GRETCHEN BARRETO PRAYS THE ROSARY FIVE TIMES A DAY At Ang mga ASO SA SYON

 Dear insansapinas,
Minsan gusto mong magmumog ng holy water para di ka makasabi ng bad words sa mga title ng article tungkol sa mga kontrobersiyal na mga celebrities.


Kagaya ng pagdadasal daw ng limang beses ni Gretchen Barreto ng rosaryo araw-araw.  

Anong gusto niyang palabasin, na relihiyosa siya. Ganon? Na siya ay binibyayaan dahil siya ay relihiyosa? Ganon?


Pakibato nga ako ng tinapay kahit walang palaman. Toink. Sinabing huwag lagyan ng palaman. May palamang potted meat kasama pa ang lata.


Sabi ko nga sa ka-email ko, bakit kaya kahit sa mga bloggers,  kailangang ipangalandakan ang kanilang mga bahay, mga bagong biling kotse, camera at sabihing sila ay mga successful businesswoman eh, pahulugan lang naman ang kanilang negosyo. (Meron din akong blog na mga sinasabi ko ang binibili, kailangang maerase. delete, delete, delete) .Guilty your honor pero hindi ko naman kailangang isa-isahin pati pako kong binili not unless relevant sa topic. Para tuloy ang impression, ngayon lang sila nagkakaroon ng mga bagay-bagay na ito at proud sila sa achievement nila. Okay kung ganoon Mr. Freud.  Eh kung iba pala at insecurity pala ang dahilan na kailangang material possessions ang ipangalandakan para mafeel ang happiness na hinahanap at recognition na inaasam?



I will tell you. You will still feel empty kung ang basehan ay kung ilang libo ang kinikita mo sa isang buwan, ang mga binibili mong branded and designer wardrobe, shoes and jewelries at ang iyong mga achievements.



At the end of the day, nasa closet lang ang mga damit  at walang nakakita kung hindi yong mga moth na nakatago doon.

Meron akong naging cliente na milyonarya na later on naging kaibigan ko. Ang kaniyang mga mamahaling pabango ay nasa isang closet na malaki. Ipasok mo ang isang kotse, kasya, mayroon pang espasyo para sa isang tricycle.

Pinamili niya ako kung ano gusto ko, wala akong kinuha. Wala ang brand ko. Yong bang sa Quiapo na nasa heringilya pagkatapos iwiwisik saiyo. Pagkatapos ng ilang oras, amoy kalapati ka na mababa ang lipad.

Palagi naman niya akong nililibre sa five-star hotel. Hindi ako comfortable pag inililibre palagi. Parang feeling ko poor ako na kailangan palaging inililibre.

kaya ako naman ang naglibre sa kaniya. Pero sa Max lang kami. Minsan dinala ko siya sa may gilid ng FEU, at binilhan ko ng banana cue. kain naman siya.

Minsan din dinala ko siya sa Divisoria. Meron doong intsik na nagtitinda ng lumpiang sariwa, chinese recipe. Eh chinese din siya. 
Pero naupo rin siya sa bangko at kumain. 

Tuwang-tuwa siya. May buhay daw pala sa labas ng kaniyang airconditioned na bahay, kotse at opisina. 

Aso sa syon 


Ang kaibigan ko nga ay nagrereklamo kasi ang eyebags daw niya ay pwede nang lambitinan ng isang dosenang dwende at may lugar pa 
sa kanilang hari.
Nag-attend siya ng induction ng officers ng kanilang Asosasyon ng mga Taga--(insert the name of the province or town). Nagdrive sila ng anim na oras para lang makaattend. 


Ako kasi hindi mahilig umattend sa mga ganoong okasyon (talagang suplada ako at loner, so sue me). Minsan ginagawa lang nila ang mga eleksiyon na ito para magkaroon ng reason na magparty. masuot ang mga mamahaling damit nila na hindi nila masuot sa araw-araw dahil baka nakauniporme sila sa trabaho. Walang masama doon.



Pero diyan mo mameet ang mga taong tatanungin ka kung saan ka nagtatrabaho, magkano kinikita mo, ilan ang bahay mo, ilang taon ka na States at kung minsan ang mga tactless tatanungin ka kung US citizen ka. (biglang bato ng mga platong papel). Kapag bagong salta ka lang, hindi ka nila babatiin kahit tapilukin mo sila.


Minsan hindi ako nakahindi sa imbitasyon ng isang kaibigan. Dahil wala akong hilig sumayaw ng mga ballroon dancing,(mga MJ  kind of dances ang akin...kasama palagi ito kasi sayang ang mga ibinabayad sa mga DI)  pumuwesto ako sa sulok para maging wallflower. Muntik na akong diligan noong isang ulyaning matanda. 

May lumapit sa aking lalaki, bata pa, nagpakilala. Accountant daw siya. Umigkas ang kilay ko. Kung hindi ko nahawakan baka lumangoy sa sabaw.

Sige lang siyang salita. Nang tinanong niya ako about myself. Narecognize niya kung sino ako. Ako pala si Darna na kumakain ng numero araw at gabi. Pag ayaw ko ay niluluwa ko.

Ang hinayupak, kumukha lang ng short term course sa vocational school ng accounting for non-accountants.
 Tseh.

Pero mabuti rin kung sasali sa mga asosasyon, lalo kung bago pa sa States, para may network.

Pero may nameet din akong isang babaeng caregiver na nakakuwentuhan ko noong ilang buwan pa lang ako sa States. Pagkatapos naming magkuwentuhan tungkol sa buhay niya...hindi ako mahilig ikwento ang buhay ko...gawin pa nilang 
script at gawing pelikula...inuutangan ako ng isanlibo. Tiningngan ko ang mukha ko sa salamin, mukha ba akong may dalang sanlibong dolyar? Nag-oofer pa siyang i-drive ako sa ATM, eh wala pa akong ATM noon kasi sa ilalim ng mattress ko lang tinatago ang aking savings. 


Tumingin ulit ako sa salamin. mukha ba akong lokohin? 


Mula noon sinumpa ko na tuloy na huwag umattend ng mga okasyon na yan. 


Pinaysaamerika