossing
ko. Hindi naman siya ang nagdadrive, panay
ang brake niya. Napapasunod din ako. Kaya
lang may kasamang clutch yong akin.

Tuloy ulit kami sa Denny’s para sa almusal.
Husme, iinterrogate-in na naman ako ng waiter,
kung ano ang gusto ko. Pahirap na almusal ito.
Kulang na lang ang lie detector para malaman
nila na nagsasabi ka ng totoo na ayaw mo ng
tomato saiyong BLT sangwich.Eh gusto ko lang B.
Burger. Yong Longanisa at Tosino, sa tanghalian na.

Usap-usap. Introdyus, introdyus. Kain, kain.

Biglang nagkagulo. May isang taong nakalupasay
sa lapag. Walang lumalapit.Bumubula ang bibig.
Natakot ako. May lason kayang nakain ?

Mamaya ay may wang wang na dumating. 911 raw.
Nagguwantes yong Puti bago
hinawakan yong mamang nakahandusay. Epileptic daw.
Dinala nila sa ambulansiya.

Nawalan ako ng ganang kumain. Pinabalot ko
ang tira ko. Sabi noong isang kakilala ko,
okay daw yon, dahil baka raw ang susunod na
kain namin ay hapunan na. Anoh ?

Tumuloy na kami sa opisina. May mga staff pa
doon. Photo-op, photo-op muna bago
dinala ako sa isang opisina na maraming
telepono. Ano ako gagawing nilang operator?

Pinatawagan sa akin ang SF Office. Panay
wrong number. Chineck ko ang number, tama
naman. Kulang na lang sugurin ako noong
sumasagot sa kabilang linya dahil sa paulit-ulit
kong pagdayal. Di huwag kang sumagot, sabi ko
sa Tagalog nang sabihin ulit na you got the
wrong number. Tang.@#$.

Buti na lang dumating si T. Hindi ko pala
dinadayal ang area code kasi. Saka puwede
ko ring gamitin yong speed dialer. Malay ko
ba. Hindi ba nila alam ang salitang orientation?

Masyadong busy ang mga tao. Siyempre dahil
nandoon si Bossing. Hindi kami nagtanghalian.
Di kagaya sa Pinas na inaabangan na lang ay
ang alas dose. Pumasok ako
sa isang kuwarto kung saan may iniinterview
para sa warehouse. Latino siya. Hindi
siya marunong ng English. Tinanong ko yong
nag-iinterview kung paano sila nagkakaunawaan.
Sabi niya muwestra lang. Parang mime artist.
Hiningan siya ng photo id. Inilabas niya
ang isang driver’s license.

Pinakita sa akin nang nag-iinterview.Sabi niya,
yon ang nabibili sa tabi-tabi
sa halagang $ 50, depende kung saan binili.
Pag sa middlemen,umaabot ito
ng $150. Oo,Birhinya, maraming peke dito.
Kung sisipatin mo ay parang genuine.
Pag sinuswerte ka, buy one take 2, may
kasamang SSS Id. Siyempre peke ano.
At pag ikaw ay pinagtiwalaan nila, kahit
green card makakabili ka.


Kaya ang ginawa ng DMV,lately ay lagyan
ng isa pang retrato
ang license. Isangmalakiatisangmaliit.
Akala ko noong una, retrato ng anak yon.
hahaha. Ang green card ay
nilagyan ng magnetic field na pag swipe
sa machine ay makikita ang kuwento ng buhay mo.

Ang peke ay hindi. Pero marami pa ring bumibili
nito dahil hindi naman lahat ng
employers ay may kapabilidad magverify.
Isa pa kung temporary lang naman ang
trabaho at kailangan lang nilang may
taong gagawa. Who cares?

Itutuloy

Pinaysaamerika

Ha-HARRAH-HARRAH ka kasi

Dear insansapinas,

Unang Sabado ko ay dinala nila ako sa Lake Tahoe. Buong pamilya ang pumunta roon. Hindi dahil sa eentertain ako kung hindi dahil nakagawian na nila yon.

Maaga kami umalis. Long drive kasi. Alas seis pa lang ay lumarga na kami. Chineck ko yong relos
ko sa relos sa sala. Huminto kami sa Denny’s. para mag-almusal. Tanong noong food server, “awd youllikeuragg ?” pagkatapos kong ituro doon sa menu yong gusto
kong breakfast.

Turo-turo rin pala dito. Hindi nga lang mismo yong pagkain, kung hindi yong drawing
sa kanilang menu.Inulit noong babaeng Puti yong tanong niya. Manganganing sagutin ko nang I like it thank you very much. Pero kahit like lang ang naintindihan ko doon sa sinabi niya, sabi ko ay scrambled. Napag-isip-isip ko ang problema ay dahil hindi tayo nakakaintindi
ng English kaya tayo takot makipag-usap sa mga Puti. Ang problema ay hindi sila marunong mag-English. hehehe. Kinakain nila ang ibang letra.

Tayo ring Pinoy ay guilty rin sa ganoong klaseng pagsasalita.Yong inaalis natin ang mga
importanteng titik o salita na nagbibigay ng ibang kahulugan sa ibig nating sabihin.

Kagaya nang pagtatanong sa tindera ng : Ale
may itlog kayo? sa halip na ale may tinda kayong itlog?
Kung suplada yong ale, masasapok kayo.

Kagaya rin nang Ale,magkano ang lima,imbes
na magkano ho ang limang (bagay).
Susparyones, eh di lima.

Balik tayo sa almusal.

Habang hinihintay ko ang order ay napasulyap ako sa relos. Alas otso na. Hindi pa naman
katagalan yong biyahe namin. Hindi pa ako nakatulog. Tiningnan ko ang relos ko, ‘las siyete.

Sa isip-isip ko,bakit nila pinabayaan ang relos nilang mali. Sa opisina, yang wall clock ang hindi mawawala. Lahat nakabantay. Sabi ng bossing ko noon.

Balik-kotse kami. Anim kaming lahat. Hindi kami naka Van. Kotseng Victoria yong aming gamit.
American car. Ayaw ng asawang Puti ni Boss ang Asian car. Maliit daw. Para siyang si Maricel Soriano ayaw daw niya nang masikip. Siya ang nagdadarive. Maiistroke daw siya pag yong bossing kong babae ang magdadrive. Ganon yong kung makaalaska, walang ngiti. Hindi pinapansin ni bossing.

Yong dalawang batang maliliit ay katabi niya sa harap. Ang bossing kong babae, ang anak niyang
dalagita sa boyfriend niya sa Pinas at ako ay nasa likod. Ayaw din niyang kasama niya si bossing sa harap, back seat driver daw.

Hindi rin ako sanay sa likod umupo, kaya natulog na lang ako. Pero nasulyapan ko yong
wrist watch ni bossing at ng kaniyang anak. Kapareho noong nasa Denny’s.

Mali ba ang relos ko ? Nawalan ako ng isang oras ? Di naman kami nageeroplano na magbabago ang oras dahil sa time zoning.

Malapit na kami sa Tahoe ng ipakita sa akin ni bossing ang bundok na may mga puti pa sa itaas.
Snowcapped. Hindi pa tunaw ang yelo.
Maya-maya ay pumatak ang yelo. Nagsigawan ang mga bata. Pers time nilang makakita ng snowfall. Kaunti lang. Lumabo lang ang salamin ng kotse. Noong nasa Pinas ako, akala ko lahat ng Puti, nakakita na ng snow. Hindi pa pala. Buti pa ako, nakakita na sa Pinas. Sa isang mall.

Sa Harrah’s kami nagcheck-in. Nawala na ang yong Puting asawa. Sabi niya nasa card table
na raw yon.

Yong mga bata ay isinama noong tinedyer na anak doon sa lugar ng mga bata. Ako ay isinama ni bossing sa maraming slot machines. Nagpapalit siya ng barya. Mga dollar coins sa kaniya. Sa akin
ay quarters. Barya lang. Twenty dollars ang ibinigay niya sa akin. ? Kumuha siya ng plastic na lalagyan ng coins. May tatak Harrah’s. Makauwi nga ng isa.
Magandang souvenir. TABO na may tatak
Harrah’s. HAHAHAHA.

Tinago ko yong sampung dolyares na coins sa aking pouch pocket. Bigat. Pers time kong maglaro
ng slot machine. Nakaka-obsessed pala talaga, dahil gusto mong makajackpot. Sa akin naman, kahit kunting barya lang na bumagsak ay tuwa na ako. Ganiyan kababaw ang aking kaligayahan.

Pagkatapos kong maubos ang sampung dolyares at iba ko pang pinanalunan, lumabas ako sa casino
at pumunta sa mga souvenir shops. Kamamahal naman. Keychains lang ang mga nabili ko saka
playing cards para makapagsolitaryo ako.

Parehong malaki ang natalo kay bossing at sa hubby niya, pero tuloy pa rin ang sugal nila sa pamamagitan ng pagtaya sa combination ng numbers na binobola habang nasa kainan kami.

Tumuloy na ako sa room naming malaki. May extra bed na kinuha para akin at sa tinedyer na
anak.Yong malaking bed ay para sa kanilang pamilya pero yong dalawang batang lalaki lang ang natulog magdamag.

