Dear insansapinas,
Warning:Kailangan ninyo ng isang kahong Kleenex
Tawag galing sa bossing ko. Sabi niya, di na siya nakapaghintay,
Kumuha na siya ng kapalit ko.
(Background music please).
Para akong pinagtakluban ng langit at lupa. Sandali, erase.
Masyadong gamit na ito.
Parang bombang bumagsak sa pandinig ko ang sinabi niya.
Hindi, hindi, hindi!!!!. (Slow mo: Iling sa kaliwa, iling sa kanan,
Kaliwa ulit). Buti na lang Finesse ang ginagamit kong conditioner,
Malambot ang aking buhok na dumadampi sa aking mga pisngi.
(thought balloon: erasin ko kaya ito? Sa palagay ninyo?.)
Mabait talaga si D. Sabi niya, maari akong tumira doon sa kanila habang naghihintay
akong makakuha ng trabaho sa New Jersey. Kung ano man ang aking pasya
ay sabihin ko lang.
Sa buong magdamag ay hindi ako nakatulog. Naubos ko ang isang
supot ng sunflower seeds. Kung itatanim yon ay libo-libong bulaklak
na ang tutubo at magbibigay ng masiglang kulay na dilaw.
Mabuhay Tita Cory.
Naisip ko bakit nga ba kailangan kung umalis sa Pinas?
Maganda naman ang “caryer”ko.
May regular akong trabaho at mayroon pa namang
nasisiraan ng bait na kumukonsulta sa akin.
Maraming intriga nga lamang. May mga tao kasing sipsip na hindi
makapaniwala na puwede silang maovertake ng mga mas bata sa
kanila na handang magpatuloy ng pag-aaral at mas agresibo.
Marami kasing MAFIA sa mga opisina na kaniya-kaniyang bata
at pag hindi ka marunong humalik sa puwet ng may puwet ay hindi
ka masasama sa mga promosyon.
Marami kasing mga anak ng diyos na akala nila ay obligasyon mo ang
ituro sa kanila ang iyong natutuhan dahil sila ay kamag-anak, inaanak
O kaya ay INAANAKAN ng iyong boss?
Marami kasing mga lalaki na dahil wala silang nakikitang singsing,
(malay naman nila kasi kung nakasanla)boyfriend o kakulakudidang ay madali ka ng maimbita for dinner at matake home pagkatapos. Buti sana kung guwapo. Ahahay
Kaya nang maunang dumating ang aking working visa kaysa sa family petition,
hindi ko naman sinunggaban kaagad. Tinapos ko muna ang aking pag-aaral.
(Hindi ko na sasabihin sainyo ang aking tinapos. Baka mashock kayo, magpagamot
pa kayo sa akin).
Nakatulog ako na panay ang agam-agam. (Kita mo lalim ng Tagalog ko.)Salamisin ko lang yon.Napaginipan ko ang isang bundok sa harapan. Pag-gising ko ay alam kong
Kailangang humanda ako sa pag-akyat sa mga pagsubok sa buhay. (Sandali pakibatok nga ako. Wala ako sa choicecat, noh).
Pag gising ko ay basa ang ponda ng aking unan.Umulan kaya kagabi?
Pinaysaamerika
.
Sunday, October 31, 2004
Monday, October 25, 2004
Si Pinay sa New Jersey
Dear insansapinas,
Pabalik ako ng California. Kailangan daw ako sa opit. Sobra na raw ako. Pero
napakamahal ng ticket pabalik pag walang 21 days ang pagbili. Ang presyo ay katumbas na ng ticket na pauwi sa Pinas, nakaliwaliw na sa Boracay at nakapamudmod na ng spam at tsokolate sa mga sasalubong sa erport.
Habang iniisip ko kung ako ay lilipad o maghihintay ng tatlong Linggo pa ay
nakatanggap ako ng tawag kay D. Kaklase ko siyang kahawig ni John Denver.
Blonde ang buhok niya at kung hindi lang paborito niyang sabihin ang:
“Tang !@#$% naman,gutom na ako, hindi pa ba tayo kakain"hindi mo sasabihing Pinoy siya. Mistisong Kastila siya,pero US citizen na pinanganak at lumaki sa Pinas.
Matalik kaming magkaibigan kaya maraming naghinala na kami ay may
kaugnayan. Pero doon sila nagkakamali. Puputi ang uwak pag nangyari yon. Araw at gabi kaming magkasama tuwing meron kaming tinatapos na thesis o project siyempre kasama ang aming mga kagrupo. Kadalasan ay sa bahay nilang malaki sa Quezon City kami nagkikita-kita.
Magkatabi kaming matulog…….. sa likod ng klase ng boring na propesor.
(Kadumi ng isip ninyo).
Iniimbita niya ako sa NJ. Pinadalhan niya ako ng ticket at pinangakuan
na bibigyan niya ako ng ticket pauwi sa California.
Tumatanaw siya ng utang na loob na kahit siya ay nakakatulog,
mayroon siyang thesis na natatapos. Ahem.
Tuwang-tuwa siya nang makita niya ako, pati na ang kaniyang asawa.
Ahaaa siya pala, siguro sabi niya. Nag-asawa kasi ang kaibigan ko
isang taon pagkatapos niyang lumipad sa Estet.
Tuwang tuwa rin ang kaniyang mader dahil naalala niya na ako lang
ang nagsasabi ng masarap ang niluto niya para sa aming mga
nagpupuyat. (Sa totoo lang wala talagang lasa. Hehehe)
Tuwang-tuwa rin ang kaniyang biyenan kasi may makakasama siya
sa buong maghapon na wala ang mga tao doon sa bahay.
Para ako malibang, tinambakan nila ako ng paperback.
May araw na ubos ang Kleenex sa dresser sa guest room dahil sa
kaiiyak ko sa nobela nina Barbara Taylor, etc.
May araw na ang feeling ko ako ay ispeya, kaya pati ang
bolpen na ginagamit ko ay pinaghihinalaan kong gadget
para mamonitor nila kung ano ang ginagawa nila. Pati ang
walang kakibo-kibong porselanang pusa ay sinilip ko
ang ilallim dahil baka may “bug” na inilagay.
May araw na malakas kong binabasa ang mga salita
at pinapraktis ko ang aking accent. Pleeeeen, meeeen,
Greeendd…..
Sa natapos kong isang balikbayan box na paperback, masasabi
ko na karamihan sa mga author ay nirerecyle lang
ang kanilang nobela.
