Nora Aunor, Sajid Khan , Caregivers at Pabaon

Dear insansapinas,

I've been reading about the feelers sent by the camp of Nora Aunor to come home to the Philippines to make a movie or a teleserye(?). No one is biting. No one is offering to give her the travel and housing accommodations. Sayang.

I remember her movies  BONA and Uod at Rosas. No one can beat Nora in acting.

Why am I talking about Nora? Because I believe that she may not be able to come for two reasons:

1. She got a green card which allows her a limited of stay in the Philippines, otherwise, she might lose it.  Prolonged travel outside the United States may jeopardize permanent residence and the ability to naturalize in the future.

Less than six months will not interrupt the  continuous residence. An absence of six months to one year will break continuous residence unless one can give a reasonable explanation for the absence like caring or sick relatives which requires reentry permit.

2. There were rumors  that Nora is working as a caregiver in a convalescent hospital or board and care owned by her former screen partner, SAJID KHAN, a former matinee idol of Bollywood.  They had a movie, A Singing Filipina in the 70s.

Picture of Sajid Khan, noong bata pa.

They met again in Los Angeles.

Picture of Nora Aunor and Sajid Khan minus the ala Justin Beiber mop

photocredit: Inquirer.

The rumors may just be rumor which according to a behavior analyst is not cultural but human. 

But being a caregiver is not a job to be ashamed of; kagaya ng ibang racket ng isang Filipina at ang kaniyang mga crime partners na niloko ang mga kababayang Pinoy sa scam na ponzi scheme sa kasinungalingang tutulungan ang mga kamag-anak nilang nurse o caregiver na mapunta sa USA.

Pinay Bernie Maddof out on bail.

She reportedly sold Filipinos promissory notes, saying the money she collected would be used to bring Filipino nurses and nannies to the US.
Canedo allegedly told her victims that they would get returns as high of 50% in interest rates annually.

Ang caregiving ang pinakamadaling trabahong makikita ng mga immigrants na walang skills na pwedeng gamitin nila sa opisina o negosyo.


Sa Los Angeles, kung saan maraming retiradong mayayaman o mga matatandang artista na ayaw pumunta sa mga convalescent dahil wala pa naman silang sakit, ang caregiving ay pagiging companion lang sa bahay para lang masabing hindi nag-iisa lalo kung wala ng kamag-anak ang kliyente. Ang bayaran nito ay mga isandaang dolyar, isang araw o gabi. Maraming mga caregivers na hindi na dumadaan sa mga registry at sila na lang ang direktang nakikipag-usap sa mga executor. Gusto rin naman ng executors ang mga ito kasi mas mura kaysa kukuha sila sa ahensiya kung saan per hour ang singil sa kanila sa napakalaking halaga. Maliit naman ang binibigay sa caregiver.


Ang mga caregiver ay hindi kailangang kumuha ng lisensya. Ang mga nursing aides or nursing assistants na nagtatrabaho sa convalescent ang kailangan licensed ng State. Ang skills ay napag-aaralan nila in two or six monrhs.


Dahil sa requirement ng nurse-patient ratio, nabawasan ang demand sa mga nursing aides dahil ang mga nurses na ang gumagawa ng kanilang ginagawa dati.


Kung totoong caregiver si Nora, katulad ng dating Miss Philippines noon, isang sikat na singer at iba pang mga Pinoy celebrities, she can not afford na makaipon para sa trip sa Pilipinas. Dolyar nga ang bayad, dolyar din ang gastos. 


Caregiving sa Japan
Maraming natuwa nangkapalit ng ibang tax, tarriff concessions, pumayag ang Japan na maghire ng nurses at caregivers sa Pilipinas sa isang condition, mag-aaral sila ng salitang Hapon. Hoke. 
(pati sa trade deals kasama ang OFWs siya sa bargaining terms, Hanep).

 Ito ang concern ko na sinulat ni Emil Jurado. : 

Another critical concern is the arrangement with Japan to employ, initially, 400 nurses and 600 caregivers from the Philippines. I think this is urgent given Japan’s aging population.

But because of the stringent rules for the employment of nurses and caregivers in Japan, only one nurse—I repeat, one—has so far been able to go through the wringer.

I can understand the regulation for nurses and caregivers to learn Nippongo first so that they can communicate with the elderly patients who cannot speak English.

In the meantime, nurses and caregivers are paid anyway. But my gulay, how can a Filipino survive in Japan with only $400 a month when the average monthly expense in Japan is around $800 a month? It’s worse in Tokyo, where you need $1,000 a month.

In the US, the average pay for nurses is $3,500; Canada $3,250; and in the UK $2,100. Where’s the fairness and equity here?

Totoo kaya ito? Kawawang mga nurses. Di ba sa Middle East din, dahil sa maliit na sweldo at ang pagnananais ng mga OFWs makapagpadala ng malaki sa Pinas, nagtitiyaga ang marami na magrenta ng 

bahay at maghati-hati sa pagbayad. Sa dami nila, ang division na lang ay kurtina kaya sabi ng kaibigan ko, pag kasama mo mahilig humilik, (aray) pehadong magkaka-insomnia ka. 

Pabaon

Habang ang ating mga heneral ay pinababaunan ng milyon-milyon sa kanilang pagreretiro ang mga OFWs ay kumikita ng barya-barya at tumutulong sa ekonomiya ng bansa. 

O di va yong milyong kinurakot ng Comproller na General ay nanggaling sa binayad ng United Nations para sa serbisyo ng mga Pinoy Peacekeepers sa ibang bansa. Pinagpawisan ng Pinoy, ibinulsa lang mga nakakataas.

Shame, shame, shame.

Pinaysaamerika