Tsssk tssk, naalala ko tuloy yong kaibigan kong umuwi sa Pinas. Pinauwi ng nanay niya.
Kasi raw nalulong siya sa casino at kung minsan ay wala na siyang perang pamasahe pauwi.

Kinabukasan ay umattend kami ng church service sa hotel. Hindi siya Catholic pero, pinagtiyagaan ko na rin. Palagay ko alam ko kung anong pinagdadasal ng mga nandoon.

Nanood kami ng show. Galing. Yon lang siguro ang nagustuhan ko.
Check out na kami before lunch.

Nakita ko may tuwalyang may tatak na nasa overnight bag ko.Nilagay ni bossing. Souvenir
ko raw. Naku, dami nang gumamit noon noh.

Habang hinihintay namin yong kotse, humirit pa yong aking bossing sa isang slot
machine na quarter.

Huli pa rin ng one hour yon aking relo. DST raw kasi.

Pinaysaamerika

Uwian na

Dear insansapinas,

Uwian na. Lakad na naman kami papunta sa parking garage. Dumaan kami sa Tiffany.
Pumasok din kami sa Neiman Marcus. Mamahal naman. Nagsimulang maging calculator
Ang aking utak. Ganoon ang bagong salta. Convert kaagad sa pesoses. Saka bigla kang
Mapapasigaw (sa sarili lang) Susmaryakapra. Parang bumili na ako ng isang second hand na kotse at isinabit ko sa aking leeg. Pero feeling social ka.

Saklap ng buhay. Umuwi na pala yong asawa ni Bossing. Iniwanan kami. Tagal daw kasi
namin. Sumkay na lang daw kami sa Bart at susunduin kami sa istasyong malapit sa bahay.

Balik kami sa Market at bumaba kami sa Bart Station na nasa underground.
Kumuha ng dalaang ticket si Bossing at ibinigay sa akin ang isa.
Tamang-tama dumating ang tren. Pumasok kami. Puno.Nakatayo kaming
pareho. Di ka puwedeng magparinig ng “chivalry is dead “ dito dahil hindi ka sigurado
kong yong nakaupong lalaki ay KNIGHT or QUEEN. Ahahayy.

Yong mga upuan namang malapit sa pintuan ay sa mga senior citizens o kaya ay
sa mga disabled. Disability kaya ang maging pandak ?

Hindi ko maabot ang estribong hawakan ng mga pasaherong nakatayo. Puwede akong tumalon at maabot yon pero magmumukha naman akong tsonggo sa baging kung
hahawak ako at hindi nakalapat ang aking paa sa lapag ng tren. May mag-abot pa sa akin
ng saging. Hurmph.

Binalanse ko na lang ang sarili sa pagkakatayo habang nakahawak sa upuan. Pag
huminto ang tren at hindi ako nakapagbalanse, malamang na sumalpok ako sa kilikili
ng malaking Puting lalaki sa aking kanan.

Mga ilang istasyon lang ay maluwag na ang tren. Nakipag-unahan sa akin yong Itim
na babae para makaupo sa may bintana. Beh, nauna ako. Lumaki ka ba namang sumasaky
ng bus at nakikipag-unahan sa may bintana wala siyang panalo.

Tumabi siya sa Latina na abalang nagpapaganda. Sa bawa’t pagtaas niya ng kilay upang ipahid ang eye-make-up, napapasunod din nang pagtaas ang kilay ko. Iniwasan ko tuloy
tingnan siya habang nag-aapply ng lipstick. Baka bumuka din ang labi ko.

Ang itim na babae naman ay may buhok na maliit ang tirintas. Iniisip ko kung ilang araw rin yong tinirintas dahil sa pino. Para bang maraming maliit na mga tao ang kumunyapit
sa kaniyang buhok para ito ay itirintas.

Dalawang intsik na babae ang nag-uusap eheste nagsisigawan pala sa lakas ng kanilang
boses. Naghahanap ako ng volume control doon sa loob ng tren.

Mangilan-ngilan ang mga babeng Pilipina. Alam mo silang Pinay kahit hindi mo
nakikita ang mukha at mga bag lang nila ang iyong titingnan. Sila ang merong dalang
hand bag at may shopping bag na may tatak ng Macy’s, Neiman at iba pang sikat na store. Habang ang baunan nila ay nakasilid ng isang maliit na bag ng Calvin Klein o, Victoria’s Secret ang mga Puti ay di nahiyang isilid ang baunan nila sa plastic bag
na may nakasulat ng Thank You for Shopping.

Mayamaya ay may nang-alingasaw Ang baho. Parang isang dekadang basurang hindi
kinolekta.

Isang mamang Itim ang lumipat mula sa isang bagon ng tren. Namudmod ito ng
paang tarheta na nagsasaad na siya ay Deaf at kailangang niya ng tulong. Ang hanep, namamalimos pala. Yong amoy niya ay isang stratehiya upang mapilitan kang magbigay
para lang siya ay umalis kaagad.

OO Birhinya, kahit saan may manggagantso.

Pinaysaamerika

Turon, Balut, Squash seeds sa SF

Dear insansapinas,

Nang dumating si Bossing, tahimik na naman ang opit. Kala mo hindi sila makabasag
pinggan. Talaga naman kasi walang namang kubyertos na babasagin. Ang ginagamit dito sa opit ay mga styro plate, styro cup at plastic spoons and sporks.

Inutusan niya akong kunin ang aming plane tickets sa Consulate office building kung nasaan naroon ang maraming travel agencies na ari ng mga Pinoy. Pwede raw niyang
ipadeliver pero mabuti yong matuto akong lumabas. Walking distance lang naman daw.
Kinabahan ako kasi ang alam kong walking distance dito ay yong walang dumaraang
public bus at bloke bloke ang layo.

Sabi niya malapit lang. Makikita ko yong building na may flag ng Pilipinas.
Fourth Floor. Okedoke. Yan ang unang expression na natutunan ko sa Estet.

Pumasok ako sa building at tamang tamang bumukas ang elevator. Tatlong Pilipina
ang kasakay ko. Hindi sila puwedeng ipagkailang Pilipina. Sa ilong, sa taas, sa buhok, sila ay Pinay. Pati salita. Tagalog eh. Samantalang tatlo sa apat ay hindi ako mapagkakamalang Pilipina. Apat kami sa elevator. Silang tatlo, akala nila ako ay Latina.

Babae 1: Sabi ko sainyo, itim ang asawa ni Tess kaya hindi niya dinadala sa opisina natin.

Babae 2: Balita ko papel lang ang habol niya kaya pati Nognog, pinatulan.

Babae 3: Ssssss.Baka mainitidihan tayo, saka inginuso ako sa mga kasamahan. (Pilipinang Pilipina talaga. Ganoon nag mga Noy-pi di ba, pag tinanong mo kung saan, ingunguso saiyong doon).

Babae 2: Mukhang di Pilipina. Tingnan mo walang walang expression ang mukha, ibig
sabihin, wala siyang naiintindihan.

(Kung alam lang niya na minaster ko na ang ganoong expression dahil sa madalas
nakakatawa yong dati kong boss, ayaw kong mahalata niyang natatawa ako.Yon ang sinasabi kong frozen look).


Huminto ang elevator sa fourth floor. Lumabas ang tatlo. Lumabas din ako. Pumasok sila sa isang opisina. Pumasok din ako sa opisina. Tumuloy sa may water cooler yong tatlo at sabay sabay na uminom ng tubig.

Nakita ko ang pangalang Tess sa mesa ng nag-iisang babaeng dinatnan namin sa
opisina. Lumapit ako sa kaniya.

Tess: Ow, kukunin mo ang mga tickets.
Parang narinig kong lumakas ang glug glug glug noong mga umiinom ng tubig.

Ako: Oo, nandiyan na ba.

Tess: Sandali lang ha. Ipapaprint ko kay Amy yong ticket. Kararating lang niya eh.

Ahaaa Babae number 2.
Parang may bagong look akong magagaya. Yong Natakot-na –baka-isumbong-look.
Tumingin ako sa itaas ng kisame noong siya ay lumapit at pagkatapos ay sa may pinto.
May babaeng nakasilip. Para siyang si Madam Auring. Retokado ang mukha. Sabi niya sandali lang. Sa isip ko, ako ba ang kinakausap nito?

Nawala siya sa may pinto at pagkatapos ay pumasok na may dalang malaking bag.

Babaeng retokado ang mukha: Tess, anong gusto mo ?
Tess: Anong meron ka ngayon?
Babaeng retokado ang mukha: Meron akong turon, balut, lumpia, siopao, saka squash seeds.

Ano pala siya ambulant vendor. Class naman itong vendor na ito, nakaCK na pabango,
DNKY na bandana at Hilfiger na outfit na red and black.

Uhhm,”ikaw” baling sa akin ng babaeng-retokado-ang- mukha.
“ Lalaki, meron kayo? sagot ko.

Babaeng-retokado-ang-mukha: “ Ikaw naman kung mayroon ako di ko ipagbibili, akin na lang “.

Tess: Paano naman si ang Caloy, yong guardia sa ibaba ?