May mga nobela na sinulat ng isang author sa ibang pangalan.
May mga istorya na hindi talaga ang author ang sumulat
kung hindi ginagamit lang ang pangalan ng sikat ng manunulat
para ito ay mabili. Ang writing style ay iba na.
Minsan pag sawa na akong magbasa, pinagdidiskitahan ko ang
kaisaisang hitong lalangoy langoy sa aquarium.
Tinatakot ko siyang iihaw pag hindi siya gumagalaw.
Anong nangyari sa akin?
Yon ang panahong marami akong oras pero wala akong
magawa.
Bersdey ko. May dalang maliit na keyk ang aking kaibigan.
Kinantahan nila ako ng Happy Birthday.
Hindi tumulo ang aking luha. Hindi pa nakita
ng aking kaibigan na ako ay umiyak.
Baka mamatay ang sindi ng isang kandila.
Sa isandaang kaibigan, may dalawa o limang tunay.
Mahalin natin sila.
Pinaysaamerika
Pabalik ako ng California. Kailangan daw ako sa opit. Sobra na raw ako. Pero
napakamahal ng ticket pabalik pag walang 21 days ang pagbili. Ang presyo ay katumbas na ng ticket na pauwi sa Pinas, nakaliwaliw na sa Boracay at nakapamudmod na ng spam at tsokolate sa mga sasalubong sa erport.
Habang iniisip ko kung ako ay lilipad o maghihintay ng tatlong Linggo pa ay
nakatanggap ako ng tawag kay D. Kaklase ko siyang kahawig ni John Denver.
Blonde ang buhok niya at kung hindi lang paborito niyang sabihin ang:
“Tang !@#$% naman,gutom na ako, hindi pa ba tayo kakain"hindi mo sasabihing Pinoy siya. Mistisong Kastila siya,pero US citizen na pinanganak at lumaki sa Pinas.
Matalik kaming magkaibigan kaya maraming naghinala na kami ay may
kaugnayan. Pero doon sila nagkakamali. Puputi ang uwak pag nangyari yon. Araw at gabi kaming magkasama tuwing meron kaming tinatapos na thesis o project siyempre kasama ang aming mga kagrupo. Kadalasan ay sa bahay nilang malaki sa Quezon City kami nagkikita-kita.
Magkatabi kaming matulog…….. sa likod ng klase ng boring na propesor.
(Kadumi ng isip ninyo).
Iniimbita niya ako sa NJ. Pinadalhan niya ako ng ticket at pinangakuan
na bibigyan niya ako ng ticket pauwi sa California.
Tumatanaw siya ng utang na loob na kahit siya ay nakakatulog,
mayroon siyang thesis na natatapos. Ahem.
Tuwang-tuwa siya nang makita niya ako, pati na ang kaniyang asawa.
Ahaaa siya pala, siguro sabi niya. Nag-asawa kasi ang kaibigan ko
isang taon pagkatapos niyang lumipad sa Estet.
Tuwang tuwa rin ang kaniyang mader dahil naalala niya na ako lang
ang nagsasabi ng masarap ang niluto niya para sa aming mga
nagpupuyat. (Sa totoo lang wala talagang lasa. Hehehe)
Tuwang-tuwa rin ang kaniyang biyenan kasi may makakasama siya
sa buong maghapon na wala ang mga tao doon sa bahay.
Para ako malibang, tinambakan nila ako ng paperback.
May araw na ubos ang Kleenex sa dresser sa guest room dahil sa
kaiiyak ko sa nobela nina Barbara Taylor, etc.
May araw na ang feeling ko ako ay ispeya, kaya pati ang
bolpen na ginagamit ko ay pinaghihinalaan kong gadget
para mamonitor nila kung ano ang ginagawa nila. Pati ang
walang kakibo-kibong porselanang pusa ay sinilip ko
ang ilallim dahil baka may “bug” na inilagay.
May araw na malakas kong binabasa ang mga salita
at pinapraktis ko ang aking accent. Pleeeeen, meeeen,
Greeendd…..
Sa natapos kong isang balikbayan box na paperback, masasabi
ko na karamihan sa mga author ay nirerecyle lang
ang kanilang nobela.
May mga nobela na sinulat ng isang author sa ibang pangalan.
May mga istorya na hindi talaga ang author ang sumulat
kung hindi ginagamit lang ang pangalan ng sikat ng manunulat
para ito ay mabili. Ang writing style ay iba na.
Minsan pag sawa na akong magbasa, pinagdidiskitahan ko ang
kaisaisang hitong lalangoy langoy sa aquarium.
Tinatakot ko siyang iihaw pag hindi siya gumagalaw.
Anong nangyari sa akin?
Yon ang panahong marami akong oras pero wala akong
magawa.
Bersdey ko. May dalang maliit na keyk ang aking kaibigan.
Kinantahan nila ako ng Happy Birthday.
Hindi tumulo ang aking luha. Hindi pa nakita
ng aking kaibigan na ako ay umiyak.
Baka mamatay ang sindi ng isang kandila.
Sa isandaang kaibigan, may dalawa o limang tunay.
Mahalin natin sila.
Pinaysaamerika
Wednesday, October 20, 2004
Si Pinay sa Boston
Dear insansaamerika,
Ipinasyal ako ng aking madder sa Boston downtown at sa park.
Sa park ay habol habol ko ang isang squirrel. Halakhak na kita ang ngala-ngala
ng aking mader. Halata raw bagong salta ako dahil nireretrato ko ang squirrel.
Isa pa lang naman ang nakukuha ko na nang madevelop ay halos di ko pa makita dahil nakatapat siya sa puno na brown din ang kulay.
Kaya nang may tumakbo pa sa harapan ko at nagpose. Sinabihan ko siya na Manigas ka.
Nanigas nga kasi may ugali silang hindi gumagalaw nang matagal.
Nakita ng aking mader ang kaniyang kaibigang Pilipina na asawa ng isang Puti. Pinapanood ko ang mga itik na lumalangoy nang lumapit siya sa akin. Naalala ko ang
itlog ng itik na kinakain ko sa Pinas. Malalaki ito sa itlog ng manok. Malansa nga lang ang lasa.
Tabingi ang mukha ng kaibigan ng mader ko. May buhok pa sa kaliwang pisngi.
Medyo nagulat ako. Hindi naman sa namimintas, pero hindi ko akalaing ang anyong
yon ay makakuha ng guwapo at batang Puti na may magandang hanapbuhay.
