Ang salaysay na ito ay para humusga kung hindi para magbigay
ng leksiyon.
Ito ang part 1.
Kinausap ng aking kaibigan ang kaniyang mader dear. Kinausap naman
ng mader dear niya ang kaniyang Hani.
Medyo may tumulo pa raw luha. Kasi raw meron siyang ampon sa Pinas
at nangailangan ng pera dahil penipetition niya.
Naawa naman ang babae at sinabi niyang Ah ganoon pala.
O di ba, o di ba. Bilis niyang naniwala. Pitikin ko kaya?
Ampon daw ha. Tawag naman sa akin ang aking kaibigan. Tanong ko naman.
At sino naman yang inadopt na yan ? Ilang taon na? Anong relasyon nila.
O di ba. Para akong ahente ng INS ano.
Pero talaga yatang totoo ang kasabihan. Bulag ang pag-ibig. Lagyan mo man ng makapal na salamin ay kakapa-kapa pa ring panininiwalaan ang minamahal. Pwee.
Nangakong magbabayad. Meron daw siyang darating na pera sa Pinas.
Aba; sarap talagang ingudngud. Meron pala siyang perang manggagaling
sa Pilipinas eh bakit kailangang magpadala pa. Babaw ne po.
Gusto kong sugurin at sabihing, NAKAKAUTAK ka ba? Parang tanga
ang mapapaniwala mo niyan Eh meron ngang tangang naniwala.
Isama ko kaya sa ngudngod.
Hee. pinatataas ninyo ang aking blood pressure.
Itutuloy.
No comments:
Post a Comment