Sabi niya you watched out for your blood pressure and blood sugar. Ang problema, wala akong makakasama pag-uwi. Nagsiuwian na ang aking mga kapatid noong holidays at ako ay late na. Ang magandang balita, may available ng flights.
So Suggestment ng aking kaibigan, why don't I request for wheelchair assistance sa travel ko? Meron ba noon, tanong ko. Sabi niya, tanungin ko raw mother niya dahil may health issues din yon at close to 70 na.
Tanong naman ako. Ito ang sagot.
Haynaku, hindi na ako uulit na magtravel ng wheelchair, iniiwan nila ako ng matagal na nakaupo doon. Besides, malakas pa ako. ARAY.
Ang kaibahan, ang sinasakyan niya ay PAL na diretso sa Pinas at 12 hours lang ang flight from California. Samantalang dito sa East Coast, depende sa airline, may dalawang stopovers/layover either sa Korea kung KAL, China, kung Cathay at Japan kung Delta/Northwest, kaya ang total travel time ay close to 24 hours. Nyak.
Ang first stopover ng Delta ay sa Detroit kung saan ang airport ay napakalaki na ang distance from one boarding gate to another ay parang nagbiyahe ka ng Quiapo from Espana. Sasakay ka ng concurse train para lang makalipat ka sa kabilang bangir.
Tawag ako sa travel agent. Pinay kaya very accommodating. Booked kaagad ako.
Medyo pabago isip ko. Panaginip ng panaginip ang mother ko. Nandoon yong nawawala ang luggage ko; nandoong may mga tao akong kasama na hindi ko naman kilala at nandoong may ipinakita siyang maruming bahay.
(Later, narealized ko na totoo lahat ang ipinakita niya sa panaginip ko).
Hindi na pwedeng umurong. Hige. Nag-impake na ako. Una, isang suitcase lang ang binalak kong dalhin. Tapos nagkaroon ng mga padala, tsokolate, kamiseta blah blah, hanggang apat ang aking abasto. Dalawang checked-in luggage at dalawang carry-on.
Ang isa ay puno ng aking prescription at ikalawa ay laugh top.
At hindi ako makalakad. Arghhh.
REAGAN AIRPORT
Ibinigay ko yong print-out ng aking itinerary at e-ticket sa counter. Binigyan ako ng boarding pass. Dadaan kami sa immigration kung saan paghuhubarin ka at kakapkapan. Buti sana guwapo. Ahahay.
Paano ko madadala ang aking gamit at makakapunta sa boarding gate na dadaan sa escalator, walkalator at elevator ? Kasama ko kapatid ko na siyang nagchecked-in ng aking luggage.
Lesson 1 - Para walang hustle, gumamit ng TSA approved lock. Pag may nakita sila sa scanner ng suspetsosong hugis, pwede nilang buksan ang gamit na hindi na kailangang tawagin ang may-ari. Meron silang susi sa ganoon klaseng lock. Alam mo rin pag binuksan nila dahil ang kulay sa lalaki ay magbabago ng kulay- from green to red. Parang Loren legarda at Marcos' color coding.
Dumating ang wheelchair attendant na tinawag ng airline. Sakay ako. Tuloy kami sa immigration. Diretso ang laugh top sa tray, jackets, bags, sapatos mga susi at ibang metal.
Pinadaan ako sa scanner. Wang wang wang. Paalis ng relos at ang medic alert na may alloy kaya tumutunog siya. Wang wang ulit. Yon pala mayroon akong coins sa aking bulsa. Arghh.
Ayaw nang papasukin ang kapatid ko sa loob. Nakiusap ako. Dami ko pa ring dala. Iniwan lang ako basta ng attendant doon sa boarding gate. Nalaman ko na kailangan pala balikan niya ako para tulungan pagboard sa eruplano.
Lesson 2. Huwag raw ibibigay kaagad ang tip para bumalik. Naawa naman ako. Ibinigay ko na. Ayun di ako binalikan. hhuhuhuhu
Tinanong ng kapatid ko yong ground crew na nasa boarding counter. Sabi nya, relax lang daw ako at tutulungan niya ako pero meron lang kumausap na isang kasamahan, nagkaroon bigla ng dementia. Iniwanan ako.
Lesson 3. Huwag magtiwala sa mga promise me. Promise baka maiwanan kayo ng eruplano.
Pinaysaamerika
No comments:
Post a Comment