Mangani-nganing tanungin ko siya kung ano ang gayumang ibinigay niya.
Pero lumabas ang anghel kong nakaputi. Pinandilatan ako.
Parang nabasa niya ang aking utak nang sabihin niya sa akin na hindi raw siya ang
niligawan ng kaniyang asawa. Ibang babae kaya lang nahuli niyang may kakulakadidang ang babaeng yaon kaya siya ang binalingan. Yon ang puntong, napakalungkot niya dahil walang magkamaling manligaw sa kaniya.
Pag balik ng Puti sa Estet, asawa na siya at di naman niya binigo dahil pinagsilbihan niya
at minahal ang kaniyang asawa. Buhay nga naman, parang panutsa. Hindi mo alam kong
sino ang magiging kahati mo.
Para silang Beauty and the excuse me Beast. Pero ang kagandahan niya marahil
ay nasa loob dahil naging malapit na magkaibigan sila ni mader.
Pag-uwi ng bahay ay tinuruan ako ng aking mader kung paano maglaba.
Oo Birhinya, hindi ako marunong maglaba. Sa Pinas kasi, susuotin ko na lang
ang damit. Dito ako ang maglalaba. Iba ang Clorox para sa puti at sa may kulay. Iba rin ang speed at temperature ng tubig para sa puti at de kulay.
Kaya pala nang maglaba ako sa San Francisco, yong itim kong blouse
ay naging mapusyaw at ang bra kong puti ay nagging kulay pink.
Ngayon ko napag-iisip-isip kung tama ang aking desisyong pumunta sa Merika.
Para akong nasa kama na bumaba sa sahig. I want my nanny. Waaah.
Pinaysaamerika
Ipinasyal ako ng aking madder sa Boston downtown at sa park.
Sa park ay habol habol ko ang isang squirrel. Halakhak na kita ang ngala-ngala
ng aking mader. Halata raw bagong salta ako dahil nireretrato ko ang squirrel.
Isa pa lang naman ang nakukuha ko na nang madevelop ay halos di ko pa makita dahil nakatapat siya sa puno na brown din ang kulay.
Kaya nang may tumakbo pa sa harapan ko at nagpose. Sinabihan ko siya na Manigas ka.
Nanigas nga kasi may ugali silang hindi gumagalaw nang matagal.
Nakita ng aking mader ang kaniyang kaibigang Pilipina na asawa ng isang Puti. Pinapanood ko ang mga itik na lumalangoy nang lumapit siya sa akin. Naalala ko ang
itlog ng itik na kinakain ko sa Pinas. Malalaki ito sa itlog ng manok. Malansa nga lang ang lasa.
Tabingi ang mukha ng kaibigan ng mader ko. May buhok pa sa kaliwang pisngi.
Medyo nagulat ako. Hindi naman sa namimintas, pero hindi ko akalaing ang anyong
yon ay makakuha ng guwapo at batang Puti na may magandang hanapbuhay.
Mangani-nganing tanungin ko siya kung ano ang gayumang ibinigay niya.
Pero lumabas ang anghel kong nakaputi. Pinandilatan ako.
Parang nabasa niya ang aking utak nang sabihin niya sa akin na hindi raw siya ang
niligawan ng kaniyang asawa. Ibang babae kaya lang nahuli niyang may kakulakadidang ang babaeng yaon kaya siya ang binalingan. Yon ang puntong, napakalungkot niya dahil walang magkamaling manligaw sa kaniya.
Pag balik ng Puti sa Estet, asawa na siya at di naman niya binigo dahil pinagsilbihan niya
at minahal ang kaniyang asawa. Buhay nga naman, parang panutsa. Hindi mo alam kong
sino ang magiging kahati mo.
Para silang Beauty and the excuse me Beast. Pero ang kagandahan niya marahil
ay nasa loob dahil naging malapit na magkaibigan sila ni mader.
Pag-uwi ng bahay ay tinuruan ako ng aking mader kung paano maglaba.
Oo Birhinya, hindi ako marunong maglaba. Sa Pinas kasi, susuotin ko na lang
ang damit. Dito ako ang maglalaba. Iba ang Clorox para sa puti at sa may kulay. Iba rin ang speed at temperature ng tubig para sa puti at de kulay.
Kaya pala nang maglaba ako sa San Francisco, yong itim kong blouse
ay naging mapusyaw at ang bra kong puti ay nagging kulay pink.
Ngayon ko napag-iisip-isip kung tama ang aking desisyong pumunta sa Merika.
Para akong nasa kama na bumaba sa sahig. I want my nanny. Waaah.
Pinaysaamerika
Sunday, October 17, 2004
Si Pinay at Roadrunner
Dear insansapinas,
Bago ako nakakuha nang driving test, pinalipad na muna ako sa LA. May audit ang aming opisina at ang Accountant naming ay lumipad biglaan sa Canada. Na-aaproved ang immigrant visa ng kaniyang buong pamilya sa Canada.
Hindi ako tumuloy sa apartment ni N. Puno na raw sila. Inilagay nila ako sa isang apartment na kasama ay dalawang Pilipina rin. Ang isa ay nakalive-in sa isang matanda.ANOH, may kalive-ing matanda ? Marumi ang aking isip. Kailangan kong magshampoo kinabukasan. Hee.
Ang ibig palang sabihin ng live-in ay doon siya nakatira sa matandang inaalagaan niya. pag Sabado at Linggo lang siya umuuwi sa apartment.
Ang isa naman ay nag-eescort ng matanda. Bago ko ginulo ang aking isip kung ano ang
hitsura ng escort girl na ito, kung seksi ba at may silicone na dibdib, tinanong ko muna si N kung anong sabihin ng escort girl.
Yon pala ay sinasamahan ang mga matatanda pagpunta sa doctor’s appointment, sa pagshopping o kaya sa pamamasyal. Ang matatandang ito ay nakakapaglakad pa naman at di kailangan ang private nurse pero kailangan nilang may kasama pag lumalabas ng bahay. Ang mga sumasama sa kanila ay tinatawag na escorts.
Haay, buti na lang at natanong ko bago ko pinaglunoy ang aking utak sa putik ng paghihinala.
Gabi na nang dumating ako sa apartment at wala pa akong gagamitin sa pagtulog. Walang kama, walang kumot at walang unan. Dumating si T at ako ay inilabas para kumain at para tuloy makabili ako ng kahit na plastic na baso. Mabait na bata. Kakukuha lang niya ng credit card at bininyagan naming sa pamamagitan ng pagkain sa isang Filipino restaurant. Napakaguwapo ng mga waiter. Napalaki tuloy ang tip ni T. Ahahahay.