Babaeng-retokado-ang mukha: Hoy Tess,kahit nag-iisang lalaki na lang siya mundo, hindi ko siya papatulan. (Sa isip ko TARAY).
Hindi mo ba alam na nagsasama pa rin sila noong pinakasalan niyang matanda dahil wala raw makapartner yong babae sa mga ballroom dancing sa senior citizen center.
Sabi niya sayang din daw ang free rent.

Tapos na ang ticket. Umalis na ako at nagpaalam.

Sa baba ay binati ako ng guwardiya.

Security: “Hi, I am Charlie.”
Ako:” Hi.” (Caloy. Sa isip ko lang ito anoh).

Naalala ko ang kuwento ng babaeng-retokado-ang-mukha. Napangiti ako.

Security: “You got nice smile.”

Sa isip ko lang kung alam mo lang bakit ako nakangiti. Gawin na natin yong 4 sa lima ay di ako mapagmakamalang Pilipina.

Pakiramdam ko nakatapos ako ng isang chapter sa Life 101 pagkatapos ng dalaw sa building na iyon.

Pinaysaamerika

SF Office-Por Awhile

Dear insansapinas,

Pinasasamahan ako ni bossing sa Social Security System para makakuha ng ID. Malayo-layo daw dahil kailangan namang magtren. Isang istasyon lang naman pero katumbas ng sampung bloke kung lalakarin.

Utang na loob, hindi pa ako nababaliw para maglakad sa aking bagong boots. Bukas na lang at magbabaon ako ng rubber shoes. Kagaya nang nakita ko sa Financial District na mga babaeng kuntodo mga nakaitim na
Business suit, itim na medias at mga blingbling pero ang suot ay mga rubber
Shoes. Walking shoes lang nila yon dahil pagdating sa opisina ay nagpapalit
sila ng may matataas na takong.

Hindi uso ang merienda dito. Hindi kagaya sa Pinas na panay ang meryenda
Ng mga tao, lalo na sa opisina ng gobyerno.

Tanghalian, wala si bossing. May appointment. Yong kasama naming intsik ay pumunta sa Chinatown. Bibili siya ng chow mien for a dollar. Nagpabili rin ang ibang mga kaopisina. Inilabas ko ang pinabaon sa akin ni Manang, yong housekeeper. Desperado siyang maubos yong adobo. Mamayang gabi kasi may bagong luto na naman siya. Adobo pa rin, pero manok naman. Inilabas na niya mula sa freezer.

Wala ang pusa, masaya ang mga daga. Ang dating tahimik na opisina ay napuno ng halakhakan. Tinatawanan nila ang mga katangahan ng bawa’t isa nang bagong salta rin sila. Parang pangwelcome nila sa akin.

Yong isa nagkuwento na noong unang makita niyang tumataas ang pinto ng
garahe, akala niya may nakatagong taong gumagawa noon. Hmmmmm, ito siguro ang sagot sa nawawalang boy sa bahay ni Bossing.

“Wala kayo sa akin” sabad ni Robert, isang architect. Kumukuha siya ng CAD bago kumuha ng eksam habang nagpapart-time sa opit.

“Ako noong bagong salta ako, akala ko ang bait ng kapitbahay ko na tuwing tatapat ako sa may pinto nila, sinisindihan nila ang ilaw. Yon pala sensor light yon. HAHAHAHAHA...”

“Ako naman”, sabi ni Roxie. Siya ang in charge sa recruitment.
“Noong una ako rito, palagi akong may dalang payong kasi sa pinaggalingan ko, minsan umuulan, pagdating ko naman dito ay mataas ang araw. Sabi sa akin noong Puting babae, where’s the rain?”.

Si Alex ay hmuhagalpak na ng tawa kahit hindi pa nakakapagsalita.
Engineer naman siya at siya ang in-charge sa aming system.
Naghahanap rin siya nang mapapangasawa. Bungisngis pa.

“Ako, habang nasa public phone , kinatukan ng isang mama. Tinanong niya ako kung ako si Don.Umiling ako. Tinanong niya ako ulit .Emergency lang daw kasi. O linsiyak, eh ano ngayon. Di hanapin niya si Don. Hindi itong ako ang inaabala niya. Pinetserahan niya ako sinabing.
“ When I say you’re done, you’re done.”

Ginulo ni Roxie ang buhok niya. “ Tama na yan. Nambola ka na naman. Eh parte yan ng kuwentong TNT si Dan.” Baka naman sabihin mo pa na hinahanapan ka ng VISA sa gas station.”

Tumaginting na mga halakhak. Tahimik lang ang mga Filipinong empleyadong lumaki na sa Estet. Boss nila yong Itim na in charge sa Marketing at mga contracts. Madalang lang lumagi ito sa opisina dahil palaging nasa mga kliyente. Ibig man ng boss namin na lahat ng empleyado ay Filipino ay malayong mangyari pero mas gusto niya na ang tagasagot ng phone ay mga may local accent. Minsan kasi pinasagot ang isang Pilipinang bagong salta noon.

Sabi niya.” Hello, who? Por awhile.”

Pinaysaamerika

SF Downtown-Land of Salabat and Matamis na Bao

Dear insansapinas,

Maaga kaming umalis sa bahay ni Bossing. Hindi kami nagbreakfast. Kailangan kasi nasa freeway na kami bago mag-alas seis ng umaga kung hindi makakasama kami sa parang pagong na usad ng sasakyan.

Dumaan kami sa Baybridge. Akala ko iba ito sa dinaanan naming noong nakaraang gabi dahil ito ay walang bubong. Hindi pala bubong yon kung hindi ikalawang palapag. One way lang kasi ang inbound and outbound traffic. Kita mo yan, meron ba tayong
ganiyang bridge? Baka nakapayong, meron.

Ang layo ng garage sa opit. Mga limang block ang layo
At paakyat ang kalsada. Hindi pa man Mahal na Araw ay parang nagpepenitensiya na ako. Kulang na lang ang magpasan ako ng kurus sa hirap. Dala ko kasing sapatos ay boots na may takong. Feeling ko kasi ay Estetside ako kung ako ako ay nakaboots kaya nagpasadya ako sa Marikina. Ang bigat pa ng aking leather jackeyt. Parang pasan ko ang kalahating baka na pinanggalingan ng balat.

Dumaan muna kami sa St. Patrick’s Cathedral. Mabibilang mo ang mga taong nasa loob ng simbahan. Mga Pilipino halos. Bukas lang ang simbahan dito pag maagang-maaga o kaya pag may misa. Wala naman kasing nagsisimba. at ayaw nilang pasukin ng mga magnanakaw o kaya mga bum na walang mapahingahan.

Dinaan namin ang Union Square kung saan may mga Intsik na nagta-taichi, mga turistang
may hawak na mapa, mga taong nagbabasa ng diyaryo.

Hindi kami tumuloy sa opit. Nag-almusal na naman kami sa hotel. Pag ganito ng ganito, mawiwili ako ng walang almusal.

Inorient niya ako tungol sa trabaho ko sa kabilang opisina. Dadalhin daw niya ako next week pagkatapos nang darating na weekend.

Bata pa siya pero makikita na ang maraming sigwang dumaan sa kaniyang buhay. Siya aniya ang ugly duckling na palaging wall flower sa sayawan. Nag-aaral siya sa kolehiyo nang makilala niya ang isang guwapong lalaki na kinaibigan siya para may taga-gawa siya ng assignment.

Nang mabuntis siya, ay inilipat ng magulang ang lalaki at hindi niya na nakita. Hindi niya ikinuwento paano siya nakarating sa Estet pero alam ko malalaman ko rin.
Nakamake-up siya at ayaw niya sigurong mabura.

Dito karaniwan ang boss ay tinatawag on a first name basis lang. Walang Ma’am,
Sir, or Mister or Mrs.

Pinakilala ako sa Accountant. Dati siyang BIR Examiner sa Menila. Kamamigrate lang nilang buong mag-anak. Nakatira siya sa isa mga hotels sa downtown.

“Wow”, sabi ko.”Yaman mo naman.”Natange niya ako. BS daw talaga ako. Bagong salta.

Ayon sa kaniya yon ang mga lumang hotel buildings na ginawang paupahan. Mga kuwarto kuwarto, may common kitchen / dining room at toilet and baths sa bawa’t palapag . In short makikipagbunuan ka ng paggamit ng mga pasilidad na iyon.

Ang aking Land of Milk and Honey ay nagiging Land of Salabat at Matamis na Bao.

Pansamantala lamang daw yon, dahil naghahanap siya ng mauupahan sa labas ng siyudad
na malapit sa teren.

Tinanong ko siya kung may kamag-anak sila dito. Meron daw, pero pagkatapos silang
imibitahin magdinner, ay hindi man nagpadaplis na puwede silang tumira roon habang sila ay naghahanap nang matitirahan.

Hindi kagaya sa pinas na kahit sikisikan ay patitirahin ka ng kamag-anak .Dito marahil na rin siguro sa mga restriksyon kagaya ng mga nangungupahan ay bawal ang magdagdag ng mga taong nakatira.

Tip for the day
Bago magdesisyong mangibang bayan siguruhin muna na ang mga kamag-anak na inaasahang tutulong ay hindi tipong mga karapatdapat ihulog sa Bay Bridge at Golden Gate.

