Dear insansapinas,
photocredit:
wheelchair
Thursday
Hindi na talaga ako papayag na hindi nila ako idischarge. Mas stress ako sa ospital.May bago na naming student nurses na itinoka sa akin. Mababait
naman sila pero HusmeNaman, kailangan bang tanungin nila ako every thirty
minutes kung okay ako?
Balita sa akin ng Charge Nurse, may discharge
order na ako at pipick-upin ako ng kapatid ko nang ala-una.
Bago siya dumating, may lunch tray na dumating.
Ayaw ko na snang kumain pero saying din.Dalawang hiwa ng tuna sandwich.
Ni hindi ko naubos yong isa. Buti pa Ligo na lang pinalaman
nila. May lasa pa.
Pinasakay ako sa wheelchair pababa sa lobby. Tulak-tulak ng isang matandang
babaeng volunteer.Hiya ako kasi kasing tanda na siya ng mother ko.
Pero kasiyahan nila yon. Gumawa ng mga trabahong makakatulong. Halos ayaw
kong huminga para hindi ko bumigat.
Heh.
Nang naghihintay kami para ilapit ng kapatid ko yong SUV, may dumating na
lalaki. Hindi siya "Merkano. Mas mukha siyang Kastilaloy . Hindi Tsikano
kasi ang mga Tsikano, halos kakulay natin at itim din ang buhok.
Sabi ba naman ay patayuin na raw ako sahil pauwi na ako at kailangan ng
asawa niya ang wheelchair.Naku kung nakakabit ang sphygmomanometer sa
aking palagay ko sasabog ang cuff.
Pero sinabihan siyang matandang Puting babae na nagtutulak ng wheelchair
na hindi dapat yon.Kung gusto niya, pumunta siya doon sa parkingan ng
mg wheelchair o kaya maghanap siya ng volunteer. Hindi naman kasi
emergency entrance yong pinasukan niya. Yon ay para sa mga doctor, nurses, at empleyado na pumapasok sa ospital.Sabi ng babae, kung gusto niya maghintay
siya makasakay ako sa aming sasakyan. Racist,
gago, ta...
Sinumbong ko sa kapatid ko. Sabi niya, sana binalibag mo yang dala mong bag
na may dalawang clothbound na mga nobela. Tingnan mo, palaban din ang kapatid ko. hahaha
Dumaan kami sa Pharmacy. Sangkatutak na naman na gamotang kailangang bilhin. Drinop-off
ko lang kasi matagal pa bago mapick-up.
Kapatid ko na lang ang babalik.
Pagbalik niya may salang Kentuck Fried Chicken.
Yehey. At ang pinabili kong coconut water.
Tinanong bakit ako nasa desk ko at hindi sa bed. Kailangan ko ng 48
hours bed rest. Walang paliguan. Singhot.
Alam ko umeepekto pa ang sedative kaya di ko pa nararamdaman ang sakit
masyado.
Tawag ako sa mga tumawag sa akin. Hinanap
kung bakit hindi ako sumasagot.Isang kaibigan, magsisimula na sanang
maglitanya ng kaniyang mga hinaing nang sabihin ko sa kanya na maswerte
siya dahil wala siyang sakit. Tahimik siya.Tapos natulog na ako. Panay pa
ang ring ng telepono. Huminto kayo. ZZZZZZZZZ
Pinaysaamerika
2 comments:
I'm glad nakauwi ka na. At least makakapanood ka ng the buzz. hehe. wala kaisng tfc sa hospital. hehe
Sana bigla mawala yang mga engkanto mo.
honey,
wala kaming tfc dito. hindi kasama sa cable subscription.
hindi kagaya sa calif na pwede kang mag-order, kasama pa ang gma, wala pang 10 dollars a month.
Post a Comment