Balik kami sa apartment. May dinalang isang mattress si N, isang lumang comforter
at unan. Pasensiya raw muna. Kung gusto ko raw samahan niya ako bukas bumili ng gamit. Tenk yu, sabi ko, pero hindi pa ako sigurado kung tatagal ako roon. Hindi ako sanay na nakabuyangyang at hindi ako marunong magluto. Helppppp.Isa pa ay kailangang
kung lumipad sa East coast. Personal na dahilan.Total matindi ang audit at past year financials ang inaudit. Kailangang humarap ay yong dating humawak ng libro.
Dumating yong aking roommate. Isa siyang matandang dalaga. Mabait at nag-iisa na
sa mundo. Habang ang isip ko ay namumuni-muni bakit ako nasadlak sa lugar na iyon, ikinuwento niya ang kaniyang buhay.
Napunta raw muna siya sa Saudi as domestic help. Tapos isinama siya ng amo niya sa London. Nang lumipad ang pamilya sa Estet, isinama siya. Isa siyang kaladkarin. Nakakilala siya ng isang Pinoy.Rumingding ang kaniyang puso kaya kahit wala pa siyang papel ay iniwanan niya ang kaniyang amo. Nakisama siya sa Pinoy na jump-ship. Ang jump-ship ay ang mga Seaman na hindi na umaakyat uli sa bapor at nagttnt na sa Estet.
Pareho silang walang papel.Si lalaki pala ay naghahanap lang ng magpapakain sa kaniya habang naghahanap siya ng isang US citizen. Nang maubos ang tipon ng matanda, iniwanan niya at nakisama naman sa isang Pinay na citizen. Hitsura ni Caridad Sanchez na umiyak ang matandang dalaga. Kung hindi lang daw pangit siyang babagsak sa freeway, disin sana ay tumalon na siya. Naisip ko magpapakamatay na lang, iniisip pa ang kaniyang anyo. Tiningnan ko siya, hindi naman siya mukhang kumedyante. Pero naawa ako sa kaniya. Hindi ko alam na may mga Pinay pala sa Estet na kawawa ang sinapit sa kapwa Pinoy.
May bago naman daw siyang crush. Gusto kong kumanta ng DI NA NATUTO. Kaya lang
baka magalit si Gary V.
Kinabukasan ng gabi ay sinundo ako ng aking brader. Sa kanila muna ako tutuloy habang hinihintay ko ang ticket papunta sa East Coast. Sinundo muna namin ang aking
pamangkin na nag-aaaral sa UCLA. Dala-dala namin pauwi ang kaniyang pc, ref, at maraming maruming damit. Sem break at siya ay uuwi muna sa bahay.
Malaki ang bahay nila sa isang bagong subdivision.
Sa likod ay malawak na katalahiban. Minsan ay nakatanaw ako sa labas ng pintong
salamin. May nakatingin din sa akin. Isang ibon o tila ibon. Mukha siyang si Roadrunner.
Si roadrunner nga. Akala ko pa naman ay malaking ibon yon. Hinintay ko si coyote. Wala. Baka naman nandito rin si Elmer at si Watsss up Doc.
Epekto lang siguro ito nang panonood ng video ng aking pamangkin na may collection
ng mga cartoons at Disney movies.
Dumating ang araw nang pag-alis ko papuntang Boston. May mga bago akong gamit na
Inilagay ko sa isang balikbayan box. Sabi sa akin noong na sa counter. Filipina heh ?
Nakatingin ang lintek sa aking box. Tsee.
Pinaysaamerika
Bago ako nakakuha nang driving test, pinalipad na muna ako sa LA. May audit ang aming opisina at ang Accountant naming ay lumipad biglaan sa Canada. Na-aaproved ang immigrant visa ng kaniyang buong pamilya sa Canada.
Hindi ako tumuloy sa apartment ni N. Puno na raw sila. Inilagay nila ako sa isang apartment na kasama ay dalawang Pilipina rin. Ang isa ay nakalive-in sa isang matanda.ANOH, may kalive-ing matanda ? Marumi ang aking isip. Kailangan kong magshampoo kinabukasan. Hee.
Ang ibig palang sabihin ng live-in ay doon siya nakatira sa matandang inaalagaan niya. pag Sabado at Linggo lang siya umuuwi sa apartment.
Ang isa naman ay nag-eescort ng matanda. Bago ko ginulo ang aking isip kung ano ang
hitsura ng escort girl na ito, kung seksi ba at may silicone na dibdib, tinanong ko muna si N kung anong sabihin ng escort girl.
Yon pala ay sinasamahan ang mga matatanda pagpunta sa doctor’s appointment, sa pagshopping o kaya sa pamamasyal. Ang matatandang ito ay nakakapaglakad pa naman at di kailangan ang private nurse pero kailangan nilang may kasama pag lumalabas ng bahay. Ang mga sumasama sa kanila ay tinatawag na escorts.
Haay, buti na lang at natanong ko bago ko pinaglunoy ang aking utak sa putik ng paghihinala.
Gabi na nang dumating ako sa apartment at wala pa akong gagamitin sa pagtulog. Walang kama, walang kumot at walang unan. Dumating si T at ako ay inilabas para kumain at para tuloy makabili ako ng kahit na plastic na baso. Mabait na bata. Kakukuha lang niya ng credit card at bininyagan naming sa pamamagitan ng pagkain sa isang Filipino restaurant. Napakaguwapo ng mga waiter. Napalaki tuloy ang tip ni T. Ahahahay.
Balik kami sa apartment. May dinalang isang mattress si N, isang lumang comforter
at unan. Pasensiya raw muna. Kung gusto ko raw samahan niya ako bukas bumili ng gamit. Tenk yu, sabi ko, pero hindi pa ako sigurado kung tatagal ako roon. Hindi ako sanay na nakabuyangyang at hindi ako marunong magluto. Helppppp.Isa pa ay kailangang
kung lumipad sa East coast. Personal na dahilan.Total matindi ang audit at past year financials ang inaudit. Kailangang humarap ay yong dating humawak ng libro.
Dumating yong aking roommate. Isa siyang matandang dalaga. Mabait at nag-iisa na
sa mundo. Habang ang isip ko ay namumuni-muni bakit ako nasadlak sa lugar na iyon, ikinuwento niya ang kaniyang buhay.