Pinaysaamerika

Sa Labas ng San Francisco-Pangat na Adobo

Dear insansapinas,

Ang bahay ng bossing ko ay nasa East Bay. Ito ay nasa kabilang ibayo ng Bay Area. Kung baga ay tatawid ng tulay sa itaas pag kotse o kaya dadaan sa ilalim ng tubig pag tren ang sinakyan. Pero parehong dadaan sa gitna ng bundok na pinakiaalamang hukayin para daanin ng trapik. Ito ang tinatawag nilang tunnel . Medyo napikit ang mata ko at di ko napansin na pumasok kami ng tunnel.Nang idinilat ko ang aking mata ay madilim maliban sa mga ilaw na nakalinya sa tabi.

“Who turned off the light.” tanong ko sana. Pero lumabas na kami sa tunnel at inesplika ng bossing ko na hinukay talaga ang bundok para magkaroon ng alternative route. Galing ng mga Kano anoh ?

Pero as magaling pa rin ang mga Pinoy, kasi sila marunong gumawa ng bundok at pagkatapos marunong ding itong gibain. O di ba yong Smokey Mountain.

Nakarating kami sa kanilang tahanan. Bumukas ang garage door nang hindi tuminag yong Puti. Sabi ko siguro may Boy na hindi ko nakita.

Nakahanda na ang dinner.Wow, adobo.(pagkaing Pinoy na hindi ko alam isusumpa-sumpa ko rin sa mga susunod na araw dahil yong lamang ang alam lutuin ni Manang, ang housekeeper. Sa katagalan, hindi na siya adobo, pangat na. Pangatlo nang beses initin. Ang dahilan niya ay ayaw daw magpaluto ng isda yong Puti dahil nangangamoy sa bahay. Ang mga bata naman ay sandwich lang ang kinakain.Yong asawang Puti ay ribs ang kinakain.

May naamoy akong mabaho.. Amoy-anghit. Disamulado ang pag-amoy ko sa aking kili-kili. Hindi ako. Amoy belyas pa rin ako ano. Ipaligo ko ba naman yong pabango sa Macy’s. Nakagiting inginuso ni Manang ang kinakain noong Puti. SloppyJoe daw.Ayaw niya ang amoy ng tuyo, tinapa at sardinas, pero kumakain siya ng amoy kili-kili. Magkakasundo kami ni Manang. Hinanap ko ang Boy, wala.

Nakatulugan kong may hawak na tuwalya at sabon. Pinaliguan kasi ni Manang ang dalawang bata para kinabukasan ay hindi na sila maliligo. Siguro sa kapaguran ay nakatulog ako. Tahimik na sa kabahayan at patay na ang ilaw.

Tiningnan ko ang shower at gripo sa bathtub. Walang hot and cold. Ang gripo sa bahay ng aking mader sa QC ay may hot and cold water pero dalawa ang bukasan. Ito isa lang.

Binuksan ko nang kalahati na sa isip ko ay iinit na lang ito pag matagal nang bukas. Aba ang lintek, hindi umiinit. Sa isip ko, baka pinatay ang hot water ? Kasi sino nga naman ang baliw na maliligo ng madaling araw? Ako yong baliw na yon.

Kalahatian na ng bath tub ay malamig pa rin ang daloy ng tubig. Balak ko pa namang maglunoy sa baththub.

Huli kong ginawa yon ay noong birthday ng kaibigan ko sa isang five star hotel
sa Makati. AAAAAh, bago kayo mag-isip kung ano ang ginawa ko doon, sasabihin ko na wala akong kasalanan. May kapitbahay ako na nagtatrabaho sa HR ng isang kumpanya.In-charge siya sa mga accommodations, travel itineraries ng mga expats, foreign suppliers at big wigs ng company.Yong mga hotels naman ay appreciative na sila ang kinocontact.Hindi labas padulas o bribe, nagbibigay sila ng free overnight hotel accommodation.

Birthday ng kapatid niya na kaibigan ko kaya ibinigay sa kaniya as a gift. Eh ang totoo pala noon,hindi pa siya nakatapak sa loob ng hotel much less magcheck-in. Ako ang alam nilang madalas magtambay sa hotel, hindi dahil GRO o pimp ako anoh. Walang pipick-up sa akin.(alam ko ang istorya sa mga ibong- mababa- ang- lipad –pero-sa-matataas-na-building –sila naghahanap ng “bird seeds.”

Ang bossing kong lalaki sa isa sa mga moonlighting job ko sa Pinas ay siyang kumakausap sa mga kliyente na nagpapagawa ng mga marketing plan, feasibility studies. Hindi niya ako hinaharap pero
kailangan nandoon ako “just in case “ may mga tanong. Ako gumawa eh.

Nasa lobby sila o coffee shop. Nasa coffee shop ako at naghihintay nang itatanong niya. Nalalasing ako sa dami ng kape.

Balik tayo sa kaibigan ko. Nag-imbita pa kami ng isa pang barkada. Pagkatapos naming maggala ay oras na para matulog. Pumunta sa bathroom ang birthday celebrant para maglunoy sa bathtub.
Dala niya yong bubble bath na binili niya sa isang makulit na multi-level marketer sa opisina nila.
Nagamit din niya sa wakas. Inuusisa naman ng isa kong kaibigan ang maliliit na bote ng alak sa maliit na refrigerator , soda at mga kakanin.. Kala siguro ng lintek ay libre.

Sumunod akong maliligo. Hinanap ko yong tuwalyang tapakan pagkagaling sa bath tub. Wala.Sumilip ako sa labas. Nasa ulo ng kaibigan ko. Tssk tsssk.

Balik tayo sa bathroom ng aking host/boss sa labas ng San Francisco.

Inalisan ko ng tubig ang bathtub at balak ko na lang magwisik-wisik at buhok ko na lang ang aking hugasan. Kasin lamig ng yelo ang tubig noh. Brrrrrrrrrr.

Pag gising ni Manang ay nasa banyo ako at nagsisipilyo. Ttinanong niya kung nakapaligo na ako. Sabi ko oo. Nakita kong binuksan niya ng buo yong gripo at nang may lumalabas na umuusok na tubig ay ibinalik niya sa kalahatian ang pagkabukas.

Marami talagang ka ek-ekan dito sa Estet.

Tip for the day:

Pag hindi alam, magtanong kahit magmukhang tanga.

(Sa susunod Fisherman's Wharf at ang mga taong silver.)

Pinaysaamerika

Streets of San Francisco

Dear insansapinas,

Sikat na palabas noon sa Pinas pero mga mahigit na limang taon na huli ang serye.
Dito palabas pa rin,lalo na yong mga lumang episodes. Kaya pala pag may habulan ng
kotse ay para silang nasa ferris wheel, lulubog,lilitaw dahil talaga pa lang ang mga
kalye dito ay pataas, pababa. Hindi puwede rito ang hindi automatic na kotse kasi pag nagstop, mahihirapan kang magtimpla ng break at ng clutch. Naalala ko tuloy noong
bago pa lang akong nagdadrive sa Pinas. Traffic sa tulay at “nakabitin” ako. Panay ang busina noong kotseng nasa likod. Eh ang kotse ko pa namang ginamit ay yong lumang kotseng pinahiram sa akin ng aking kaibigan na puwedeng ibangga, gasgasan o ilaban ng karerahan tutal ang bagal naman ng takbo. Yong bang ang model eh parang kotse ni Batman. Mahaba, malaki, matibay ang katawan, hindi kagaya ng ga kotseng bagong labas, ang ninipis ng katawan na masagi mo lang sa pako, malaki na ang gurlis.
Eh yong kotseng yon, kung minsan ginagawa pang playground noong mga kapitbahay
kong bulilit. Sumasampa sa harap at parang kama ba yon? na tatalon-talonan nila.
Minsan, yong aming house secretary ay nagkula pa roon. Maluwag daw kasi saka nakaparada sa labas ng garahe. Salbaheng Azon.

Minsan itinirik kami noong kaibigan ko sa bandang Batangas. Oo ah, kahit naman ganoon yon, nakakapaglakbay pa sa labas ng Metromanila. Yong nag-tow sa amin ay inimbitahan na lang kaming magsleep over, habang inaayos ang kotse. Maganda ang gabi kaya, humilata kami ng kaibigan ko doon sa harap ng kotse. Tumingin kami sa langit at nangarap. Nasaan na kaya siya ?

Balik tayo sa San Francisco---

Nandito pa ang pinakaiksing kalye at zigzag pa.
Imaginin na lang ninyo ang kotseng dinadrive ninyo na kaleleft turn pa lang, magraright turn na kaagad. Ito ang Crookedest Street na sinasabi.



Uwian na ng lumakad kami mula sa opit hanggang sa garage parking. Oo Birhinya, bagong dating palang ako ay isinabak na ako sa opit kaya ang aking bagahe ay nasa likod pa ng trunk ng kotse.

Malayo kasi ang uwian ng aking bossing. Mga 45 minute drive mula sa San Francisco.
Pag walang trapik. Yan ay parang nagtatrabaho ka sa Menila at umuuwi ka sa Angeles at ang pagdrive mo ay para bang gusto mo nang pumunta sa CR.Ang matindi dito ay
ang parking fee. Kaya karamihan ay iniiwan ang kotse sa istasyon ng teren at saka
nagba BART. (Bay Area Rapid Transportation).

