Mga Kuwentong Pasko

Dear insansapinas,

Malungkot ang una kong Pasko sa Estet.Kalilipat ko lang sa aking lugar noon dahil pinalayas ako ng aking kaibigan. Nakakaiyak ba ?
Kumuha ka muna ng kumot dahil iiyak ka pa Hige magbasa ka.

Kailangan kong lumipat malapit sa trabaho dahil ang tinitirhan ko ay nasa lugar na
walang mga dumadaang pulic transport, kaya pinayagan ako ng isa kong kasamahan sa
trabaho na tumira sa bakanteng kuwarto ng malaki nilang bahay. May-asawa na lahat
ang anak nila at silang dalawang mag-asawa na lang ang nakatira doon. Nagkasundo kami
sa upa na reasonable dahil hindi naman ako nagluluto.Isa pa pansamantala lang yon
habang naghahanap din ako ng sarili kong lugar.

Mabait ang kaniyang asawa, katunayan parang anak ang turing niya sa akin na
inaalala kung ako ay may kinakailangan. Hindi ko siya masisisi kung magalit
siya sa akin. Inalis siya ng employer naman dahil iskandalosa at intrigera. Samantalang naging paborito ako ng aking amo na Hudyo at Puti dahil mukha raw akong mabait. (hekhekhek).Yong asawa naman niya ay gusto akong ipakasal sa kaniyang
anak na lalaki na hindi ko pa nakikita.

Limang araw bago mag Pasko ay nakakuha ako ng notice na kailangang maghanap na ako
ng matitirhan dahil babalik na ang kaniyang anak.(may PS. Pu@#$%^&na mo.)

Kinakailangan maghanap ako nang matitirhan kaya nag-absent ako sa isa ko pang trabaho
Sa Human resources department kung saan ang Sales Manager na sipsip sa CEO ay naghihintay lang akong magkamali para ako ay ipatanggal. Ang dahilan kabago-bago ko pa lang daw ay may promotion na ako, samantalang siya ay naghirap ng sampung taon bago niya nakuha ang puwesto.(Kasalanan ko ba kung mas maganda
ako sa kaniya?(hekhekhek).

Kinabukasan, pinaresign nila ako dahil absent daw ako without notice. Alam kung
may laban ako at kung nasa Pilipinas lang ako, bibigyan ko sila ng ulcer sa sama ng
loob.(Nakarma rin yong sipsip na yon. Deported siya nang makuha siya ng INS na
pinalsipika niya ang mga papeles niya. Karma nga naman.

Sandali nalalayo tayo sa kuwento. Sa isang bahay ng nars na natulungan ko sa empleyo ay nakakuha ako nang pansamantalang tutuluyan.

Sa loob ng ilang buwang pamamalagi sa Ester, palipat-lipat ako ng estado para bisitahin ang aking mga kapatid at mamasyal din, kaya wala pa akong masasabing gamit sa bahay.Ang aking personal na mga gamit ay nasa kaibigan ko pa. Ang dalang gamit ko lang ay aking aking mga workclothes. Lumipat ako nang isang araw bago bisperas. Kaibahan sa Pilipinas, dito ay hindi mo madarama ang Pasko. Tahimik at maliban sa
magagandang ilaw na nakapalamuti sa mga bahay lalo na sa mga Pilipino,
wala ka nang makitang ispiritu ng Pasko. Nang bisperas na iyon, ako ay mag-isa
sa aking munting mundo. Ang aking unan ay ang aking tuwalya at ang aking kumot
ay and aking wool na outer coat ang aking banig ay diyaryo.
May kaibigan din akong mapagpapalipasan ng Pasko pero ang Pasko nila ay hindi
ang hatinggabi kung hindi Hapon ng Dec.25 dahil sila ay nagtatrabaho kahit Pasko.
Isa pa talagang madrama ako. hekhekhek.

Bumalik ako sa pagkabata na bago matulog ay inaasam-asam ko ang regalo ng aking daddy na inilalagay niya sa medias. OO, insan, nakalakihan kong nagtatrabaho ang aking ama sa isang American company kung saan malapit
siya sa amo niyang Kano kaya may mga mansanas,ubas at peras kami pag Pasko.

Namiss ko ang aking mga Pasko sa Pinas, ang simbang gabi, ang mga Christmas Parties, ang mga Kris Kringle, ang mga regalo, ang puto bumbong, ang mga Kaibigan. Malayo rin
ako sa aking pamilya na nasa ibang Estado. Kung ginusto Ko ay maari akong tumira sa kanila
pero palagay ko talagang Gypsy ako na mahilig magsapalaran nang nag-iisa.

Nakatulog akong walang luha. Hindi ako mahilig umiyak. Ang aking idol ay si Scarlet O Hara.
Ang lahat ng lugar sa akin ay Tara.Mahilig kasi akong magsabi ng Tara na.(hekhekhek)

Bukas ay mag-iiba ang aking mundo.

Kinabukasan nga ay tinawagan ko ang kaibigan na may sasakyan.Bibili ako ng gamit.

Pagbaba ko sa hagdan ay may isang lalaking kapitbahay na French na ngumiti at binati ako.

Sabi niya : Joyeux Noël . Que je veux être votre
ami.

Sagot ko naman : Joyeux Noël. que vous ressemblez
à Bruce Willis. Yong huli sa isip ko lang ahahay.