Napunta raw muna siya sa Saudi as domestic help. Tapos isinama siya ng amo niya sa London. Nang lumipad ang pamilya sa Estet, isinama siya. Isa siyang kaladkarin. Nakakilala siya ng isang Pinoy.Rumingding ang kaniyang puso kaya kahit wala pa siyang papel ay iniwanan niya ang kaniyang amo. Nakisama siya sa Pinoy na jump-ship. Ang jump-ship ay ang mga Seaman na hindi na umaakyat uli sa bapor at nagttnt na sa Estet.
Pareho silang walang papel.Si lalaki pala ay naghahanap lang ng magpapakain sa kaniya habang naghahanap siya ng isang US citizen. Nang maubos ang tipon ng matanda, iniwanan niya at nakisama naman sa isang Pinay na citizen. Hitsura ni Caridad Sanchez na umiyak ang matandang dalaga. Kung hindi lang daw pangit siyang babagsak sa freeway, disin sana ay tumalon na siya. Naisip ko magpapakamatay na lang, iniisip pa ang kaniyang anyo. Tiningnan ko siya, hindi naman siya mukhang kumedyante. Pero naawa ako sa kaniya. Hindi ko alam na may mga Pinay pala sa Estet na kawawa ang sinapit sa kapwa Pinoy.
May bago naman daw siyang crush. Gusto kong kumanta ng DI NA NATUTO. Kaya lang
baka magalit si Gary V.
Kinabukasan ng gabi ay sinundo ako ng aking brader. Sa kanila muna ako tutuloy habang hinihintay ko ang ticket papunta sa East Coast. Sinundo muna namin ang aking
pamangkin na nag-aaaral sa UCLA. Dala-dala namin pauwi ang kaniyang pc, ref, at maraming maruming damit. Sem break at siya ay uuwi muna sa bahay.
Malaki ang bahay nila sa isang bagong subdivision.
Sa likod ay malawak na katalahiban. Minsan ay nakatanaw ako sa labas ng pintong
salamin. May nakatingin din sa akin. Isang ibon o tila ibon. Mukha siyang si Roadrunner.
Si roadrunner nga. Akala ko pa naman ay malaking ibon yon. Hinintay ko si coyote. Wala. Baka naman nandito rin si Elmer at si Watsss up Doc.
Epekto lang siguro ito nang panonood ng video ng aking pamangkin na may collection
ng mga cartoons at Disney movies.
Dumating ang araw nang pag-alis ko papuntang Boston. May mga bago akong gamit na
Inilagay ko sa isang balikbayan box. Sabi sa akin noong na sa counter. Filipina heh ?
Nakatingin ang lintek sa aking box. Tsee.
Pinaysaamerika
Thursday, October 14, 2004
Si Pinay nagdadrive sa Streets of San Francisco
Dear insansapinas,
Intsik ang aking tutor sa driving. Nirekomenda
noong isang kakilala ng kakilala ng kakilala ko
na hindi pa ako masyadong kilala.
Sinundo niya ako sa bahay. Pinaupo niya ako
sa driver's seat. Ekkkkk,dalawa lang ang
tapakan, brake at gas. Walang clutch. Automatic.
Stick shift o manual ang dinadrive ko sa Pinas.
Santa Barbarang hindi naman kamag-anak ni Streisand,
malaking
problema ng aking mga paa. Nagkaclutch ako kahit
walang clutch.
Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng Post
Office. Akala ko kailangan kong stamp para mag-drive.
Yon pala,may ihuhulog siyang mail.
Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng isang
bangko. Akala ko pipilitin niya akong magwithdraw
at magbayad kaagad. Sa kabilang kalye pala ay MC
Donald. Bumili siya ng almusal niya.
Pagpinadrive ako nito sa laundry shop o kaya sa
store, iiwan ko nito. Kaya lang paano ako uuwi?
Habang kumakain siya ng almusal ay tinuturuan niya
ako ng mga rules of the road. Kagaya nang kung kailan
ang full stop, right of way, blah blah blah.
Left turn, right turn..change lane..blah blah.
Kasabay nito ay sumasagot pa siya sa kaniyang
cell phone mula sa mga student drivers niya.
Nagkataong malapit na ako sa street corner at wala
pa siyang command kung ako ay straight o turn kaya
straight lang ako. Bigla siyang sigaw ng turn right.
Bigla akong turn right. O loko, di naligo siya ng
kape.Galit siya. Nag-iinsik na hindi ko maintin-
dihan. Sumasaboy ang kaniyang laway habang nagsasalita.
Dapat nadala ko yong payong ko para protection.
Ikalawang araw ng turuan,dinala niya ako sa
San Francisco downtown.Wow nagdadrive ako sa
Streets of San Francisco. Gusto kong kumanta,
If they could only see me now.lalalala.
Biglang brake.Hindi ako nagbrake. Yong tutor ko pala
ang nagbrake. Dalawa pala ang set ng gas
at brake. Ang daya. Akala ko pa naman ay
ako na ang piloto, yon pala nakaautomatic pilot
ako.
Naalala ko tuloy noong nag-aaral din ako ng driving
sa Makati. Crossroad, hindi ako palusutin noong mga
jeepney drivers. Ang laki ng nakasulat sa harap
at likod ng sasakyan, STUDENT DRIVER. Ang mga
ngiti ng mga drivers na iniipit ako ay ngiti ng
mga hyena. Ayaw kong ipagdasal na mabangga sana sila.
Madadamay ang mga pasahero.
Ipinagdasal ko na lang na magtae sana sila at walang
makitang kubeta.hekhekhek
Tapos na ang pagtuturo sa akin. Susunod ay ang
actual driving test.Abangan.
Gabi. Ginising ako ni Manang. Nakaupo ako sa kama
ko. Tulog. Nagdadrive.Panay pa ng raw ang brake
ko.
Pinaysaamerika
Intsik ang aking tutor sa driving. Nirekomenda
noong isang kakilala ng kakilala ng kakilala ko
na hindi pa ako masyadong kilala.
Sinundo niya ako sa bahay. Pinaupo niya ako
sa driver's seat. Ekkkkk,dalawa lang ang
tapakan, brake at gas. Walang clutch. Automatic.
Stick shift o manual ang dinadrive ko sa Pinas.
Santa Barbarang hindi naman kamag-anak ni Streisand,
malaking
problema ng aking mga paa. Nagkaclutch ako kahit
walang clutch.
Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng Post
Office. Akala ko kailangan kong stamp para mag-drive.
Yon pala,may ihuhulog siyang mail.
Pinadrive niya ako at pinahinto sa tapat ng isang
bangko. Akala ko pipilitin niya akong magwithdraw
at magbayad kaagad. Sa kabilang kalye pala ay MC
Donald. Bumili siya ng almusal niya.
Pagpinadrive ako nito sa laundry shop o kaya sa
store, iiwan ko nito. Kaya lang paano ako uuwi?
Habang kumakain siya ng almusal ay tinuturuan niya
ako ng mga rules of the road. Kagaya nang kung kailan
ang full stop, right of way, blah blah blah.
Left turn, right turn..change lane..blah blah.
Kasabay nito ay sumasagot pa siya sa kaniyang
cell phone mula sa mga student drivers niya.
Nagkataong malapit na ako sa street corner at wala
pa siyang command kung ako ay straight o turn kaya
straight lang ako. Bigla siyang sigaw ng turn right.
Bigla akong turn right. O loko, di naligo siya ng
kape.Galit siya. Nag-iinsik na hindi ko maintin-
dihan. Sumasaboy ang kaniyang laway habang nagsasalita.
Dapat nadala ko yong payong ko para protection.
Ikalawang araw ng turuan,dinala niya ako sa
San Francisco downtown.Wow nagdadrive ako sa
Streets of San Francisco. Gusto kong kumanta,
If they could only see me now.lalalala.
Biglang brake.Hindi ako nagbrake. Yong tutor ko pala
ang nagbrake. Dalawa pala ang set ng gas
at brake. Ang daya. Akala ko pa naman ay
ako na ang piloto, yon pala nakaautomatic pilot
ako.
Naalala ko tuloy noong nag-aaral din ako ng driving
sa Makati. Crossroad, hindi ako palusutin noong mga
jeepney drivers. Ang laki ng nakasulat sa harap
at likod ng sasakyan, STUDENT DRIVER. Ang mga
ngiti ng mga drivers na iniipit ako ay ngiti ng
mga hyena. Ayaw kong ipagdasal na mabangga sana sila.
Madadamay ang mga pasahero.
Ipinagdasal ko na lang na magtae sana sila at walang
makitang kubeta.hekhekhek
Tapos na ang pagtuturo sa akin. Susunod ay ang
actual driving test.Abangan.
Gabi. Ginising ako ni Manang. Nakaupo ako sa kama
ko. Tulog. Nagdadrive.Panay pa ng raw ang brake
ko.
Pinaysaamerika
Tuesday, October 12, 2004
Si Pinay sa Dept. of Motor Vehicles
Dear insansapinas,
Dalawang araw lang ang nakuha ko na ang aking SSS ID.
Tuloy ako sa Department of Motor Vehicles para mag-aply ng State ID.
Oo Birhinya,imbes na lisensiya ng mga hindi nagdadarive ang ini-issue ng
DMV na katulad nang iminumingkahi diyan sa Pinas, State ID ang ibinibigay.
Habang nandoon kami ay pinilit din ako ng aking kasama upang kumuha
ng written test para sa driver’s license.
Ano siya, sobrang bilib sa akin na kahit hindi alam ang mga rules and regulations
ng driving ay papasa ako sa written exam?
Bilib din siguro ako sa sarili ko dahil napilit din niya ako. Tsee.
Ang mga tanong eh, gaano kalayo dapat pinarada ang kotse sa bangketa ? Multiple choice naman. Pinikit ko ang aking mata at inisip ko kung dapat nga ganoon kalayo.
Sa madaling salita,nabawasan ng isang kutsarita ang bilib ko sa sarili ko. Malaking F ang inilagay sa aking papel.Sobra sa limang mali kaya bagsak.
Pinakukuha ulit ako ng kasama ko bago kami bumalik sa opisina.
Binigyan niya ako ng tatlong kopya ang mga exam papers na nacorrect na.
Maari kung reviewhin para raw malaman ang tamang mga sagot.
OKEDOKE. Matindi talaga ang bilib ng “batang “ ito sa akin. Siguro kung ako
Ay miyembro ng Viva Hotbabes, magtatayo ng fans club sa akin at siya ang Presidente.
Tatlong attempt ang ibinibigay sa mga kumukuha ng test.
Kumuha ako ng ikalawang beses. Sa isip ko ay hindi ko kailangan si St. Jude para ako
pumasa.
Pasado nga. Tuwang tuwa ako. Susunod ay ang actual driving test. Pero kailangan kong
kumuha ng driving tutor para turuan ako ng wastong pagdadrive ditto sa Estet. Saka na.
Pabalik sa opit ay dumaan kami sa store kung saan pinadevelop ko ang mga retrato sa LA.
Wala pa raw sabi ng sales clerk. Tapos ay tinalikuran ako. Inamoy ko ang sarili ko.
Amoy bagong salta ba ako at ako ay hindi iniintindi nitong sales clerk o ano ba
ang problema niya sa bahay?
Marami akong oras para pakilaaman ang buhay niya. Sabi ko pangako nila na makukuha ko ang mga retrato. Bakit wala? Pwede bang pakiespleka kung ano ang pangyayari?
Wala pa raw yong mga retrato na galing sa developer. Bakit nga? Kulit ko.
Tatlong araw na iyon samantalang ang binayaran ko ay one-day developing. Marunong ba silang magbilang? Taray.
Tiningnan ako ng aking kasama ng may paghanga. Kung may hawak lang siyang sampagita,siguro naisabit na niya sa akin.
Hiningi ko ang supervisor. Siya raw ang supervisor. Ahaaaa. Hiningi ko ang Manager.
Lumapit siya.Puting babae na tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningnan ko siya mula paa,huminto ako sa may baywang, hinanap ko wala, saka itinaas ko ang aking
paningin. Nakatingala ako sa kaniya.
Pinaliwanag ko ang problema. Bakit sabi ko maglalagay sila ng one-day developing
kung tatlong araw pala ay hindi rin makukuha. Alam ba niyang nagbiyahe pa ako
mula Walnut creek para lang kunin ang retratong yon? Tindi talagang magpaguilty.
Sabi ng manager ay wala siyang magagawa. Kasalanan ng developer. Pinatingnan ko
kung kailan pinick-up ng developer. Kahapon lang daw. Ahaaa, bakit kahapon lang.