Dinaanan namin ang Macy’s at iba pang mga department store patungo sa garage.
Sabi ng asawang Puti ni bossing, kaya daw hindi nagpafile ng bankruptcy ang mga stores na ito ay dahil kay bossing na shopaholic.

Pumasok kami sa Macy’s. Pumunta kami sa Cosmetics. Wow, nandoon ang Clinique,
Estee Lauder, Elizabeth Arden etc. Libreng magsample. Kaya panay ang mek-ap ni bossing. Pinipilit niya akong gumaya pero tenk yu na lang. Ayokong sunugin masyado ang aking mukha ng maraming mga mek-ap.

Pumunta pa ako sa Fragrance section. Nandoon nag paborito kong Ralph Lauren. Sangkatutak ang label sat may mga testers. Haaah, di nangamoy belyas na naman ako.
Expensive lang ang aking perfume.

Pag labas namin ay makikita mo ang mga nagpapalimos sa lansangan. Lalaki ng katawan at kung hindi quarters ay dollar hihingin saiyo.

Oo Birhinya, sa downtown streets, nagkalat ang mga bum.

Hindi ko alam kung maeron niyan sa Makati. Meron din ditong taong grasa na pag dumaan sa harap mo ay para bang bumuka ang imburnal saiyo.

Sa Market Street naman ay naghilera ang mga chess tables. Mga Pilipino raw ang mga promotor nito. For five dollars, pwuede kayong maglaro ng chess. Sa sidewalk.

Muntik na nga akong umupo eh. Tagal ko na ring hindi nakapaglaro ng chess.

May mga nagtitinda ng mga beaded jewelry , bulaklak, may mga itim na kumakanta
sa malapit sa Powell na tsuwariwariwap lang ay puno ang latang inilalagay nila sa harap.Parang gusto ko ring magtsuwariwariwap.

May mga bum na kasama ang kanilang malaki at malusog na aso. Isip ko, siya nga wala nang makain, bakit kaya mataba yong aso niya.

May mga mukhang istudyent na nagpapalimos dahil sa kanilang research?

Dami ring kaek-ekan sa Estet.

Pinaysaamerika












.

Golden Gate na hindi naman golden

Dear insansapinas,

Tulak-tulak ko ang cart na may lamang tatlong suitcases, large,medium and small.
Isa lang susundo sa akin, amo ko mismo. Ang mader, sisters and brader ay nasa East Coast lahat. Sabi nila mag-eerpleyn na naman ako.

Tinawagan ko rin ang aking kaibigan na sa may parteng Los Angeles, pero malayo pala
yon. Akala ko kasi kagaya sa Pilipinas na isa lang ang malaking airport at lahat nag darating ay sa erport na yon babagsak.

Nandoon na ang aking bossing na babae. Sexy siya, nakamataas na takong at nakasuot ng
magandang outer coat. Sa isip ko paano kaya namin makakayahang buhatin ang mga bagahe.

Beso-beso. How’s the trip? tanong niya sabay karga ng pinakamalaking maleta at inilagay niya sa car trunk ng American car na dala niya. Ang American car ay yong ang mga car trunk ay puwedeng maglagay ng isang balikbayan box, isang maleta, isang carryall at isang pasahero, nakahiga nga lang.

Hanep ang lakas ng babaeng boss ko. Sa loob lang ng limang minuto, ayos lahat.
Madalas kasing magbiyahe, sa Pilipinas at sa ibang cities and States at sa Bisaya ay sanay siyang magbubuhat ng sako sakong mais.
Pinapasok na niya ako sa kotse dahil nakita niyang nakatiklop na ang aking tuhod at ang labi ko ay asul na sa ginaw. Wala pa kami sa San Francisco mismo dahil ang SF Erpot ay
ay nasa South San Francisco na hindi parte ng San Francisco pero ang SF Erport ay nasa
hurisdiksiyon ng San Francisco. Magulo ? Eh kung ako naguguluhan din kayo pa.

Pumunta muna kami sa Hotel para kumain ng breakfast. Ganyan bossing ko, mahilig sa class. Ang inorder lang naman niya ay parang fried egg and shrimp over rice at sa akin naman ay parang tosilog. Pagkatapos naming kumain, namudmod siya ng calling cards sa mga Pilipinong nagtatrabaho sa hotel.

Sabi niya sa akin, dadalhin muna niya ako sa Golden Gate para humalik ako sa lupa. Ganoon daw yon. Tapos saka siya humalakhak. May dinaanan lang kaming isang kaibigan niya na gay para taga kuha ng aming piktyurs.






Hindi siya golden kung hindi pinkish ang pintura. niya. Iba ang retratong nakikita ko noon sa kalendaryo o kaya sa magazine. Pero nagpakuha rin ako ng mga piktyurs. Ipadadala ko sa Pinas. Iingitin ko sila . May dalang polaroid camera sa boss ko. Girl scout yata siya dati, Laging handa. Click, click. Ilang minuto lang developed na ang retrato namin. Acccckkkkkacccckkkk.

Tip # 1
Pag magpaparetrato kayo sa Golden Gate, magsuot ng sumbrero or cap. Windy sa taas kaya ang buhok niya ay ililipad ng hangin.

Ang buhok ko sa piktyur ay parang yong kay Vhong Navarro sa Wazzupp Wazuppp o kaya kay Gary Valenciano sa kaniyang Thanksgiving Concert. Nakatayo.

Tumuloy na kami sa opit sa downtown. Bumaba kami ng kasama naming gay sa kanto
para maiparada ni bossing ang kotse sa garage parking.

Nagpretrato ako sa kantong yon. Balak kong ipadala sa Pinas at sabihing nasa San Francisco ako.

Nang madevelop ang retrato, hindi nakita ang street sign. Ngayon, minsan pag nakikita ko ang retratong yon, iniisip ko kung saan kinunan.

Tssssssk tsssk.

Pinaysaamerika

Wala na sa Erpleyn-Sa SF Erport na

Dear insansapinas,

Tinatatakan noong immigrant officer ang aking passport. Sumunod ako sa daloy ng mga tao. Hindi ko kasi alam kung saang carousel ko kukunin ang aking mga bagahe.
Nagsisimula nang dumating yong mga maleta,kahon (Oo, Birhinya,tatak na ng Pilipino
ang balikbayan box)baul? bag na iba’t ibang disenyo. Ang iba naman ay magkakapareho na aakalain mo saiyo.

Tip#1.

Lagyan ng palatandaan ang mga bagahe, kagaya ng ribbon, o kaya tape na may kulay
orange, fuschia, green o combination ng kulay para madaling makita sa patong patong ng mga bagaheng lumalabas sa conveyor belts. Lagyan din ng maraming tag para pag nawala o nabura ang isa, ay mayroon pang natitira. Ako nilalagyan ko mismo ng pangalan yong katawan ng maleta. Para naman, hindi mukhang graffiti ay nilalagyan ko ng art.

Nakita ko na ang mga maleta. Ang problema ay ang madaliang pagkuha nito sa carousel dahil kung hindi ka mabilis, ikaw ang mahahatak habang pinipilit mong ibaba ang bagahe. Tiningnan ko sa kaliwa ko. UUUHm.Babae na napakahaba ng kuko. Mataas ang takong ng sapatos. Palagay ko turista dahil maliit lang bagahe niyang nakalagay sa cart.

Tip #2

Pag turista ang visa mo, huwag dalhin ang buong aparador mo.
Paghihinalaan ka nilang walang balak na bumalik sa Pinas. Oo, kahit totoo.


Hindi makakatulong ito sa akin. Tumingin ako sa kanan. Babaeng may kilik na anak. May katabi siyang isang tinedyer na lalaki. Hmmmm,maling puwesto.

Tumingin ako sa ibang puwesto. Ahaaa. Madre.

Tip #3

Tumabi sa mga taong makakatulong sainyo pagkuha ng inyong mabigat na bagahe sa airport carousel.

Tatanungin ninyo siguro kung bakit tatabi ako sa madre. Di ba? Palagay ninyo, 1. 1.kakausapin ko yong madreng dasalan ang aking mga bagahe para lumutang at bumgsak sa aking cart.

2. maskulado yong madre

3. hindi talaga siya madre kung hindi lalaking nag babalatkayong madre.

Mali itong lahat. Patapusin muna ninyo ako. Tatabi ako sa madre dahil may katabi
siyang dalawang mamang mga maskulado. Pareho ang takbo ng isip namin ni Sister.
Hindi nga naman matitiis ng mga lalaking hindi tulungan si Sister. Sasakay din ako sa balak ni Sister. Kunwari magkasama kami.

Tanong ko,” Wala pa ba ang mga bagahe ninyo, Sister?”
Sagot niya, “Wala pa. Ikaw ?
Sagot ko,”Nandiyan na yata Sister.

Pagdaan ng mga maleta ko ay tinangka kung hilahin. Madali akong tinulungan ng dalawang mama. It worked. Hindi muna ako umalis. Siyempre, “kasama” ko si Sister, anoh.
.
Dumating na ang bagahe ng dalawang mama. Kinuha nilang mabilis at umalis na sila. Naiwan kami ni Sister. Wala nang masyadong tao sa carousel. Tamang-tama,, dumarating na ang kaniyang bagahe, sabi niya. Mga balikbayan boxes. Wala nang tutulong sa kaniya kung hindi ako lang. Si Lord talaga kung magbiro.