Si Pinay at ang Alimango

Dear insansapinas,

Business-minded ang batang iyon na tawagin
nating si Sarah. Bumili siya ng isang
Maliit na refrigerator na iniimbakan niya
ng soda at pinagbibili niya na may tubong
Quarter bawa’t isa. Nagbibigay siya ng bayad
sa kuryente kaya happy campers na
Sana ang lahat dahil hindi na nila kailangang
lumabas at dumayo doon sa kabilang
opisina kung hindi dumating na naman ang
ahas ng pag-kainggit.

Pinaalis nong marketing manager na immediate
superior niya ang ref.Lumaban si Sarah.
May anghel siya sa likod na tamad lumabas para
bumili ng soda. Ahem.

Maliit lang ang dining room naming kaya
hindi puwede ang refrigerator. Dati
merong maliit pero nagkakawalaan ng baon at
sodang pinalalamig kaya inalis na nang tuluyan.

Minsan nga nilagyan ng papel na may pangalan
yong sandwich noong kaopisina namin, pati
yata papel nakain. Akala yata kasama sa
palaman. May hinala kami kung sino
yong “ baon thief”.Poregner siya na
lulong yata sa casino kaya pati
pagkain hinakarimunan.

Minsan nagbaon si Sarah ng sandwich
na nilagyan naming ng hiniwang
pinong pino na jalapeno.

Muntik na niyong ubusin ang tubig
sa water dispenser. Ilang Linggo lang
ay may pumick-up na mga police sa kaniya.
Nahuling nagnananakaw sa kapwa
gambler.

Dahil sa napahiya ang marketing manager,
pinag-initan niya si Sarah at pati ang
anghel niyang walang pakpak.Ahem.

Sabay kami ni Sarah na maglunch break
dahil mas maraming dumarating na applicants
Pag lunch break. Siya naman ay gusto lang
akong kasabay dahil nakagaanan niya ako ng
loob. Magneto yata ako sa mga dehado.

Dati-rati ay may tira sa aming mga kanin,
adobo, dinuguan ano mang lutong bahay
ng aming mga kasamahang Pinoy. Iniiwan
nila ito sa mesa para makita namin.
Kaming dalawang hindi nagluluto at hindi
marunong magluto ay kinaawaan ng aming
kasamahan. Sobra-sobra ang binabaon nila
para sa amin. Mababait na Pinoy.

Sa mga nakalipas na araw, walang pagkaing
naiiwan. Tumatakaw yata sila na pati baunan
wala.

Pero bakit tinanong ako noong isa kung
nagustuhan naming yong sinigang
na hito. Simot daw yong baunan. Baka lumangoy
yong hito bago namin natikman.

May magnanakaw kaya ng mga tira? Baka may aso ?
Pero hindi naman talaga tira yon.

Medyo naaga ako ng punta sa dining room kaya
inabutan ko pa ang Marketing Manager habang
inilalagay niya sa isang plastic bag ang mga
pagkain at itinapon niya sa basurahan. Ayaw
niyang makakain kami noon eh hindi sa kaniya
galing ang pagkain. Maitim talaga ang budhi.
Kailangang ma-cleanser.

Sa pagmamadali niyang umiwas sa akin ay nasalubong
niya si Sarah na may dalang noodle na iniinit
sa microwave. Natapon ang laman sa may pintuan.
Inutusan niya si Sarah na linisin yon. Kawawang
bata. Kalaking tiyan, hindi makakayuko. Pinaupo
ko siya habang tinakpan ko ng lumang diyaryo
ang basang bahagi ng linoleum na sahig. Dahil
walang mop doon,ginamit ko ang paper towel sa
pagtuyo ng sahig. Ang janitorial services
dito ay sa gabi lang naglilinis kaya ang mga
cleaning supplies ay dala nila.

Nakita ako ng marketing manager.
Ngumiti siya ng patabingi. Dahil siguro sa
kaniyang pangit na pustiso.

Pumasok siya sa opisina nilang ang naghahati
lang sa hallway ay ang salamin na
Bintana at pintuan. Para silang aquarium. Pinage n
iya ako samantalang maari naman niya akong
kawayan sa salamin.

Akala ko tatanungin niya ako bakit ko pinagtatatanggol
si Sarah to the point na magpakababa akong magpunas
ng sahig.

Hindi naman.Inutusan lang niya ako na punasan
pa yong natapon ni Sarah na tubig.

Pinunasan ko.

Tiningnan niya ako at patuyang sinabi, “Ang sipag mo
namang magpunas.”

Sabi ko oo.Kung gusto pa nga niya pati yong lipstick
niyang kalat, pupunasan ko.Puwede pa yong paper towel.

Narinig ko pagkatapos na isa raw ang mataas ang
pinag-aralan ang nautusan niyang
Mangpunas ng sahig. HAHAHAHA.

Sa akin ang bumaba lang ang aking tuhod, pero
ang paggalang ko sa sarili ko ay nandoon
pa rin dahil mas mataas pa rin ako sa taong mababa
ang self-esteem kaya kailangang
patunayan nilang sila ay magaling kahit sila
mang-api ng tao.

Tsee.

Ang alimangong ito ay nadeport sa Pilipinas.Peneke
pala niya ang papel niya.Buhay nga naman, parang
alamang, pag lukso nagiging bagoong.

Ehek


Pinaysaamerika