Think of all the beauty still left around you and be happy.

Karugtong pa rin ito ng adventure ni Pinaysaamerika sa Virginia, mahilig kasi siyang magsabi ng Yes Virginia.

Pagkatapos naming magdrive ng ilang milya, pahinga naman. Isang pahingahan itong visitor center. Acshually may tindahan dito ng mga souvenirs. Mga libro tungkol sa ibon na makikita sa park. Wala naman akong nakita kung hindi uwak.

Naalala ko tuloy ang aking probins sa Pinas kung saan maraming uwak lalo na sa may beach na maraming patay na isdang inanod ng alon.

May mga t-shirt na kamamahal, para lang malaman na galing ka sa Park. Di na oy. Kaya lang di ako nagreklamo, baka sabihin, o sige ikabit mo ang 20 dollars mo sa iyong t-shirt at lagyan mo ng I've been to Shenandoah Park.

May isang log book doon kung saan puwede mong isulat kung anong hayup na ang iyong nakita sa park. Kaya pala yong isang insik na babae, habol-habol yong isang uod na maitim na nakita niyang gumagapang na mabilis pasilong sa kotse nilang nakaparada. Para ko pang nakita yong uod na sumisigaw ng HELP, HELP.
May nakasulat doon na cuterpilar (sulat bata). Isa naman ay dear (deer) siguro o ang kaniyang mahal. Haaay. malolokah ako. Pag labas ko naghanap ulit ako ng kahit anong insekto para lang naman may maisulat ako.

Tumingin ako kahit sa mga natutuyong kahoy at dahon. May nakita akong kaisa-isang grasshopper. Ano nga ba ang grasshopper sa Tagalog. Hindi yong green ha na malaki. Ah tipaklong. Anak ng tipaklong naman, talagang makakalimutin na nga ako. Ang magsabing ulyanin na ako, pipitserahan ko.

Ang nakita ko ay maliit lang at kakulay ng tuyong dahon at kahoy. Kailangang sipain ko ang mga tuyong dahon para siya gumalaw at tumalon. Para akong sira ulong sigaw ng sigaw ng Talon, habang nakaamba ang aking camera. Mukhang tanga? sinabi mo.

Sa harap pala ng visitor's center ay ang magandang view ng malalim na bangin.



Hindi ako lumapit kaya piniktyuran ko na lang ang mga taong nandoon sa malapit sa bangin. Kumanta pa ako ng THE HILLS ARE ALIVE WITH THE .... Pwede naman akong maupo sa bangko sa ilalim ng puno. Parang the bangko under the mango tree sa aming probins kung saan kukuyakoy kami pag mainit ang panahon pero malakas ang hangin at minsan bigla na lang "blag",may nahulog na palang hilaw na mangga. Haay sarap. Ang puno sa picture ay mukha lang puno ng sampaloc pero hindi. Ewan ko ba kung anong puno yan.

Ito ang poplar trees. Hindi popular. Poplar.



Ang tatayog tapos wala ng dahon sa baba, lahat nasa itaas na. Kapag tumingala ka, makikita mo ay mga nagtataasang mga punong hubad pero may dahon sa tuktok.



Kaya pag naglakad ka sa gitna nila, ang feeling mo ba ay para kang dwende sa taas ng mga punong nakapaligid saiyo.

Pero may mga puno na kahit dilaw na ang lahat ng dahon, puno pa rin dahon ang mga sana.

Ganda pang tingnan. Para bang babaeng yellow ang buhok.

Balak ko sanang pumitas ng kahit dalawa pero bawal pala. Kahit tuyo na. Peksman, hindi ko kayo iniistir. Five hundred dolyares ang fine. Di ba fine yon.

Kaya ito kahit damong natutuyo, pag may buhay pa hindi mo puwedeng pitasin.
Kahit na nga patay na kahoy basta may nakatira pang buhay na tanim, di puwedeng galawin.