Linsiyak, mas mabigat pala ang dala niya. Akala ko altar na chinop-chop.
Pinasalamatan niya ako Tuloy kami sa Customs.

Pinagdeklara kami ng customs ng aming dalahing pagkain,tanim at ibapa.. May malaking fine pagnagsinungaling.

Tip#4

Huwag magdadala ng sariwang prutas at may buto kagaya ng mangga.
Karaniwang ginagawa ng mga Pinoy ay inilalagay ito sa lata at sineseal. Hindi pa rin ito nakakaligtas sa scanner ng Customs.

Kaya ako dineklara ko yong dried mango, hopia, at squash seeds. Pagkagaling ko sa Customs, sabi noong isang Pilipino hindi naman daw kailangan yon kasi hindi naman fresh .
Araaaay, pinamukha na naman sa aking ang aking katangahan. Pero sabi ko, tinanong noong isang Customs Agent kung saan galing yong hopia. Sabi ko sa Binondo.

"Where is that," tanong noong Agent.
Sabi ko "Where else but in the Philippines. "

Muntik ko tuloy siyang kuwentuhan kung gaano ang hirap kong bumili noong hopya nang dahil sa natiketan ako sa parking at pinahirapan ako ng pulis dahil ayokong magsuhol. Pero hindi ko na ikinuwento yon dahil maraming nakasunod sa akin.

Nagkukumpiska pala sila ng mga mooncakes (noon) na galing sa Tsina. Anak lang naman ng mooncakes yong hopyang dala konoh.

Ngayon ang kinukumpiska naman nila ay mga pekeng CD, DVD at mga librong kopyado sa mga nanggaling sa Estet. Magaling ang mga scanner sa erport ngayon, sa hugis at kulay lang sa monitor nila, alam nila ang dapat buksang mga bagahe.

Natapos rin, nag-inot-inot na akong lumabas sa Customs Area.

Itutuloy

Pinaysaamerika

SaErpleyn 7-Tips sa Pagbibiyahe

Cont’n

Lumanding kami sa San Francisco Airport ng alas 8 ng umaga ng Marso 8. Umalis ako
sa Pilipinas ng alas seis ng umaga ng Marso 8. Kung isusulat ko ito sa diary ko,dalawang oras lang akong nagbiyahe.

Pinauna ko muna yong mga nagmamadaling pasahero para makababa. Yong iba kasi may connecting flight pa sa ibang state Yong iba naman ay ayaw lang talagangmaunahan.. Ako dito muna sa San Francisco at saka na lang lilipad pag ayos na ang lahat kung saang opit talaga ako ilalagay.

Wala na yong mamang tumulong sa akin para sa carry all baggage ko sa overhead
compartment. Ahaaa,may mamang dadaan.Matiyempuhan. Tumapak ako sa upuan at
nagkandahirap na ilabas ang aking maliit na maleta. Pag tapat ng mama sa akin ay medyo
umire ako ng HHHHHHHHHHMPPPPP. “Let me help you,” sabi ng mamang di ko kilala at ibinababa niya ang aking bagahe.

Tip # 1
Tama ang sinabi ng aking kaibigan.
Sabi niya, “ Iteyempo mo ang pagbuhat ng mabigat pag may malapit na lalaki,”
Ipakita mong kailangan mo ng tulong. Saka ngumiti ka ng matamis at sabihing,
TINK YU.”

Sinunod ko ang payo niya.Nagpasalamat ako sa mama at ngumiti ako ng matamis.
Ngumiti rin siya. Sumimangot yong aleng nasa likod niya. Misis siguro.

Isinuot ko na yong leather jacket ko na ineregalo na binili ko sa Pakistan. Ang halaga noon ay mga 1,500 pesoses lang pero sa Estet, yon pala ay nagkakahalaga na ng 300 dollars. Tsinek ko kung mukha na akong kagalang-galang. Saka ako lumabas sa tarmac.

Tip # 2
Tip kasi sa amin yan noong orientation. Magsuot ng disenteng damit. Dito kasi napapabalintunaan ang kasabihan na ginawang sikat ni Melanie Marquez, “ Do not
judge him(Joey) by his cover. He is not a book.Mayroon kasing naging kaso noon
na isang Pinoy na engineer ang muntik nang hindi makapasok sa Estet dahil hindi raw siya mukhang enhinyero.Tanong ko naman, ano ba ang mukha ng inhenyero? Ako,
halimbawa, accountant, ano ba ang mukha ng accountant ? Yong ba yong palaging nakasimangot dahil hindi mabalanse ang libro o yong may nakatatoong numero sa
mukha. Buti hindi ako binato ng libro noong nag-oorient sa amin. Pero inirapan niya ako.
Tsaring kasi siya. Yong palang inhenyero ay nakasuot ng collarless tshirt, maong at Reebok. Akala niya dahil nakasuot siya ng Levi’s at ng Nike na may kamahalan din
naman ay presentable na siya. Maliit pa naman siya at parang bata. Kung baga sa isip siguro noong Immigration officer na baka pinabili lang siya ng suka nakarating na sa Estet.

“Dress like a professional because you are one, “sabi ng nag-oorient sa amin.


Kahit wala pa ang 9/11, mahigpit na ang Immigration sa mga hindi naghahawak ng green card. Pinapipila ang mga greencardholders(hindi naman kulay green) ng hiwalay habang sa mga turista at may hawak ng mga working visang katulad ko.

Umusad ang pila at umabot ako sa kinaroroonan ng unang Puting nakita ko sa Estet. Yong kaibigan ko kasi alam niyang nasa Estet na siya noong makita niya ang isang Pulis na Puti. Mahilig kasi siyang manood ng COPS.

Tiningnan niya ang aking passport at sinabing Hmmmmm so you are an accountant.
Gusto kong sagutin nang Hmmmmmmmmmm so what do you think. Pero hanggang
isip ko lang yon. Naalala ko na naman yong tip sa akin.

Tip #3
Pag ang tanong ay kailangang sagutin ng Yes or no. Sagutin lang ng either yes or no period. Pag may follow up na tanong, saka lang sasagot. Do not volunteer any info unless asked. Tinandaan ko yong dahill ako mahilig magvolunteer sa mga projects, sa mga
programs. Pag tinanong mo ako ng aking pangalan, pati ang dahilan nang pagkapangalan sa akin ay malalaman mo libre.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningnan ko rin siya mula ulo hanggang dibdib. Nakaupo siya anoh kaya yong lang parte ng katawan niya ang nakalabas.

Tiningnan niya ako sa mukha. Siguro hinahanap niya ang numero dahil accountant nga ako.

Tip # 4

Tingnan sa mata ang kumakausap. Tiningnan ko siya mata. Madaya,nakasuot
siya ng salamin. Iniisip ko baka tanungin ako tungkol sa Accounting. Kagaya noong
nakasabay ko sa pag-pick up ng passport ko sa US Embassy. Tinanong niya ako kung anong tanong sa akin sa interview. Siya raw kasi tinanong sa depreciation.Sabi ko wala kasi hindi naman ako ininterview. Sabi niya puwede ba yon?

Sabi ko ang teoriya ko ay :

1.marahil nagandahan sila sa retrato ko. Ahem
2. natakot sila sa retrato ko.
3. maganda ang gising ng nagprocess ng aking papel kaya aprubado kaagad ang visa ko.
4.makakalimutin ang consul na may hawak ng papel ko at naisama yong aking passport
sa tatakan ng visa ko.
5. o nakita lang niya ang mga work related travels ko sa Asia. Ahem

Inabot ng Immigration Officer yong aking passport at sabi Welcome to US and have a nice day. Sabi ko tink yu.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn-para sa tabi 6

Cont’n

May stopover kami sa LAX (Los Angeles Airport). Maraming pasahero ang bababa.
Hindi ko maalala kung ilang minuto o oras kaming humimpil sa airport na yon.
Nasa Estet na ako kaya lang wala pa akong makitang mga blonde at mga blue eyes.
Ang alam ko napalis ang pasahero doon sa may lugar ko. Puwede nang lumipat ng upuan, itaas ang paa o kaya ay solohin ang isang row. Yon ang ginawa ko. May babaeng lumapit sa akin. Tinanong kong saan ang destinasyon ko. Sabi ko San Francisco ang aking port of entry pero hindi yon ang destinasyon ko.Sabi niya, yong katabi niya ay LAX kaya nag-iisa na siya. Nakita ko nga yong katabi niya. Maganda siya. Parang artista, kaya napa-
tingin ulit ako noong minsang pumunta ako sa CR. Sabi noong babae, KULAKADIDANG (mistress) ng isang sikat na tao sa Pinas. Ow,bumilog ang bibig ko kasabay nang pag-igkas ng aking kilay.”

Eh di ba mahigit sa lima na ang kaniyang kabit?” Bakit nandito yong babae sa LAX, pinababakasyon?”tanong ko sa babaeng hindi ko naman kilala.

“Naku, mag-aasawa na siya dito.” sagot na walang gatol ng babae na hindi ko alam ang pangalan.