Sa pangungulit ko ay nalamang kung hindi naisama ang aking mga negatives sa unang
batch na pinadala sa developer. Kasalanan ng store.
Walang apology ang manager.Bumalik na lang daw ako.Sabi ko hindi ako babalik pero susulat ako sa Better Business Bureau para sila ay ireklamo.
Biglang nagbago ang hihip ng hangin. Sabi ng manager ay sorry for the inconvenience.
Kung gusto ko raw ay ibigay ko ang address at i-memail niya ang photos.
Sasamahan pa niya ng libreng rolls ng film.
Hindi naman ako mahirap kausapin.
Sabi ng kasama ko, galing mo talaga.
Inilbre ko siya sa Burger king.
Pinaysaamerika
Dalawang araw lang ang nakuha ko na ang aking SSS ID.
Tuloy ako sa Department of Motor Vehicles para mag-aply ng State ID.
Oo Birhinya,imbes na lisensiya ng mga hindi nagdadarive ang ini-issue ng
DMV na katulad nang iminumingkahi diyan sa Pinas, State ID ang ibinibigay.
Habang nandoon kami ay pinilit din ako ng aking kasama upang kumuha
ng written test para sa driver’s license.
Ano siya, sobrang bilib sa akin na kahit hindi alam ang mga rules and regulations
ng driving ay papasa ako sa written exam?
Bilib din siguro ako sa sarili ko dahil napilit din niya ako. Tsee.
Ang mga tanong eh, gaano kalayo dapat pinarada ang kotse sa bangketa ? Multiple choice naman. Pinikit ko ang aking mata at inisip ko kung dapat nga ganoon kalayo.
Sa madaling salita,nabawasan ng isang kutsarita ang bilib ko sa sarili ko. Malaking F ang inilagay sa aking papel.Sobra sa limang mali kaya bagsak.
Pinakukuha ulit ako ng kasama ko bago kami bumalik sa opisina.
Binigyan niya ako ng tatlong kopya ang mga exam papers na nacorrect na.
Maari kung reviewhin para raw malaman ang tamang mga sagot.
OKEDOKE. Matindi talaga ang bilib ng “batang “ ito sa akin. Siguro kung ako
Ay miyembro ng Viva Hotbabes, magtatayo ng fans club sa akin at siya ang Presidente.
Tatlong attempt ang ibinibigay sa mga kumukuha ng test.
Kumuha ako ng ikalawang beses. Sa isip ko ay hindi ko kailangan si St. Jude para ako
pumasa.
Pasado nga. Tuwang tuwa ako. Susunod ay ang actual driving test. Pero kailangan kong
kumuha ng driving tutor para turuan ako ng wastong pagdadrive ditto sa Estet. Saka na.
Pabalik sa opit ay dumaan kami sa store kung saan pinadevelop ko ang mga retrato sa LA.
Wala pa raw sabi ng sales clerk. Tapos ay tinalikuran ako. Inamoy ko ang sarili ko.
Amoy bagong salta ba ako at ako ay hindi iniintindi nitong sales clerk o ano ba
ang problema niya sa bahay?
Marami akong oras para pakilaaman ang buhay niya. Sabi ko pangako nila na makukuha ko ang mga retrato. Bakit wala? Pwede bang pakiespleka kung ano ang pangyayari?
Wala pa raw yong mga retrato na galing sa developer. Bakit nga? Kulit ko.
Tatlong araw na iyon samantalang ang binayaran ko ay one-day developing. Marunong ba silang magbilang? Taray.
Tiningnan ako ng aking kasama ng may paghanga. Kung may hawak lang siyang sampagita,siguro naisabit na niya sa akin.
Hiningi ko ang supervisor. Siya raw ang supervisor. Ahaaaa. Hiningi ko ang Manager.
Lumapit siya.Puting babae na tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningnan ko siya mula paa,huminto ako sa may baywang, hinanap ko wala, saka itinaas ko ang aking
paningin. Nakatingala ako sa kaniya.
Pinaliwanag ko ang problema. Bakit sabi ko maglalagay sila ng one-day developing
kung tatlong araw pala ay hindi rin makukuha. Alam ba niyang nagbiyahe pa ako
mula Walnut creek para lang kunin ang retratong yon? Tindi talagang magpaguilty.
Sabi ng manager ay wala siyang magagawa. Kasalanan ng developer. Pinatingnan ko
kung kailan pinick-up ng developer. Kahapon lang daw. Ahaaa, bakit kahapon lang.
Sa pangungulit ko ay nalamang kung hindi naisama ang aking mga negatives sa unang
batch na pinadala sa developer. Kasalanan ng store.
Walang apology ang manager.Bumalik na lang daw ako.Sabi ko hindi ako babalik pero susulat ako sa Better Business Bureau para sila ay ireklamo.
Biglang nagbago ang hihip ng hangin. Sabi ng manager ay sorry for the inconvenience.
Kung gusto ko raw ay ibigay ko ang address at i-memail niya ang photos.
Sasamahan pa niya ng libreng rolls ng film.
Hindi naman ako mahirap kausapin.
Sabi ng kasama ko, galing mo talaga.
Inilbre ko siya sa Burger king.
Pinaysaamerika
Monday, October 11, 2004
Balik SF-Sosyal na clerk ng SSS
Dear insansapinas,
Pagkatapos kong maglagalag sa Los Angeles,balik San Francisco ako.
Walang pinagbago, adobo pa rin ang ulam na inihanda
ni Manang na hindi naman Ilokana.
Wala pa rin yon aking Social Security card na inaapply
ko bago ako umalis. Minabuti kong pumunta sa
SSS kasama yong aming Accountant. Bata pa siya. Dati siyang BIR examiner pero
minabuti niyang magmigrate dito sa Estet o kaya sa Canada kaysa raw maglublob sa
putikan.Wala akong panahong mag-Charo Santos kaya di ko siya masyadong nahaharap.
Nagtanong ako doon sa clerk na Latina tungkol sa card na hindi ko pa natatanggap.
Tiningnan niya sa computer sa pamamagitan ng pagtuldok sa keyboard ng kaniyang
daliring may mahahabang pekeng kuko. (Iniisip ko tuloy kung paano siya nagsasagawa
nang mga personal hygiene niya na hindi siya natutusok. Bura bura bura.Masama
ang naiimagine.Utang na loob, huwag na kayong makipag-imagine.)
Balik tayo sa clerk.
Hindi raw niya makita yong aking application. Gumawa raw ako ulit.