Hmphhh makauwi na nga.



pinaysaamerika

Pinoy,
Pinay

Sunrise, Sunset- Adventure ni Pinay sa Park

Dear mouse,

Karugtong ng paglalakbay sa Shenandoah Park kung saan palagi kami nakapark.



Kasi naman kung nakasakay ka lang sa sasakyan, hindi mo makikita ang magandang tanawing kagaya nito.



Na nang makita ko parang gusto kong tulain ang tula ni Walt Whitman na SONG AT SUNSET, kaya lang mahaba. By the time matapos ko siguro ko, lubog na ang araw.
Kaya ito, kapiranggot lang.

Splendor of ended day floating and filling me,
Hour prophetic, hour resuming the past,
Inflating my throat, you divine average,
You earth and life till the last ray gleams I sing.
Open mouth of my soul uttering gladness,
Eyes of my soul seeing perfection,
Natural life of me faithfully praising things,
Corroborating forever the triumph of things.
Illustrious every one!



O di va, feeling intelektwal ako. Poem, poem pa.

Pero bago ako sumakay sa sasakyan, kumanta muna ako ng:

Song: Sunrise, Sunset

Is this the little girl I carried?
Is this the little boy at play?
I don't remember growing older
When did they?
When did she get to be a beauty?
When did he get to be so tall?
Wasn't it yesterday
When they were small?
Sunrise, sunset
Sunrise, sunset
Swiftly flow the days
Seedlings turn overnight to sunflowers
Blossoming even as we gaze....

Sa totoo lang hindi ko ho memorize ito. Panahon pa ni kupong kupong. Kaya Sunrise, sunset, sunrise, sunset...

Itutuloy...

pinaysaamerika

Related articles:

1. The Goal of Life

2. The long and Winding Road
Pinoy,
Pinay

The Long and Winding Road

Dear insansapinas,

This is the road going up. Parang Baguio ang dating niya kaya lang walang mga Igorota, Igorote pero iba may bigote. (heh)



Acshually, the attraction of the park is in the changing of colors of the leaves of the trees. Ay Day, kaganda naman talaga. May green, may red, may brown, may yellow.

The long and winding road
That leads to your door
Will never disappear
Ive seen that road before
It always leads me her
Lead me to you door

The wild and windy night
That the rain washed away
Has left a pool of tears
Crying for the day
Why leave me standing here
Let me know the way.

O ayan may kanta pa kayo mula sa Beatles.


Naalala ko tuloy noong ako'y nasa Low school pa lang (Tama ang spelling niyan lokah, ibig sabihin, mababang paaralan. Korniko, thud thud thud. (palo sa ulo yan).
Ang titser ko pinagalitan ako dahil bakit ko kinulayan ang dahon ng pula ay para sa bulaklak lang yon. Gusto ko sanang ipadala sa kanya ito, kaya lang retired na yata.



Mga dahong iba-ibang kulay. Para bagang buhay na Life na sumasapit ang panahon na kailangan siyang maluoy (malanta) at unti-unti siyang nagpapalit ng kulay, mula birde oops berdi oops sige na nga GREEN , nagiging pula, dilaw at brown.



Naalala ko tuloy ang kanta ni sino ba yon buwakanang singer na yon. Ah
Cascades. Kaya ito, pinulot ko ang isang dahon, inilagay ko sa isang puno at ipinaretrato ko sa aking kapatid. At sa saliw ng LAST LEAF, ako ay maiyak-
iyak na tiningnan ko ito sa retrato. Wsssws. Panyo nga.

The last leaf clings to the bough
Just one leaf, that's all there is now
And my last hope live with that lonely leaf, lonely leaf
With the last leaf that clings to the bough

Last summer beneath this tree
Myh love said she'd come to me
Before the leaves of autumn touched the ground, touched the ground
My love promised she's be homeward bound

Then one by one the leaves began to fall
And now that winter's come to call

The last leaf that clings to the bough
Just one leaf, that's all there is now
Will my last hope fall with that lonely leaf, lonely leaf
With the last leaf, the last leaf
With the last leaf that clings to the bough
Bough, bough, bough . . .

bohoohohoooo.