“ Bakit ? Nagbreak na sila ng kaniyang sugar daddy? “ tanong ko ulit sa babaeng hindi ko naman tinatanong ang pangalan.

“ Hindi naman, dinispatsa siya dahil galit yong Mistress # 3. Mas maganda kasi at bata itong babae.” patuloy ng babaeng hindi naman sinasabi ang kaniyang pangalan.

“Sino ang mapapangasawa niya?”tanong ko ulit sa babaeng gusto ko nang tanungin ang pangalan.

“Isang citizen yata dito na binigyan ng pera ng kaniyang sugar daddy para magkapapel na siya at magkaroon ng pamilya. Gastos lahat ng “daddy niya”. sabi ng babae na tumayo na
para bumalik sa kaniyang upuan.

“Siyanga pala, anong pangalan mo? tanong ko sa wakas.

“Ana’, sagot ng babae na hindi ko man kilala ay alam ko na ang pangalan.

Lumipad na ulit ang erpleyn.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn-para sa tabi 5

Cont’n

Oras na para manood ng movie. Ang nasakyan ko ay yong may malaking screen sa gitna at bibigyan ka ng earphones para marinig mo ang audio.

Ngayon sa PAL ay mayroon ng mga erpleyn sila na nasa likod ng upuan ang screen kaya solo mo ang pelikula. Maraming choices pa. May Tagalog, may English , may bagong pelikula as in 2 months o kaya may classic movie. Kulang na lang lagyan nila ng Soap opera.

Noon walang choices. Kung anong palabas, pagtiyagaan mo. Kung ayaw mo namang manood, maari ka ring makinig ng music. May nakita nga akong Pinoy na pers timer na umiindak habang nakasuot ng earphones. Bakit kanyo alam kong pers timer....abaa eh hindi naman nakakabit doon sa arm rest yong dulo ng earphones eh.

Yong babae sa may kabilang row ay binibigyan ng earphones noong stewardess. Panay siya iling. Akala niya siguro may bayad. Pero noong malamang wala,muntik pang umorder ng extra.

Maganda yong palabas. Suspense/Action. Nakalimutan ko ang titulo. Linsiyak namang bata yong nasa ikaapat na upuan mula sa akin. Kung gaano naman kabilis ang action, yon naman ang bilis niyang patakbo-takbo. Ginawang playground yong aisle. Ang sarap abangan at hawakan yong pony tail niya at sabihing itatali ko siya pag hindi siya tumigil. Naniniwala ako sa mga kutob ng ina. Parang nararamdaman nila na may masamang tangka sa kaniyang anak. Tumingin sa akin ang ina ng bata. Hindi ko malaman kung iyong titig ay hingi ng paumanhin o pag paparamdam sa akin na alam niya ang iniisip kong masama sa kaniyang anak.

Tumigil ang batang tumakbo-takbo. Ay salamat, makakapanood
na rin ako nang walang istorbo. Tumakip naman sa harapan ko
ang isang stewardess. May inereklamo yata yong dalawang pasahero.
Pagkatapos magkaunawaan at bumalik na ang stewardess
sa likod, tapos na ang palabas Parang gusto kong sumigaw ng
soli ang bayad. Parang noong bata pa ako, pag nasisira ang
pelikula o kaya may brownout na matagal, sumisigaw ang
mga tao ng SOLI bayad.

Ayaw ko nanag maghintay sa susunod na palabas. Kailangan
makatulog na ako kahit ilang oras. Buti na lang hindi maligalig
yong mga katabi ko. Nagpapalitan lang sila ng paghilik. Di bale,
may earphones naman. O kaya makikisabay na rin ako sa kanila.
Alto yata ako. ngorkngork ngork.

Itutuloy .

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn 4-para sa tabi 4

Cont'n.

Binigay sa akin yong chicken. May salad na maasim, may bread, crackers, jam,butter,sliced fruit, water or soda,coffee or tea. May salt, sugar, blackpepper sa sachet. Yong crackers, jam, at bread, binalot ko at nilagay ko sa bag ko. Force of habit, you know.Noong mga istudyent pa kasi kami, kumukuha kami ng mga toyo, catsup at mga sugar sa fastfood o restaurant na kainan namin. Sayang din kung kukunin sa allowance. Survival. Nagkukumpisal naman ang mga kaklase ko. Sabi rin naman ni Mader,huwag sayangin ang mga pagkaing sobra .”Binabayaran yan, kaya iuwi”. Kaya insan pag nadalaw ka noon sa bahay at humingi ka ng catsup, tiyak ibibigay saiyo sachet na catsup na galing sa restaurant.

Ano kamo? Crackers at bread naman yong binalot ko ? Kasi insan may masama akong
karanasan sa Changgi Airport, sa Singapore. Oo doon sa lugar ni Tambay. Stop over namin. Delayed yong connecting flight dahil may storm. Ang perang natitira sa amin pagkatapos naming tumulong sa pagpapalago ng ekonomiya ng Singapore sa pamamagitan ng pagbili ng mga electronic products at mga pampasalubong sa mga kamag-anak ay sapat lamang sa isang bottled water. Linsiyak kasing makapagpaguilty yong tourist guide namin na bumili kami ng productong Singapore. Panay pa ang
parada noong tourist bus sa mga may nakasabit na SALE. Eh yong kasama kong lady lawyer (hindi si sassy ) din ay mahilig magpasalubong sa mga kasamahan niya sa law office niya. Kulang na lang na pati pusa at aso niya ay may pasalubong. Napakabait na nilalang.

Bumili kami ng bottled water at pinagsaluhan namin yong tinapay, butter at jam na ibinalot niya. Dati hindi ako nagbabalot. Naging leksiyon sa akin yon. Nakaraos din ang dinner namin. Nang dumating ang erpleyn, hindi pa man nakakatanong kung chicken o piss (fish), piss na kaagad kami. Hindi naman kaming mukhang gutom,pero duhapang ang kain namin.

Bago 9/11 insan ang mga spoons at sporks ay mga stainless. May tatak pa ng pangalan ng airline. Pagkatapos ng isang gamit, ito ay pinagbibili sa recycling companies. Pag nakakain ka sa isang bahay na may ganitong kubyertos, ibig sabihin, may nakapagsmuggle palabas ng mga disposable items na ito. May barkada ako na ang producto nila ay ang mga kubyertos at mga sipilyo, suklay, medyas na give away ng airline.Kaya noong nabalitang isasara ang isang airline, ang asawa niya ay lumakad ng paluhod sa Quiapo.

Pagkatapos nang meal,puntahan naman sa CR. Haba ng pila. Kung bus lang siguro yon, marami nang lalaking nakabalik sa upuan lalo kung madawag ang dinadaanan ng bus. Karaniwan noon, pag angdriver gusto ring magbawas, hihinto at sasabihin sa mga pasahero, o yong gustong magbawas. Noong bata ako may nakita akong matandang
babae,nakipagsabayan sa mga lalaking nakatayo. Itinakip lang niya yong malapad na saya. hehehe.

Ang piloto kaya saan nagbabawas ?

Itutuloy.

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn-para sa tabi 3

Insansapinas,

Nakasakay din ako sa erpleyn na magdadala sa akin sa Estet. Binuksan na naman sa check-in yong aking dalang maleta. Natapon yong isa sa mga cologne ko. Umalingasaw ang amoy. Nangamoy cologne pati yong chocnut at preserved mango. Kainis pa namang mang-asar ang pasasalubungan ko ng mangga. Baka sabihin niya manggang amoy belyas ang pasalubong ko sa kaniya.

Di bale, mas maluwag ang upuan sa erpleyn. Pero nasa aisle seat ako. Dapat sa may bintana ako pero nakipagpalit sa akin ang mamang nakaupo sa aisle kasi gusto raw niyang makita ang view sa labas. Alin ang alapaap? Pinanalangin ko na lang na sana ay walang problema ang mga
pantog ng nakaupo sa gitna at sa may bintana para naman hindi ako maabala sa panonood ko ng pelikula.

Nalaman ko na lang ang dahilan nang madalian niyang pagbakwet sa may bintana ay nang dumaan na ang food cart ng mga stewardess. Muntik-muntikanang mahiwalay ang kaluluwa ng aking siko sa buong kamay. Arayyyyyyyyyyyyyyyyyyy. Hindi naman ako makareklamo.

Yon ang mga hazards nang pag-upo sa gitna. Sa pakiwari ko, minsan talagang sinasadya ng mga stewardess ang pahagingan ang mga pasahero para bigyan ng leksiyon. Sa isip siguro nila ay naglalaro ang ganito, " Ahaaa, may isa na namang tanga o matigas ang ulo na nakalawit
ang kamay, mabundol nga."

"Beef or chicken?" tanong ni Stewardess sa akin. Tanong sa akin habang sa isip ko ay ah ah ah ah sakit. Kung hindi ka lang may dala ng pagkain, sinunganga nakita. Pero thought baloon ko lang yon na madali ko namang tinusok para mag-isip kong ano ang pipiliin kong dinner.