Protesta ako.Sabi ko nakita ko yong aking application nang prinocess sa computer
at ipinakita pa sa akin noong isang clerk bago sinubmit sa data processing.
Tamad ang bruha. Protesta ako ulit na i-double check.Ayaw niya. Kailangan daw
bagong form.Sabi noong anghel sa aking kaliwa, sungangain ko na. Sabi noong
anghel ko sa kanan. Hinahon. Kaya malumanay na sinabi ko na gusto kong makita kung paano niya hinanap sa data base.Inirapan ako ng anghel ko sa kaliwa.
Tinawag niya yong security guard, nanggugulo raw ako. Nilapitan ako ng sekyong
Puti. Sabi ko sa sikyo, hindi ako naglakad nang napakalayo para
maghanap ng away.Hindi ako naka business suit para makipagsabunutan sa isang
clerk na hindi marunong ang client service.Pero kung patuloy sasakit ang aking
mga daliri sa aking paa dahil sa aking boots,baka hindi ako makapagpigil at
hubarin ko ang aking boots. Nakakatunganga siya sa akin. Hinihintay niya siguro
kung anong gagawin ko pagkahubad ko sa boots.Binitin ko. Hindi ako baliw para maging violent. Nakalimutan ko lang namang gumamit ng foot spray. yekyek.
Pinatawag ko ang supervisor. Dalawa ang dumating. Sabi noong anghel ko sa kaliwa,
akin yong isa. Sabi noong anghel ko sa kanan,yong malaki ang saiyo.
Inesplain ko ang pangyayari. Sabi ko hindi ako magssusweldo pag wala akong
SSS ID. Magugutom ako. Matitiis ba nila akong magutom.Tiningnan niya ako at nasulyapan niya ang aking daliri. Medyo nasilaw siya. Sabi ko Cubic zirconia.
Sabi ng anghel ko sa kanan. Sinungaling.Suya, hindi na makalusot.
Hinanap ng dalawang supervisor ang aking data. Kita nila. Sa isip ko sa clerk,
beeelat, tamad kasi.
Humingi ang mga supervisors ng paumanhin. I-memail daw nila ASAP ang aking card.
Bago ako umalis,yong anghel ko sa kaliwa ay ibig balikan ang clerk at unatin
ang eyelashes nito.Buti na lang at may anghel ako sa kanan.
Pagbalik ko sa opisina,sabi sa akin ni R,ganiyan daw kaclueless ang mga
tao doon. Para bang pagpasok nila sa trabaho ay nakalimutan nilang
pulutin ang utak nila na naiwanang natutulog pa sa unan.
Pinaysaamerika
Pagkatapos kong maglagalag sa Los Angeles,balik San Francisco ako.
Walang pinagbago, adobo pa rin ang ulam na inihanda
ni Manang na hindi naman Ilokana.
Wala pa rin yon aking Social Security card na inaapply
ko bago ako umalis. Minabuti kong pumunta sa
SSS kasama yong aming Accountant. Bata pa siya. Dati siyang BIR examiner pero
minabuti niyang magmigrate dito sa Estet o kaya sa Canada kaysa raw maglublob sa
putikan.Wala akong panahong mag-Charo Santos kaya di ko siya masyadong nahaharap.
Nagtanong ako doon sa clerk na Latina tungkol sa card na hindi ko pa natatanggap.
Tiningnan niya sa computer sa pamamagitan ng pagtuldok sa keyboard ng kaniyang
daliring may mahahabang pekeng kuko. (Iniisip ko tuloy kung paano siya nagsasagawa
nang mga personal hygiene niya na hindi siya natutusok. Bura bura bura.Masama
ang naiimagine.Utang na loob, huwag na kayong makipag-imagine.)
Balik tayo sa clerk.
Hindi raw niya makita yong aking application. Gumawa raw ako ulit.
Protesta ako.Sabi ko nakita ko yong aking application nang prinocess sa computer
at ipinakita pa sa akin noong isang clerk bago sinubmit sa data processing.
Tamad ang bruha. Protesta ako ulit na i-double check.Ayaw niya. Kailangan daw
bagong form.Sabi noong anghel sa aking kaliwa, sungangain ko na. Sabi noong
anghel ko sa kanan. Hinahon. Kaya malumanay na sinabi ko na gusto kong makita kung paano niya hinanap sa data base.Inirapan ako ng anghel ko sa kaliwa.
Tinawag niya yong security guard, nanggugulo raw ako. Nilapitan ako ng sekyong
Puti. Sabi ko sa sikyo, hindi ako naglakad nang napakalayo para
maghanap ng away.Hindi ako naka business suit para makipagsabunutan sa isang
clerk na hindi marunong ang client service.Pero kung patuloy sasakit ang aking
mga daliri sa aking paa dahil sa aking boots,baka hindi ako makapagpigil at
hubarin ko ang aking boots. Nakakatunganga siya sa akin. Hinihintay niya siguro
kung anong gagawin ko pagkahubad ko sa boots.Binitin ko. Hindi ako baliw para maging violent. Nakalimutan ko lang namang gumamit ng foot spray. yekyek.
Pinatawag ko ang supervisor. Dalawa ang dumating. Sabi noong anghel ko sa kaliwa,
akin yong isa. Sabi noong anghel ko sa kanan,yong malaki ang saiyo.
Inesplain ko ang pangyayari. Sabi ko hindi ako magssusweldo pag wala akong
SSS ID. Magugutom ako. Matitiis ba nila akong magutom.Tiningnan niya ako at nasulyapan niya ang aking daliri. Medyo nasilaw siya. Sabi ko Cubic zirconia.
Sabi ng anghel ko sa kanan. Sinungaling.Suya, hindi na makalusot.
Hinanap ng dalawang supervisor ang aking data. Kita nila. Sa isip ko sa clerk,
beeelat, tamad kasi.
Humingi ang mga supervisors ng paumanhin. I-memail daw nila ASAP ang aking card.
Bago ako umalis,yong anghel ko sa kaliwa ay ibig balikan ang clerk at unatin
ang eyelashes nito.Buti na lang at may anghel ako sa kanan.
Pagbalik ko sa opisina,sabi sa akin ni R,ganiyan daw kaclueless ang mga
tao doon. Para bang pagpasok nila sa trabaho ay nakalimutan nilang
pulutin ang utak nila na naiwanang natutulog pa sa unan.
Pinaysaamerika
Subscribe to:
Posts (Atom)