Nakakapagod magdrive. Kahit hindi ako ang nagdadarive. Kasi dati naman akong nagdadrive anoh. Kaya pag kasama ka sa sasakyan, para ka ring nagdadarive, may kasama pang break yon. hehehe. Sa haba ng aming lalakbayin, 100 miles mga ineng at mga totoy, kaya kailangan ang break. Kaya may pahingahan sa mga dinaanan.Ito habang nagpapahinga ang aming sasakyan, takbo ako sa ladies room na hindi naman talaga ladies dahil may mga babies, may mga makukulit na batang sumusilip sa cubicle. Kainis, sarap umbagin. Malaki nga lang ang nanay niyang Puti. Yon naman babaeng itim na nagpalit ng diapers ng kaniyang anak, hindi man lang naghugas. Ewww.

Sus ginoo, maga pa lang nagbabaha na sa loob. Sinong nagsabing pinoy lang ang hindi marunong gumamit ng comfort room. Ha? Gusto ko na ngang mamangka, mababasa ang aking Hush Puppies. Ewww.

Itutuloy.

Related articles:

1. The Goal of Life

Pinoy,
Pinay

The goal of life is living in agreement with nature.-Si Pinay namasyal sa Park

Mac Arthur's Park is melting in the dark
all the sweet green icing flowing down
someone left the cake out in the rain
I don't think that I can take it
'cause it took so long to bake it
and I'll never have that recipe again
Oh, nooo!

Pasakalye lang ho yan.

Bago tayo magkuwentuhan ng mga love stories na iyakan, samahan ninyo muna
ako sa aking pagdalaw sa Shenandoah Park sa Virginia. Oo Virginia, ako ay napunta sa Virginia. Ganito kasi yon. Nandoon ang iba-ibang puno na pag autumn ay nag-iiba-iba ang kulay. Yong byerde, nagiging pula o kaya yeylo o magenta. Hindi si Reyna.

So sakay kami sa Ford Explorer ng aking kapaytid at kami ay naglakbay ng isang oras.
Sa daan ay nakita ang matataas na bakod sa gilid ng freeway. Wow naman may fence ang highway nila. Taas pa.

Muntik na akong sakalin ng aking kapaytid. Hindi fence yan. Noise barrier. O di va, para hindi marinig yong ingay ng mga sasakyan sa mga bahay-bahay sa kabilang ober da bakod. Bigla akong nagshades. Baka kasi may makarinig ng sinabi ko makilala pa na ako yon.

Dumating din kami hay. Mga seventy miles o mahigit isang oras ang takbo ng aming sasakyan. Hindi yan gumapang ha dahil walang trapik.

Ito ang entrance ng park.




Kung hindi ninyo nababasa ang nakasulat, hindi ang mata ninyo ang may diperensiya
kung hindi ang aking kamera. Una nakalimutan kong dalhin ang memory stick. Hina kasi ng memory ko. Hindi nagstick.

Ikalawa, wala ng baterya yong aking camera. Hindi ko nacharge eh.
Ang bayad ay fifteen dollars sa isang sasakyang malaking kagaya ng dala namin.
Para sa pitong araw yon pero walang labasan ha. Kasi marami roong nagcacamping. Gusto bagang makipag-usap sa nature. Ako walang oras makipag-usap kaya isang araw lang kami.

Itutuloy

Pinaysaamerika

Pinoy,
Pinay

Ito si Pinay pag bagong gising.

Mukhang bruha. Pero nakakapagsuklay ng walang suklay. Isa sa mga natutuhan ko rito sa
Estet and people don't care kung sabukot ka. Bakit ako may salamin. para hindi ako makilala. silly. hekhekhek



Pinoy,
Pinay