"Bakit walang pork ?" biglang lobo ulit ng thought balloon. Nagmultiple choice
pa:
1)walang order na pork
2) May alta presyon halos ang pasahero
3) Dahil sa relihiyon ng pasahero

Two choices lang palagi sa isang meal. Dapat pala nakatawag ako at nakaorder
ng vegetarian meal. Hindi dahil vegetarian pa ako pero iniiwasan ko ang
beef serving sa erpleyn. Minsang lumipad ako sa Indonesia, yong beef
meal ng erpleyn ay napakatigas na para bang gusto kong gumawa ng side
order ng PALAKOL,para mahati yong meat anoh. Ang chicken naman ay kinakain
ko. Pero sa dami ng aking despididang dinaluhan bago umaalis, dami rin
ng chicken na hinanda. Pati ba naman sa Japanese restaurant at Korean
restaurant, may chicken pa ring naorder. Nang dumating ang aking
kapatid para maggudbye ang aking mga pamangkin, yong isa ay may
dalang Kentucky. Gusto kong agawin at isumpa sumpa yong chicken na
kinakain niya. Pero sa mura niyang edad, inabot niya ang isang piraso
at sinabing "baka raw ako magutom sa biyahe". Awww
nakakaiyak, akala niya siguro,parang bibiyahe lang ako papunta sa Baguio.

Kaya,puno ang tiyan ko ng chicken bago ako lumipad na siguro kung
pagsasamasamahin ang mga pakpak ay puwede na akong lumipad ng walang
erpleyn. Naalala ko lang ang pinsang nag-alaga sa akin. Kainin ko
raw yong manok para pag pumunta kami sa Bicol o sa Manila,ay lilipad
na lang kami. Mahiluhin kasi ako sa bus.

Beef or chicken,inulit na tanong ng stewardess.

Sabi ko chicken.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn-Para sa tabi 2

Insansapinas, ituloy ko ang kuwento ko. Insan, gising ka pa ba?
Nasaan na ba tayo ?Ahhh umakyat na ako sa erpleyn. Hinanap ko yong aking upuan.

Tatluhan ang upuan. Isa sa may bintana, isa sa may "aisle" at isa sa gitna.
Lintek naman insan ang napuntahan ko, napagigitnaan ako ng dalawang malalaking
tao. Babae yong nasa may bintana at lalaki yong nasa may "aisle". Inilagay ko
muna yong handcarry ko sa overhead compartment. Nagpatulong ako doon sa mamang naglalagay din ng kaniyang backpack. Umigting ang muscles niya sa kamay nang itaas at isiniksik niya sa compartment ang aking maliit na bag. Patutsada niya,"
bakit naman dinala ninyo ang Manila Cathedral ?" Sagot ko naman," hindi
kasi pumayag ang meyor ng Manila na dalhin ko yong Quiapo Church."

Hindi pa man nag-iinit ang aking pwet sa upuan, nagpapaexcuse na iyong ale
sa may bintana. Pupunta raw siya ng CR. Hindi puwedeng hindi ako tumayo
at lumabas. Hindi siya makakaraan. Nakasimangot na tumayo yong lalaki sa aking kaliwa.

Siguro nakatapos na akong maggantsilyo ng sweater ng manika sa tagal nang paghintay sa kaniyang bumalik.
Habang naghihintay, napagmasdan ko ang aking mga kasabay na papunta sa 'merika. Karamihan sa kanila mga balikbayan na. Paano ko nalaman? Ang mga damit nila para lang silang pupunta sa mall o sa beach. Yong mga tinedyer, naka sapatos na
ala Moses at nakashort na ang pundilyo yata ay malapit ng sumayad sa tuhod.
Ang mga magulang din nila ganoon din. Yong iba, pagkaakyat sa erpleyn,
nagpalit ng tsinelas. May nakita pa nga
ako, nakapaa, para bang tinuring na niyang bahay ang erpleyn at mga bisita
niya ang pasahero doon.

Ang lintek, nakangiti pa siya. Parang tinutuya niya ako sa suot kong business suit na nag-iwan ng nagbawas ng timbang sa aking pitaka. Sarap niyang pitikin.

Napagitnaan ulit ako ng dalawang malalaking tao.
Maliit lang kasi ang erpleyn na yondahil sa Japan pa namin makukuha yong malaking
erpleyn. Sinilbihan kami ng mani at soft drinks. Akala ko yon na ang main dish
para sa haba ng aming paglalakbay.Kailangan naming lumipat sa Japan. Tinulungan ulit
ako noong mama. Hindi dahilmabait siya, kung hindi dahil naiipit ng aking maleta ang kaniyang backpack.
Buti hindi siya nagbanggit ng simbahan dahil mayroon pa akong Baclaran, St. Jude, Sto.Domingo...magvisita iglesia siya nang di oras. Humph.

Mabilis akong bumaba sa erpleyn. Tama ang sabi noong check-in counter attendant. Malayo ang susunod na gate. Wala pa namang masasakyan, kagaya sa ibang erport. Wala rin yong flat na escalator na tatapak ka na lang at hindi ka na lalakad. Susunod hindi na rin ako bibili ng ganitong maleta na pareho ang mga design at ang mga laki ay para bang Big,Medium, Small. Yong small ay meron ngang gulong, pero para pagulungin mo, kailangan mo ang yumuko. Sa haba nang lalakarin ko na may bitbit ng isang maletang MABIGAT, may leather jacket na MABIGAT at may handbag na may kamera, makeupkit
na MABIGAT, mangani-nganing sumakay ako sa maleta at magpagulong hanggang makarating sa susunod na erpleyn na sasakyan ko.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Sa Erpleyn-Para sa tabi-1

Mahal kong InsansaPinas,

Masaya ako at muli tayong nagkatagpo. Bata ako noong huli kitang nakita. Di ba ginagawa mo pa akong tsaperon noon sa mga deyt mo sa chicks. Tuwang-tuwa ako pag isinasama mo ako sa sine kasama ng nililigawan mo. Sabi ni Diko mo, hindi naman daw yong babae ang may gusto ng tsaperon, kung hindi para hindi ka mapikot. Tindi mo insan,kung malaki na sana ako noon, binuking na kita sa mga goirls. Binibilhan mo nga ako ng popcorn pero pinapaupo mo naman ako sa harapan ninyo at pinagbabawalan lumingon lalo na pagpatay na ang ilaw.

Nakasamang maghatid sa aking pag-alis ang iyong Ditse. Hanggang sa labas lang naman siya kasi bawal na nga ang pumasok sa loob. Tatlo ang dala kong maleta; dalawang checked-in at isang handcarry. Ayaw pumayag iyong nasa check-incounter.Kailangan ko raw icheck-in yon at magbayad. Ano siya sinuswerte? Alam ko namang entitled ang pasahero sa isang carry all. Eh kung mastranded kami, ano ang susuotin kong pajama,(3piraso), bihisan (tatlong piraso),panloob,4 na piraso; isang dosenang Chocnut, tatlong shampoo at conditioner (matapang daw kasi ang shampoo sa Estet, kaya nagdala ako ng gamay kong shampoo. Saka pala sabon na papaya, tsaang herbal, cebodemacho at aziete de mansanilla (bilin sa akin). Marami ba yun ?
Sabihin mo insan,marami ba yon? Saka pala tsinelas at dalawang tuwalya. Marami ba yun ?

Wala namang limit sa bigat ah hindi kagaya sa PAL na ang limit na timbang ay kasimbigat na ng maleta kong walang laman. Nakulitan sa akin yong visor kaya pinayagan ako. Sabi niya mahihirapan daw ako sa stop-over dahil malayo ang lalakarin papuntang gate sa connecting flight. Inirapan ko siya at lumakad akong laylay ang aking balikat sa bigat. Umph.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Bumabaha din dito sa 'Merika

InsansaPinas:
Galing ng retrato mo insan. Imbes na kalabaw, kotse ang lumulunoy
sa putik. Iba talaga ang Merika. Moderno.

PinaysaAmerika: Wala kaming kalabaw dito,insan. Binaha sa Texas at nadala ng agos yong kotse.

InsansaPinas:Binabaha din kayo diyan? Mabubuhay pala ako diyan.

PinaysaAmerika:Paano ka naman mabubuhay dito dahil sa baha?Aber?

InsansaPinas:Magtutulak ako ng kotseng tumitirik.

PinaysaAmerika: Insan,di tinutulak dito ang kotse.TinaTOW.?

InsansaPinas: Anong tinataw?

PinaysaAmerika: Hinihila,kasi automatic sila at hindi manual o stick shift kagaya ng kotse diyan. Saka pag bumaha dito, talagang baha.

InsansaPinas:Bakit dito sa Pinas din di ba ?

PinaysaAmerika:Hindi,minsan ang baha diyan bahabahaan lang. Tinatakpan ang mga imburnal ng mga hinayupak na mga walang magawa tapos maglalagay ng mga kahoy sa may tubig na dadaanan ng tao at maniningil.

Dito pag bumaha, minsan buong bahay ang tangay. May panahon nga rito na mga kabaong ang inagos. Parang nakangiti pa yong bangkay.

Para raw safe ang paglakbay sa eruplano

Mahal kong Insansapinas,

Mula nang 9/11, may mga taong takot nang sumakay sa eruplano.
May suggestion na ito ang ipatupad para masigurong
walang maitatagong baril, bomba patalim.

>>>Huwag matagal ang titig <<<

Ano sa palagay mo?

Pinaysaamerika