Si Pinay at ang Soap Opera

Dear insansapinas,

Gusto ko mang matulog nang maaga ay di ko nagawa. Naglinis pa sila ng bahay
pagkaalis ng mga bisita. Di nila ako maasahan. Kulang na lang tukuran ko
ng palito ang mga talukap ng aking mata para hindi sumara.

Kinabukasan,lahatlulugo-lugo sa opit. Tahimik pa ang anim na Maria kasama ang aking bossing.Para bang meron silang kumperensiya. Ang tagasagotlang sa telepono na si R ang naririnig ko.

Naikuwento ko na ito sa aking kakambal na blogsite pero yon ay
ikalawang kabanatang nakaraan. Parang flashback lang ang nangyari.

Nagpaalam yong receptionist na pupunta sa bathroom.Kung puwede raw sagutin ko
ang telepono. Kasi lahat ng goirls ay nasa opit ni Bossing. Sarado rin
ang pinto.Baka puyat lahat.

Hoke.

Ring...ring...ring

Me:XYZ,how may I help you. (Galing ko. pati accent.Palakpak tenga ako).
Phone: Can I talk to (Bossing namin).
Me:For a while. (Husme,noon ko lang narealize na bagong salta nga ako.
For a while...gusto kong pukpukin ang ulo ko...gusto kong halibasin ang mga
papel sa harapan ko).Bigla akong buwelta. May I know who's calling please?
Phone: This is S.
Me: Can you hold on a sec., I'll direct your call to her line.
Phone: Thanks

@#$%^&*()!@#$%^&*()

'No nangyari? Nagkaroon yata ng giyera mundial.May nag-aaway sa kabilang kuwarto.
Si bossing yata at yong tumawag. Tumayo ako at lumapit sa may dingding. Kunwari
ay inappreciate ko yong painting na nabili sa estate sale. Pero huwag ka
ang aking tenga ay lumalaking tila trombone para makasagap ng ingay sa kabila.

“ Kung hindi sa akin ay magiging palaboy ka dito sa Estet. Saan ka pupulutin?” Ang mga sagot naman ay: “Tinumbasan ko naman iyon ng serbisyong parang asong susunod sunod saiyo. Para akong lady-in-waiting na nakatalima sa iyong mga kapritso” Pati naman, puso ko pakikialaman mo?” Sa mga nagtataka, bakit ko naririnig yong nasa kabilang linya. Nakaspeaker phone po sila.

Bigla akong napabalik sa aking upuan nang biglang lumantad yong bossing ko.
Pinagalitan ako dahill bakit daw binigay ko yong tawag. Malay ko ba.
Kasalanan ko ba yong hindi nila ako isama sa kanilang kumperensiya.
Uuwi na raw siya sa apartment. Masakit ang ulo niya. Isasama niya ang mga goirls.
Hmmm

Pagkaalis nila ay tumunog ulit ang telepono. Si S ulit. Sabi ko umuwi na si
Bossing. Narinig ko siyang humikbi. Kung puwede raw magkita kami.Dahil ako ang bagong mukha, ako ang kaniyang hiningan ng tulong. Santa Barbara na malapit sa Santa Clara, ano kaya ang magagawa ko, eh accent lang problema ko pa.
Dalawang linggo Linggo pa lang ako sa Estet at pag ako lumabas sa building ay kailangan ko pa ang mapa para di maligaw. Kung baga Oriental ako … nasa orientation stage.
Dinala niya ako sa Denny’s. Wow. Sa isip ko.Buti na lang hindi breakfast,
hindi na nila ako tatanungin kong how do I like the egg ? Gusto lang nyang may mapaghingan ng sama ng loob.

Nakatingin siya sa aking mukha pero tila ako si Casper na tumatagos ang kaniyang mata sa aking bandang likuran. Korni mang isipan pero ala Humphrey Bogart ko sanang tatanungin siyang “ a penny for your thought”.

Malala ang problema ng bataing ire, ang sa isip ko lang. Ang batang ire ay mas matanda sa akin, may tatlong anak at nakapag-asawa na ng dalawang beses. Dati siyang empleyado sa aking pinagtrabahuhan.(past tense). Hindi ko nga siya inabutan dahil papasok pa lang ako ay nakaalis na siya ng mahigit isang buwan. Nilalakad niya ang mga papel na kinakailangan niya para sa kaniyang “birde” (green card). Medyo nagtatampo si bossing dahil siya ay umalis kaya hindi man sinasabi pa ay katumbas na rin ng mga salitang, “Magdusa ka”. Disappearing act pala ang drama ni Bossing para hindi siya mapilit na pumirma ng mga papel.

Nangingilid ang kaniyang luhang kinuwento sa akin ang kaniyang buhay.
Kumuha ako ng maraming table napkins. Mababaw rin ang aking luha.
Ayokong mabasa ang aking pagkain. Lalabsa. Nakipagsapalaran siya
sa Estet nang sila ay magkahiwalay ng kaniyang asawang nakatali
sa epron ng kaniyang mama. Iniwan niya ang kaniyang dalawang anak.
Turista siya. Lakas ang loob niya para mag-aaply sa opisinang pag-aari
ng isang Pilipinang may kapartner na Puti. Inisponsor siya. Hinawakan
niya ang “marketing”. Namalengke siya ng mga katulad niya na nangangailangan ng trabaho at kailangan din ang permiso para magkatrabaho. Namalengke rin siya ng mga negosyo na nanggailangan ng mga empleyado. Pinagtutugma niya ito at pinaasikaso sa abugado ang mga papeles na dapat asikasuhin. Magaling siya kaya umasenso siya pataas. Naging kamay na kanan siya ni Bossing na mahilig umuwi ng Pilipinas para kumuha ng narses. Yon ang panahon daw na madaling kumuha ng mga narses sa Pilipinas dahil may sarili silang kategoriyang working visang nakalaan sa kanila. Nagkamal sila ng salapi pero parang tubig itong umagos. Pag tanggap ng pera ay nangangati na silang umuwi. Down payment pa lang ay ginagastos na nila. Ang gara ng opisina. Ang copier ay napakalaki at de kulay pa. Puwede akong dumapa para I-Xerox ang aking mukha. Lahat ng empleyado ay may magagandang opisina. Taas ang kilay ko nga nang dumating ako dahil parang nakikinita ko na ang problema, hindi ko pa man nasisilip ang libro at nasusundan ang mga pinagkagastusan. Pero balik tayo ulit sa batang ire. May nakilala siyang isa ring Pilipino at rumingding ulit ang kaniyang puso. Sabi ni bossing, hindi dapat dahil maapektuhan ang kaniyang buhay dahil wala ring kapapelan ang lalaking ire. Sabi naman niya, pakialamera lang talaga. Wala siyang trabaho. Wala siyang naipon sa mahigit na pitong taon niyang pagtatrabaho. Isa lamang ang klaseng trabahong alam niya. Ang dayalog ko naman ay ,” Ang buhay daw parang gulong. Minsan nasa ibabaw, minsan nasa ilalalim. Pag ikaw ay matagal sa ilalim, ibig sabihin noon ay flat tire. Kumuha ka ng tutulong saiyo para gumalaw ang gulong. Tinitigan niya ako. Hindi ko siya tinitigan. Binigyan ko siya ng compact. Kasi nagsmudge ang kaniyang eyeliner sa luha.

Itutuloy

Pinaysaamerika